CENNETÝMÝZDE

Gönlümün bilinmez diyarlarýnda,
Sensizliðin sessizliðine karýþmýþken,
Gün uyanmýþ, ben uyurken, düþlerim,
Bir adým daha atarým sonsuzluk bahçelerine...

Seni aradýðýmdan mýdýr bu sessizlik?
Yoksa bir ses aradýðýmdan mý sensizlik?
Duygusallýðýmýn salýna yükledim sevgileri
Ve gönül nehirlerinin denizlerine yolladým...

Beni uzaktan izleyen sen misin?
Ben izlerindeyim, sen nerdesin?
Yoksa sen deðil misin benim sen dediðim?
Kim olursan ol, ben sendeyim?

Bu ne, bu ne, bu rüya?
Yine de, seninle birlikte sürsün bu rüya...
Derinlere gönder beni, Aþk...
Gidelim hem düþ'e, hem gerçeðe...

Varlýðýn anahtarý olan gönül,
Sonsuzluða açar kapýlarý,
Birlikte Aþk'a ulaþýrýz,
Aþk her güzellikte, biliriz...

Sonsuzluk yolcusu oluruz el ele,
Ýki insan, tek ruh oluruz kalp kalbe,
Ürettikçe, araþtýrdýkça gönül dostlarýyla,
Biz birbirimizin gönlünde buluþuruz...

Sen duyduðunda sesimi,
Noksanlýklar tamamlanýr,
Hayatlarýmýzda yankýlanýr,
Düþlerime ve gerçeðime gel...

Orada bizi bulacaksýn,
Bir þiir okuyacaksýn,
Yemyeþil bir cennet,
Mavinin seyrine varacaksýn...

Yaþarýz, yaþlanýrýz ve birlikte,
Ayrýlýrýz bu dünyadan sessizce,
Ulaþýrýz sonsuzluk alemine,
Ve hep seninle, cennette bile...

Ve tüm gönül dostlarýmýzý,
Sevdiklerimizi, peygamberlerimizi,
Atalarýmýzý, ailemizi de her özlediðimizde,
Ziyaret etmek isteriz cennetimizde...

Mustafa Kemal ÝZGÝ