Bakalım Daha Nelerimiz Çalınacak?
     Bizi bizden aldılar, bir başka bizi yüklediler beynimize. Kararsız kalmayı huy edinmiş işletim sistemi yüklü bilgisayara format atar gibi, yeniden formatladılar beynimizi.
Bizi bizden alanlar mıydı suçlu? Yoksa koşulsuz teslimiyete açık olan bizler mi?
Daha mutlu değil miydik tek kanallı televizyon ya da radyo dönemlerinde?
Tatlıcılar, pamuk şekerciler ya da açık kıymalı pideciler vardı o zamanlar. Hiç der miydik acaba “bu şüphelidir, ne ile yapıldığı belli değildir yemeyelim” diye?
O zamanlarda da vardı belki kötülük, hainlik, hile. Ama bizler iyiydik. Şimdi sanmayın ki teknoloji karşıtı olalım dediğimi. Elbette olsun yine, ama biz değişen dünyadan sadece nimet alsaydık da, kendimizi kaybetmeseydik…
Çok kanallı döneme adım attığımız sıralar merak olgusunu had safhaya ulaştırdık. Her şeyi merak ettik. Kimileri çok aydınlandı, kimileri birilerinin neler yaptığını merak eder oldu, önce paparazzi ile tanıştı. Sonra komşusuna paparazzilik yapmaya alıştı…
Çocuklara dur demeyi bilemedik, sınırını öğretemedik, çocuklar bizim gençlik yıllarında öğrendiklerimizi çocuk yaşta öğrendi. Bu kadar hıza alışmadı, bünye icabı kaldıramadı, 20’li yaşlarında yaşayacak heyecanı kalmadı, çocukların hepsi olmasa da bir bölümü başka yollara saptı. Kimi macera olsun diye hırsızlık yaptı, kimi cinayet işledi, kimi kötü alışkanlıklar edindi.
Sakın yobaz sanmayın; yobazlık afişe edilmeye karşı durmak değildir. Televizyonlarda çıplaklık deşifre edildi, sanki her yerde estetik harikası vücutlar cesurca geziyormuş gibi gösterildi.
Birçok bey ya da hanım eşini beğenmedi. Evdeki eşini önce sözleriyle ezdi, sonra gözleriyle dışarıda gezdi. Kaç yuva böyle dağıldı.
Kebabımız vardı, lahmacunumuz vardı, bunu sanki o ana kadar hiç tüketmemiş zihniyetler bunları tüketenleri kendi tabirleri ile ‘kıro’ diye adlandırarak, fastfood kültürünü soktular içimize. Şimdi ana caddeler ara sokaklar pencereleri ve camları ardına kadar açık dönercilerden geçilmiyor. Yeseydik ama özümüzü unutmasaydık. En azından bir çok Türk lokantası kapanmasaydı.
Çocuklarımız şiddet içeren çizgi filmleri izlemeseydi de sağa sola vurup durmasaydı. Bugüne kadar kardeş yaşamıştık. Birileri istedi diye el pençe durmasaydık kimsenin önünde. Biz modern çağa ayak uydurmak isterken kültürümüzü satmasaydık. Türkiye’de 3 Liraya gariban işçilere diktirilen malları, sırf dış ülkelere açıldı 300 Liraya satılıyor diye, ‘amma fiyakalısın’ desinler diye kullanmasaydık. Kendi ürettiklerimizi tüketmeyi başarsaydık. Şimdi elimizde olan tüm değerler işlenmeye hazır, sermaye ise birikmiş olurdu eminim.
‘Tükettiğimiz Türk malı kalitesiz’ diyorsak bunun suçlusu da biziz; adamlara verdik mi sermayeyi mallarını tüketerek? Şimdiye kadar tüketseydik şimdi bizim verdiklerimizle daha kaliteli olmaz mıydı ürünleri?
Öyle bir zaman geldi ki en önemli mirasımızı dilimizi çaldırdık! Tamam demeyi, okey’e, hoşçakal’ı bay bay’a dönüştürmeseydik…
Kardeşliğimiz bozuldu. Bizi bizden çalanlara dur demeyi bilemedik. Şimdi bakın ne hallere geldik. Ne bunları yazmaya gerek var, nede tekrar dile getirmeye; zaten herkes biliyor yaşananları.
Şimdi herkes kendini sorgulamalı. Çuvaldızı kendine, iğneyi başkasına batırmalı.
Bizi çalanlar elbette vardı; ama biz çaldırmaya bu denli açıkken bakalım daha nelerimiz çalınacak?