Ertesi sabah Belmayý o hastanede baygýn buldular.

Gece yarýsý evden fýrlamýþ. Hastanenin acil bölümünden bir þekilde geçiþ yaparak gündüz doðumlarýnýn yapýldýðý doðumhane kýsmýna ulaþmýþ.Kilitli kapýyý zorla kýrmýþ.
Ýçeride ne var ne yok hepsini kýrmýþ.

Yanýna ulaþtýðýmda dikkatimi ilk çeken bileklerindeki morluklar oldu.

Araya birileri giriyordu. Kumandanýn düðmesine yanlýþlýkla basmýþtý. Orta yaþlý bir kadýn öldükten sonraki durumuna iliþkin konuþuyordu.Bu bir çeþit rehabilite ve adaptasyon programý idi. Kadýna ilk önce ne hissettiðini sordular.

"Þeyyyy..." diye uzun tereddütlü bir düþünme payýndan sonra konuþmaya baþladý.

"Ölümü bu þekilde kabullenmek zor geldi sanýrým." Sustu ardýndan gülümsemeyle kahkaha arasý bir tepki ile konuþmasýna devam etti

"Acý çekmemek için ölüyoruz ama; Bu kararý alýrken bile çok acý çektim.Önce kocamý öldürdüm.Sonra çocuklarýmý. Doktorlar bu öldürme þeklinden olabildiiðince
kaçmayýn diyorlar"

"Öldükten sonra; en fazla iki ay içerisinde tüm olanlarý unutmaya baþlýyormuþsunuz. Bir yýl içerisinde tüm tortularýnýz silinip gidiyor."

Gülümseyerek devam etti kadýn.

"Ben ve ailem öleli dört gün oldu.Sanýrým zor bir süreçten geçiyoruz. Derin acýlarýmýzýn çoðunu unutmak ve hissetmemek üzereyiz. Kanserden ölen 25 yaþýndaki oðlumun duvarlardan fotoðraflarýný kaldýrdým.Onu unutmak için deðil tabi ki . Her nedense onun acýsýný artýk tam olarak hissetmiyorum dersem yalan söylemiþ olurum."

"Doktorlar hepsi geçecek diyorlar"

Aðlamaya baþladý bir anda kadýn.Gözlerinden hýzlý,hýzlý yaþlar süzülüyordu.

"Keþke oðlum Barýþta bizim gibi ölseydi.Hiç acý çekmeseydi."

Komidin'in üstünde Barýþ'ýn bir fotoðrafý vardý. Birlikte çok mutluydular.Babasý ve Annesi ile bir mesire yerinde yan yana sarýlarak poz vermiþlerdi. Çocuk ve ailesi o gün çok mutlulardý.

Gülümsemiþti kadýn.

"Doktorlar bu þekilde onun ve bizim çok daha mutlu olacaðýmýzý söylediler"

Sustu kadýn.Donuk gözlerle kameraya bakýyordu. Bu bakýþ on gündür uykudan uyanmamýþ ve aniden uyandýrýlarak apar topar kamera karþýsýna çýkartýlmýþ bir hali yansýtýyordu.

Kadýnýn konuþmasý bittikten sonra bir çok görüntü ekrana geldi. Bir çok ailenin ölüm sonrasý yaþamlarýndan kesitler eþliðinde konuþma devam ediyordu.

"Organizma her gün binlerce insan ve aileye ulusal internet aðý üzerinden çeþitli testler gönderiyor. Bu arada amaç ölüm sonrasý yaþamý tercih eden kiþilerin saðlýklý bireyler olarak topluma ve organizmaya kazandýrýlmasý."


Bir adam belirdi ekranda esmer þiþmancana kel bir adam. Konuþurken arada bir elini bilinç dýþý bir hareketle kafasýna götürüyor. Kafasýný kah dokunarak kah da kaþýyarak konuþuyordu.

"Organizma bizlere her gün ulusal internet aðý üzerinden çeþitli testler gönderiyor. Bu testlerle tam olarak neyin ölçüldüðünü ya da neyin amaçlandýðýný pek bilmiyorum."

Ekranda görünmeyen bir kadýn sesi sordu.

"Ne gibi testler bunlar?"

Adam soruya cevap verdi.

"Daha çok mutlu anlarýmýz üzerine kurulu görüntüler.Bunun dýþýnda kiþisel ya da ailemi ilgilendiren testlerde var.Daha çok acý hissimizi ölçüyorlar sanki.Ölüm sonrasýnda yaþadýðýmýz acýlara iliþkin ne hissettiðimiz ile ilgili."

"Yeni ölenler için mutlaka yapýlmasý gereken testlermiþ. Organizma'da çalýþan yetkililer bu testlerin her gün mutlaka yapýlmasý gerektiðini ýsrarla söylüyorlar."

Kapadý televizyonu. Belma yukarý katta bulunan yatak odalarýnda çok derin bir uykuya dalmýþtý.

O gün doðumhane de yaþadýklarýna dair hiç bir þey hissetmiyordu. Belma'nýn aniden ortaya koyduðu bu reaksiyondan endiþelenmiþti.

Acaba ölüme Belma'dan daha mý çabuk alýþacaktý.