CENNETİMİZDE

Gönlümün bilinmez diyarlarında,
Sensizliğin sessizliğine karışmışken,
Gün uyanmış, ben uyurken, düşlerim,
Bir adım daha atarım sonsuzluk bahçelerine...

Seni aradığımdan mıdır bu sessizlik?
Yoksa bir ses aradığımdan mı sensizlik?
Duygusallığımın salına yükledim sevgileri
Ve gönül nehirlerinin denizlerine yolladım...

Beni uzaktan izleyen sen misin?
Ben izlerindeyim, sen nerdesin?
Yoksa sen değil misin benim sen dediğim?
Kim olursan ol, ben sendeyim?

Bu ne, bu ne, bu rüya?
Yine de, seninle birlikte sürsün bu rüya...
Derinlere gönder beni, Aşk...
Gidelim hem düş'e, hem gerçeğe...

Varlığın anahtarı olan gönül,
Sonsuzluğa açar kapıları,
Birlikte Aşk'a ulaşırız,
Aşk her güzellikte, biliriz...

Sonsuzluk yolcusu oluruz el ele,
İki insan, tek ruh oluruz kalp kalbe,
Ürettikçe, araştırdıkça gönül dostlarıyla,
Biz birbirimizin gönlünde buluşuruz...

Sen duyduğunda sesimi,
Noksanlıklar tamamlanır,
Hayatlarımızda yankılanır,
Düşlerime ve gerçeğime gel...

Orada bizi bulacaksın,
Bir şiir okuyacaksın,
Yemyeşil bir cennet,
Mavinin seyrine varacaksın...

Yaşarız, yaşlanırız ve birlikte,
Ayrılırız bu dünyadan sessizce,
Ulaşırız sonsuzluk alemine,
Ve hep seninle, cennette bile...

Ve tüm gönül dostlarımızı,
Sevdiklerimizi, peygamberlerimizi,
Atalarımızı, ailemizi de her özlediğimizde,
Ziyaret etmek isteriz cennetimizde...

Mustafa Kemal İZGİ