Mutfak kapısıyla, salonun kapısını ayıran duvarda kendimi enine boyuna görebildiğim bir ayna vardı. Yatak odasından salona giderken, koridorda tam karşımda, salondan mutfağa yürürken sağıma döndüğümde yanıbaşımda hep bakılmaya hazırdı.
O aynaya baktım.
Ve yıllar sonra ilk kez kendimi bu kadar yaşlı, yorgun ve bitkin hissettim.
Saçlarım seyrelmiş ve şakaklarım artık bembeyaz. Dişlerim eskisi gibi sağlıklı değil. Yüzümde kırk yaş sonrasının kırışıkları derinleşiyor. Gözkapaklarım şişip, ağırlaşmış. Gözlerimde, yakın geçmişin pişmanlıkları, kırgınlıklar ve yılgınlıklarla dolu anıların izleri.
Bu benim…
Ovada, bağlarda , kasabada sokak aralarında yaşanan mutlu çocukluktan, canlı hevesli, yarınlarından neler bekleyen gençlikten, yaz aşklarından işte bu kaldı geriye.
Aynaya değiştiğimi fark ettiğim andan itibaren, on yıldır dikkatle bakıyorum. Ve bu ayna bana bu kadar dargın, kırgın ve kızgın değildi.
Bu kenti bırakıp gitmek istiyorum diye belki.
Uzaklara, tenha bozkır kasabalarına, dağ başlarına, serin suların aktığı koyaklara gitmek istiyorum.
Aradığım ne? Yalnızlığı mı çok seviyorum, yoksa yalnızlıkla çıkarsız arkadaşlık mı mutlu ediyor beni?
Kitaplar, kuşlar ve ağaçlar mı?
Keyiflerimi mi paylaşamıyorum?
Başarılarımda ve üzüntülerimde yalnız mı hissediyorum kendimi..
Hayatı paylaşmaya çalıştığım biri vardı, bana uzaktı, çok uzaktı. Yanıbaşımdaydı ama uzaktı..
Biz dağlara farklı baktık, kuşlara, çiçeklere, yağmura..
Onun benim sevdiklerimi sevmesini istedim olmadı.
Ben onun sevdiklerini sevemedim.
Aynadaki görüntüme anlatamadım bütün bunları..
- Gömleğim eğreti duruyor üzerimde, kravat eskisi gibi oturmuyor boğazıma, kaslarım gevşedi, ellerimde kırışıklıklar, kemeri sıkmadan pantolon artık belime oturmuyor, başağrıları ile uyanıyorum, kalbimin olduğu yerde garip tıkırtılar, bacaklarımda zamansız ağrılar, yorgunluğum…
Aynaya gençliğim yansıdı birden, biraz çocukluğum..
Kasaba nasıldır şimdi kimbilir?
Yaz sonunun serinliği mi vardır parke kaplı Cumhuriyet Bulvarı’nda.. Belki buradaki gibi yağmur ıslatıyordur, tozları havalandırarak…
El-ayak çekilmiştir belki ortalıktan..
Bir berber, dükkanın vitrin camının arkasında, bir elinde tarak, bulvarın kaldırım diplerinden, buruşturulmuş kağıt, sigara paketi ve küçük pet şişeleri önüne katmış, istasyona doğru sürükleyen yağmur sularını mı seyrediyordur?
Bir kız çocuğu, çantasıyla başının ıslanmasını engellemeye çalışarak evine doğru koşuyor olabilir..
Sevgilim bu şiddetli yağmura rağmen, Karpuzkaldıran Parkı’nda, havuz başında bir masada oturup ıslanmaya aldırmadan bana mektup yazıyor mudur?
Dedem akşam alacasında, Halk Parti kahvesinde demlenen çaydan içtikten sonra- uzun yılların alışkınlığı ile- elinde taze ekmekler eve doğru ağır ağır yürüyordur belki..
Kasabanın bütün sülietleri değişti oysa.. Kavak ağaçları, bacalar, kiremitli çatılar, leylek yuvaları..
Yeni evler,yeni sokaklar ve yeni insanlarla karşılaşabilirim.
Ankara yolunun üzerindeki zeytinlikler, yeşilin hiç hatırlanmadığı toplu konut alanları oldu şimdi..
Payton pazarından bir payton kiralanıp garaja, İzmir otobüsüne yetişmek. Birbirleriyle koklaşıp oynaşarak ilerleyen tok ve sağlıklı atların, bulvarın iri taşlarında çelik yansımalarını dinleyerek ağır ağır, tadına doya doya ilerlemek.. Paltonlar tarih oldu..
Artık içine insanların tıkıştırıldığı minibüslerle yolculuğun zamanı. Hızlı ama zevksiz..
Bağdaki üzümlerin kurutulduğu serginin bir kenarında oturup, bir ağızdan söylediğimiz Ege türkülerinin, uzaktan, Sart Mustafa yamaçlarından geçen buharlı trenin düdüğü ile bölündüğü dolunaylı yaz geceleri nerede şimdi?
Kasaba, ağaçların, kaplumbağa ve kirpilerin, bağların beton yığınlarına yer açabilmek için insan eliyle uzaklara itildiği bir çirkinlik alanı..
Çocukluğumu, gençlik aşklarımı yaşadığım bu yer sıradan bir Anadolu kasabası artık.. Keyifsiz, huzursuz, gergin..
Benim gibi..

Yeniden baktım.
Aynada mutsuz, hevessiz ve hedefsiz bir adamın aksi vardı…