Her ayrılık acıtır insanı.
İlk kopuş kanatır,
Tesellisi de yoktur üstelik…
Bir bakış ömrünün en uzun filmografisi olur.

Gelenler,
Gidenler, görenler;
İçi dolu bir tren gibi camda siluet,
Garda beklemek,
Gideceklere yol vermektir belki de kader!

Belki de yol vermeyi öğrenmektir.
Hiçbir siluetin bize ait olmadığını kabul ederek…
Öyle çaresizmiş gibi baş önde;
“Yolcuydu!” deyip,
Hoşçakal demeyi öğrenmek…

Aşk, gelişlerde sevebilmekse,
Artık biliyorum bazen de gitmek demek.
İlk gözyaşı sıcak ana kucağı…
Demek ki kavuştuğunda da ağlar insan,
Her vedada olduğu gibi…

Renkli kâğıtlar takıp uçurduğunuz çocukluk;
Üzülmeyin ona,
Bir yeşillik ortasında yağmaya salındı diye…
Ve tam rahminde ağladığınız arnavut kaldırımlar,
Okul sıralarında sebepsiz kalp atışlarımız.

Ve acılarımız…
Tek bir şeyi öğrettiyse bize,
O da bizim,
Ancak vedalarla kavuşmayı becerebildiğimiz…

İlk gözağrısı, ilk aşk,
İlk günah ve ilk ilk namaz,
Hıçkırıklarla yüzüstü düştüğümüz şafak doğumları,
Her doğumda geceye yenik,
Her gecede,
Gündüze rahmet okuturcasına kabaran isyanımız…

Her ayrılık acıtır insanı..
İlk kopuş kanatır,
Tesellisi de yoktur üstelik…
İçi dolu bir tren gibi camda siluet,
Garda beklemek,
Gideceklere yol vermektir belki de kader!

Hiç kavuşamayacağını bilmek!
Öğrenmek…
Merhaba kadar,
Elveda diyebilmeyi bilmek…
Ve sevmek…
Giderken de gülebilmektir sevmek…