Beni yaz diyordu, yazamıyordum bir türlü, olmuyordu işte. Yazmam için hissetmem gerekiyordu.
..
Hissediyor musun sen de? Ben özledim, çok özledim.
..
Sonbaharın üç farklı rengiydik biz, hatta dört. En coşkulu, en egzantrik, en havalı renk sendin; yerinde duramazdın, rengin kırmızı, rengin sarı, rengin yeşil değildi. Tam geçiş rengiydin belki, her renkten bir tutamdın, hani mevsim dönerken inanılmaz renk cümbüşü olur ya ağaçlarda, hani tarif etsen edemezsin, hani böyle kırmızıyla turuncu arası ama bir tutam da sarı filan diye anlatmaya çalışırsın ama bir türlü anlatmak istediğin rengi anlatamazsın ya, anlatsan bile tam olarak karşıdakinin zihninde canladırtamazsın ya, işte o renktin sen.
-di'li geçmiş zamanla neden anlattığımı sorguladım şuanda, sence neden, ben bilmiyorum. Sen ablasın, sen bilirsin, sorsam söylersin, muhtemelen farklı kıtalarda kendi hayatlarımızın telaşında ayrı düşüp, birbirimizden hiç kopmasak da birbirimizin rengini göremediğimizden.
Sahiden şuan ne renksin?
Bazen karanlığımıza gömülürüz, hani hep aynı düşüncelerin beynimizde dolaşıp durmasına izin veririz, daha doğrusu engel olamayız işte, onlar dolaşıp dururlar, ya hani griler üst üste boyana boyana siyah oluverir, bi renk gelse, girse araya, sürükleyip götürse hani belki gök kuşağına dönecekken, gelmez bir türlü, çünkü o güzel renk cümbüşüne içimizdeki griden bahsetmek istemeyiz, uzak tutarız onu kendi griliğimizden, hem zaten aramızda okyanuslar, ülkeler, kıtalar varken, sadece eflatunlarımızı pembelerinizi bilsin isteriz. İşte kayboluruz bazen kendi dünyamızda..
Kaybolduk işte biraz biz de kendi dünyalarımızda. Değiştirdik birşeylerimizi bazen birbirimizden habersiz. Ha ben renk değiştiriyorum bu arada, duydum senin de rengin değişmiş.
Şuan ne renksin sahiden?
Sonbahar yapraklarının o renk cümbüşü hatırlattı seni bana. Bencilce kendi değişimime kendi dünyama dalmışım, öyle söylüyorlar burada bana? Bencil miyim sahiden? Söylesene bana.
Peki ya sen?
Hala en tarif edilemez renk misin, hala bitmek bilmeyen enerjinle koskocaman işleri bitirebiliyor musun, bambaşka dünyaları kendine çekebiliyor musun? Her sorunum var diyen dünyaya koşuyor musun, yine imkansızları başarabiliyor musun? Yine verdiklerinin karşiliğini almadığın oluyor mu? Yine ışık mısın, yine abla, yine kardeş misin birilerine? Hani sensiz hiçbir işini halledemeyen küçüklerin var mı yine etrafında, hadi sen de gel, ben tek nasıl gideceğim ya, nasıl tarif edeceğim, ya çirkin olursa, sen güzel anlatırsın, sen söylersen güzel olur, ben alamam, ben tek başıma öğrenemem, nasıl seçeceğim, sensiz olmaz diyenlerin var mı?
Ben çok özledim.
Uf nasıl da sadece seni anlattım tüm tümcelerde, halbuki dört farklı renkten bahsedecektim, hani bir tanesi göz kamaştırıcı olsa da.. En küçüğün yeni işinde, toz pembe, ortancan griden beyaza çalıyor maviler turuncular sarılar da var artık içinde merak etme, biraz değişim telaşında, biraz hüznünde, biraz mutluluğunda ama kararlı.. En büyüğümüz, anne olgunluğunda ama hep en iyimserimiz, tam bir polyanna. Biz böyleyiz şimdilik, sen de kendi rengini gösterirsin değil mi biara?
Hissedebiliyor olmalısın, ablasın çünkü sen.
Çok özlendin.