Þah! …ve Mat…
Hayat gün gelir aðýr bir yük olur omuzlarýmýzda.
Yaþamak nefes almaksa eðer, nefesimizin daraldýðý yerlerde baþlar çaresizliðimiz. Beklenmeyen yolcular girmiþ hayatýmýza ve sürücüsü olduðumuz hayatýmýzýn yolcusu yapmýþtýr bizi. Artýk kayýp gecelere yalnýz baþlamanýn cesaretinden eser kalmamýþtýr içimizde. O sizi nereye götürürse gidersiniz. Ölüm bile yeni dinmiþ bir fýrtýna gibi suskun kalýr, içimizde kopan adý hüzün denen fýrtýnalarýn yanýnda.
Ölüm bile savaþmaz bizden ruhumuzu almak için, çünkü biz çoktan yenik düþmüþüzdür ölüme karþý. Alnýmýzdan akan terle gözümüzden akan yaþlar buluþuyorsa bir yerde, yediðimiz her lokmanýn hakkýný vermiþ ama hayatý doya doya yaþamanýn hakkýný verememiþiz ki bedenimiz yorgun düþmüþ ancak içimizdeki sýzý yorgun düþmemiþtir gözyaþýný akýtmaya.
Kim olursanýz olun size ait bir fotoðraf karesine baktýðýnýz anda içiniz paramparça oluyor toplayamýyorsanýz her bir parçanýzý eksik býrakan bir þey vardýr yaþamýnýzda.
Her þey bir anda deðiþmiþtir. En sevdiðiniz insan artýk herkesten biridir artýk, belki en çok ihtiyaç duyduðunuz anda yoktur yanýnýzda. Belki açsýnýzdýr, yoktur ekmeðini paylaþan, bir damla suya muhtaçsýnýzdýr bir damla vermez denizlere sahip olanlar.
Ölüm ve yaþam arasýndaki o ince çizgideyseniz ve karar veremiyorsanýz, güneþin doðmasý çok uzun görünebilir gecenin karanlýðýnda. En çok o anlarda korkar insan karar almaktan.
Ýnsan kaybedecek bir þeyleri varsa korkar yanlýþ kararlar almaktan. Kaybetmekten korkuyorsanýz, hala yaþamak için nedenleriniz var demek ki. Eðer yolun sonuna geldim dediðiniz yerdeyseniz yine korkmamalý yaþamdan. Batsanýz daha ne kadar batabilirsiniz ki en dipteyseniz zaten.
Daha ne kadar korkarak yaþanýr hayat. Aynaya her baktýðýmýzda kaç defa daha bize ait olmayan bir yüzü izleyip içi hüzün kokan yüreðimizi mutluluk kostümleri giydirerek tanýþtýrýrýz insanlara. Ya hep birilerini mutlu etmek için yaþamýþ ya da mutlu olduðumuza inanmaya çalýþýp kendimize ihanet etmiþ olabiliriz. Ne bulunduðumuz yerde kalabilir ne de gidebiliriz elveda diyerek.
Bilirim hayatta en zor þeydir hoþçakal demek. Nefeslerin daraldýðý yerlere nokta koymayý bilmeli insanlar. Ýnsan gitmesi gerektiði yerde gitmeyi bilmeli.
Öyle bir koþuþturma içinde yaþarýz ki hayatý çoðu zaman avuçlarýmýzdan akýp giden yýllarýn bize ait olduðunu unutur sanki bir baþkasýnýn hayatýný yaþarmýþçasýna her yeni güne kaldýðýmýz yerden devam ederiz. Ama gün gelir en olmadýk saatlerde en zayýf anýmýzda öylece dalýp gitmiþken buluruz kendimizi. Geçmiþte olmak istediðimiz yeri ve þu an içinde bulunduðumuz durumu karþýlaþtýrýrken belki de en acýmasýz yargýlamalarý yaparýz kendimize. Ýþte o zaman baþlar kendimizle olan savaþýmýz. O böyle olmasaydý, þunu þöyle yapmasaydým keþke daha çok çalýþsaydým, keþke inanmasaydým güvenmeseydim keþke…keþke…keþke… Yaþadýðýmýz her aný düþündükçe artan keþkeler.
Hayat tercihler sunmuþtur ve bu tercihleri seçerken ihtimali en az olan sonuçlarý da seçmiþizdir. Ama artýk keþkelerin faydasý olmaz ve geri getirmez zamaný.
Hayat bir satranç oyunu gibidir. Piyonlar hayatýnýza giren günübirlik insanlar. Kale her zaman arkanýzda güç olarak gördüðünüz kiþiler. Vezir hayatýnýzdan uçup gittiðinde bir daha asla yaþayamam dediðiniz o en nadide insan. Ama vezir gidince sonlanacaðýný düþündüðünüz hayatýnýz devam eder ya piyonlarla yeniden kazanacaðýnýz bir vezirle veya elinizde var olan diðer taþlarýnýzla.
Ve ÞAH…
Þah gidince oyun biter. Gözlerinizi sonsuzluða kapatmanýn zamanýnýn geldiðini düþünürsünüz o an.
Þah’ýn yerine siz kimi koydunuz bilmem ama ben inançlarýmý her þeyin üstünde tutarým. Ýþte o zaman her doðan güne yeniden baþlamanýn gücü olur insanýn yüreðinde.
Dedim ya hayat bazen çok acýmasýz olabilir. Hakettiðiniz deðeri görmediðinizi ve hak etmediðiniz acýlarý çektiðinizi düþünürsünüz.
Yaratan bir insanýn rýzkýný kestiðinde canýný alýrmýþ ya, deðil rýzkýnýzý kesmeye çalýþan birisinden, gözünüzden bir damla gözyaþýnýn akmasýna neden olandan bile hesap sorulur gün gelir.
Yeter ki en büyük erdeminiz sabýr ve en büyük inancýnýz yaratanýn adaletine inanmak olsun.