Yaþamak bir sanattýr..
Bu sanat bir karýnca,bir arý,bir kuþ,bir fil,bir aðaç,bir çiçek için de geçerlidir..
Yaþam denilen o muazzam “iksir””i sunan Yüce Kudret
yarattýklarýnýn elinde onu sanata çevirmiþtir..
Bu sanatý en zehirli bitki özlerini birkaç mm’lik bedenlerinde
dünyanýn en lezzetli tatlarýndan birine çeviren arýlarda görebilirsiniz..
Kendi aralarýnda “ana kraliçe” yönetiminde görev paylaþýmý,fedakarlýk,
çalýþma disiplini ve içgüdüsel öðretiyle
altýgen olarak oluþturduklarý muhteþem “petek mimarisi”nde
imal ederler bu harika lezzeti..
Yalnýz yaþamak,gurubu terk etmek,iþ disiplininden uzaklaþmak,
sorumluluktan kaçmak,fedakarlýðý göz ardý
etmek yok oluþtur onlar için;maddi ölümdür..
Topraðýn altýnda yuvalarýný mimari bir estetikle dizayn eden ve bir
“makine düzeni” içinde çalýþarak
yaþama tutunan,antenleriyle rotalarýný çizen karýncalar;
“Doðal seleksiyon” savýna inat topluluklar halinde yaþamlarýný
sürdüren ve tabiatýn acýmasýz
koþullarý ve düþmanlarýna karþý “birliktelik” içgüdüsüyle
hareket eden,eþini ve yavrularýný
caný pahasýna koruyan hayvanlar..
Her geçen gün kirlenen doðaya ve atmosfere inat mevsimlik
kýyafetlerini itinayla giyen ve kendini
Koruyup yenileyen,dimdik ayakta duran aðaçlar ve bitkiler..
Hepsinde “yaþam”ýn acýmasýz ve sert darbelerine karþý bir
“birliktelik dinamizmi”,
bir “diyalektik ahenk-bütünlük” var..
Asla bir “tesadüf” ve vazgeçme;maðlubiyeti kabullenme yok..
Yaþarken de ölürken de o “sanatý” icra ediyorlar..
Yaþamlarý da ölümleri de bir “sanat eseri”..
Peki bu sanatýn “en nadide-en seçkin-en üstün eseri” olan Sen;
neden yaþamý basite indirgeyip;
-Her insan kendi hayatýný yaþar!
diyerek bu “sanatý” anomaliye çevirmeye çalýþýyorsun?..
Bir arý,bir karýnca,bir bitki,bilumum tüm canlý varlýklarýn kendilerine
Öðretilen bu sanatý icra etmelerini hayranlýkla izlerken
o Muhteþem Mimar’ýn en muazzam eseri
olan Sen’i bu sanatý icra etmekten alýkoyan nedir?
Yaþamak,bir ressamýn fýrçasýyla tabloya çizdiði bir “resim”,..
Bir müzisyenin seslendirdiði bir “þarký”,..
Bir þairin yüreðinden kalemine dökülen bir “þiir”
gibi sanattýr..
Yaþamak Signorelli’nin tablosu,..
Mozart’ýn operasý,..
Mevlana’nýn þiiri gibi yaþama vurulan nakýþtýr..
Yaþamak,..
sana göz bebekleriyle gülen bir çocuðun bakýþlarýnda,..
ellerinden tutan bir babanýn sýcak avuçlarýnda,..
yüzüne gülümseyen ananýn taze ve körpe umutlarýnda,..
üzerinde gezdiðin topraðýn kutsal kokusunda,..
arkadaþ ve dostlarýnýn riyasýz sevinçlerinde,..
rengini ve desenini “Ýlahi Nur”dan alan bir çiçeðin kokusunda,..
meftun olduðu gözlere baktýðýnda iffetle çarpan bir yürekte,
Nakýþ nakýþ iþlemektir duygularý..
“Ben” deðil “Biz”in,..
“Söz” deðil “Hal”in,..
“Zahir” deðil “Batýn”ýn,..
“Dil” deðil “Yürek”in
Sahne almasýdýr..
Sevdiklerinin umutlarýnda “Umut”,..
Sevinçlerinde “Aydýnlýk”,..
Kederlerinde “Teselli Limaný”
Olabilmektir..
Yüreðini sevdiklerinin rengiyle boyamak,
Yaþama “Allah’ýn Nuru” ile bakabilmektir..
“Herkes kendi hayatýný yaþar!” diyebilmek
“Biz”i kaybetmiþ ve umutlarýný kurutmuþ,
Sevgiyi ve paylaþmayý unutmuþ,
Çevresini “Ben” ile çevirmiþ bedbaht
Kalplerin “kayboluþ parolasý”dýr..
Yaþamak bir “sanattýr”..
Ve bu “sanat” “Ýlahi Ezgiler” eþliðinde
çoklukla ahenk içinde “raks” etmektir..
Var mýsýnýz,var mýsýn “Yaþam”ý “sanat”a çevirmeye?..