Olasýlýklar nasýl bir yol sunabilirki bana... Olan olmalýydý. Oldu ve þimdi bana anlamak kalýyor. Ama herþey o kadar anlamsýz geliyorki bir olasýlýklar okyanusunda boðuluyorum.

Hikayenin neresinden baþlarsam baþlayayým anlatmaya, kaç kere anlatrsam anlatayým, nasýl anlatýrsam anlatayým her seferinde anlamý kaybediyorum. Sanki çok önceleri bir anlamý var gibiydi ama þimdi çok basit, utanç verici ve yanlýþ geliyor.

Gece, karanlýðýný örtüyor üzerime. Rahat ve korkusuzca durmamý saðlýyor önce. Sonra bir sýzý bitiveriyor göðsümde. Keþkeler bataklýðýnda doðrulup ilerlemek öyle zorki...

Üst üste dinlediðim þarký kaybolup giden bir sýcaklýk gibi geçmiþi özletiyor þimdi. Evet herþey biter. Yalnýzca kelimeler kalýr geriye.

Mutsuzluk bir naylon torba gibi aðzýný kapatýp boynuna dolandýðýnda, mutsuzluktan nefes bile alamadýðýnda, aynadaki aksine bakýp kaþlarý çatýk aksinde ben diyeceði bir ifade arýyor insan. Kendine kendini anlatacak, bütün olup biteni anlamlandýracak bir ifade. Ama ne buluyor biliyor musunuz? Biraz daha yorgun, biraz daha yýpranmýþ, daha yaþlý bir yüz ve meraktan çok þüpheyle bakan gözler.

Tükenmekten çok kaybolmak gibi birþey bu yaþadýðým. Bir zamanlar benim için anlamlý ve yaþamaya deðer olan þeylere dönmek için artýk çok geç. Neredeyim bilmiyorum. Nasýlým bilmiyorum. Kendime ve herþeye yabancýlaþýyorum.

Karamsarlýk kötü bir ruh gibi benliðimi sardýðýnda hatýrlýyorum; sadece ve sadece bir an için yaþadým. Yaþadým ve bitti. Hiç yaþamamýþ olanlar anlamaz bunu. Ýlerlemeliyim þimdi. Bedenimin bütün aðýrlýðýný taþýtarak sürüdüðüm ayaklarýmla. Beni affet. Çünkü bir günah gibi taþýyorum o aný bu yorgun bedende.

Olasýlýklar nasýl bir yol sunabilirki bana... Olan oldu ve þimdi bana anlamak kalýyor.