....

Birden bir kuþ ötmeye baþladý. Bir ardýç kuþuydu bu. Henrich Kroll'un elden çýkardýðý haçlý anýtýn tepesine konmuþtu. Sarý gagalý, küçük siyah gövdesine göre çok büyük bir sesi vardý. Seviniyor, dertleniyor ve kalbimi yerinden oynatýyordu.. Bir an düþündüm; onun þarkýsý benim için yaþam, gelecek, hayaller ve belirgin olmayan her þey yabancýlýklarla yenilikler demekti. Haçlý anýtý çevreleyen ýslak topraktan þu anda yukarý doðru çýkmaya çabalayan solucanlar içinde kuþkusuz korkunç gaga vuruþlarýyla ölümün kasvetli belirtisinden baþka bir þey deðildiler. Buna karþý elimden baþka bir þey gelmiyordu.. her þey çözülüyor, beni uzaklara sürüklüyordu. herþey yitirmiþ çaresiz bir halde oracýkta duruyordum. Parça parça zerrelere ayrýþmadýðýma ya da bir balon gibi akþamýn göðüne doðru uçmayýþýma þaþýyordum. Sonunda kendimi toparlýyor, bahçeden ve gecenin kokusundan kaçýyor, merdivenleri çýkýp piyanonun üstüne atýlýyorum. El yordamýyla aranýrken piyanoya çarptým. Onu okþadým ve bir ardýç kuþu gibi olmasýný diledim. O kuþ gibi uzaklara kanat açmasý, duyduðum þeyleri dile getirmesi için çabalýyorum. Ama sonunda bir yýðýn arpejden, birkaç özlem naðmesi ve halk havasý döküntüsünden biraz da Tristan'la Rosenkavelier'den karmaþýklýktan baþka bir þey ortaya çýkmýyor. Bu çabalayýþým sokaktan geçen birisinin pencereme doðru baðýrmasýna kadar sürdü. "önce doðru dürüst çalmasýný öðren be herif."

Çalmayý kesip pencereye yanaþtým. Karanlýkta bir karaltý silinmek üzereydi. Kafasýna bir þey fýrlatmak için hayli uzaklaþmýþ bulunuyordu. Hem niye fýrlatacaktým ? haklýydý. Doðru dürüst çalamýyordum, ne piyanoyu, ne de hayatta baþka bir þeyi. Hiçbir zaman bunu baþaramamýþtým. Her zaman aceleci her zaman sabýrsýzdým. her zaman araya birþeyler girer, her zaman her iþimi yarýda keserdi. zaten bunu doðru dürüst çalabilen varmýydýki ? hem bunu yapabilsem bile neye yarardý ? Büyük karanlýklar yüzünden daha mý az karanlýk, yanýtsýz sorular bu yüzden daha mý az acý verici olacaktý ?
Bu yoldan yaþam mý açýklanarak, anlaþýlacak ve bir eþkin at gibi mi koþulacaktý ? Ya da bizi her zaman fýrtýnada taþýyan ve aslýný aramak istersek bizi hemen suyun içine süpüre heybetli bir yelkenli miydi? Kimi zaman bu, önümde yeryüzünün ortasýna kadar uzanýyormuþ gibi görünen bir deliktir. Bu delik ne boþaltacaktýr dýþarý ? Özlem mi ? Umut mu? Mutluluk mu? Hangisi ? Yorgunluk mu? Alýnyazýsýna boyun eðiþ mi? Ölüm mü? Niçin yaþýyorum ? Evet, niçin yaþýyorum ben?