Gecenin koynunda sekine buluyor insan hele de bir sevgilinin koynunda ise o an da bir de... Huzurdur gece, sessizliktir, sabırdır, zaferler çoğu zaman gece kazanılır, gece tutuşur aşkın ateşi... Dağ başında bir köy evinde hele de bir ay ışığının altında, sabaha doğru yelken açmak çimenlerin üstünde... Uzaktan çakallar ulusa bile aldırmadan göz kırpmak Hilale...


Kulağını toprağa dayayıp da yerin derinliklerini dinlemek... Karıncaların ayak seslerini, arılarını vızıltılarını bir senfoni güzelliği ile ruhuna nakşetmek... Bundan daha güzel ne var? Gece kimi zaman simsiyahtır, kimi zaman laciverttir... Bazı gecelerin sabahı bir türlü olmaz... Zordur yaşananlar... Bazı zamanda gecenin sonu huzurlu bir aydınlığa ulaşır insan...


Ruhunuzda fırtınalar koparken, o gecenin sessizliği az da olsa huzur verir insanın ruhunun derinliklerine... Hele bir de ince ince tatlı bir müzik, alır sizi götürür kim bilir nerelere... Ay dolunay olmuş ya da hilal, ne fark eder? Işığını salıyor ya hem dünyaya hem de ruhumuza...


Sabaha doğru, gece terk ederken ağaçları, çiçekleri böcekleri ve insanları, yeni başlayan günün içinde de kim bilir, ne sürprizler karşılayacaktır, acı tatlı, bütün yaratılmışları... Ahhh gece ve gecenin güzellikleri... Kısa bir zaman sonra yine baş başa kalacağız... Sonra yine terk edeceksiniz beni bir sonra ki gün ışıyınca.


Bir çıtırtı, bir kuş cıvıltısı, dağ başında bir tilkinin ayak sesi ya da bir baykuşunu uzun uzun sesini geceye vermesi... Aman, aman ha ay kardeş, ne olur bulutu bu gün es geç de saklanma arkasına... Sensiz de bir şey karalanmıyor o güzelim beyaz renkli kağıtlara... Göz yaşlarımıza batırıp batırıp yazsak da bir şeyler, yine de ruhu duymuyor geçmişte sevdiklerimizin... Hüzün zaten hep kardeş olmuş yıllardan beri...


Ben geceye aşık, gece bana... Çıkar mıyım gözlerimi kapatsam şu karşıda duran kocaman aya. Varsın oradan da tekrar düşeyim şu ihtiyar dünyaya, kırılsın kafam gözüm, yaralansın bir yerlerim. Hiç olmazsa sordular mı, o gökteki muhteşem parlağın yüzünden derim...