Ýlk cümleyi nasýl kurmalýyým, nasýl baþlamalýyým diye düþüncelere dalýyorum… Giderek yazamayacaðýmdan, konuþamayacaðýmdan, hayal edemeyeceðimden korkuyordum ki korktuðum þeyler baþýma gelmeye baþladý… Böyle düþünüyor olmamda bile en büyük pay onda desem onun gibi sizler de inanmazsýnýz..

Her neyse… Doðrusu kararýmý bildirmek için iki gündür bir þeyler karaladým ama fark ettim ki artýk istesem de bir þey yazmak istemiyorum. Sitem deðil bu. Söyleyecek sözüm yok. Kalmadý, tükendi… Bitti her þey. Adýna aþk dediðimiz bu tuhaf, garip bir türlü anlaþýlamayan þey bitti. Bitmese ne yazar? Kimsenin dinleyecek, anlatacak hali yok. Sustu içimizdeki sevinçler… Sevinçlerimizin sesi çýkmaz oldu. Çektiklerim, anlatabildiðimi sandýðým ama anlatamadýðým her þey susturdu onlarý.. Artýk rahatým. Çok rahat..

Üç gündür uyumuyorum. Korkunç yorgunum! Üstelik düþünmekten kafamý hissedemiyorum. Bu gece de sabahlamak istiyorum. Lanet olasý yüzümün uzantýsý kadar sabahlamak.. Ben dursam ne çýkar? O yine gider akarsularýn üzerindeki çer-çöp gibi; kaygýlý, sýkýntýlý, meçhul, tedirgin ve titrek.. Onun yüzü de akar ama o suyun kendisi.. Ben dolanýr dururum yüzünde. O gece, ýþýklý, mehtaplý bir gece.. Minicik bir üzüntüsü olmasýn istemiþtim ayrýlýrken: “ben de ya varsýn ya yoksun, arkadaþ olamayýz çünkü seviyorum…” demiþtim, beklenti içermemesini istediði yeni teklifine… deðiþti yüzü, titredi dudaklarý, nemlendi gözleri, çantasýný aldýðý gibi dýþarý attý kendini derin bir iç çekerek.. Sonra arka kapýyý açýp valizini aldý yüzüme bakmadan çekip gitti… Bir geriye dönüþü, bir çýrpýnýþý da beklemedim doðrusu… Dilim þiþmiþti anlatmaktan. Attýðým adýmlardan ayaklarým… Sözlerim ki anlamýný yitirdi ve kalan þeyler de o öyle gidince kopuverdi içimden…

Oysa “onun dudak izleri olan hoþ sözleri”nden seçkiler yaparak bu yazýyý yazýp mutluluðumu tekrar paylaþmak isterdim.. Hatta “o da yapraklar da kuþlar da çok güzeldi” diye bu yazýya baþlamayý.. Ama olmadý!
Çok uzaðýz birbirimize… Çok uzaðýma düþüyor her þey. Hele hele o! O kadar uzak ve uzakta ki… Eskiden de uzaktý, þimdi de uzak.. Bu ilgisizliðine yakýþýr gerçek nedenleri arardým aramasýna ama arayasým yok artýk. Arayan yanlarýmýn aðrýdýðýný hissediyorum hemen. Zaten aramama da imkân yok. Çünkü utanýyorum.. Oysa ben hep buradayým. Yanýnda! Dizinin dibinde! Avucunun içinde! O baþka bir yerde, baþka alemde…

***

Sorumluluklarýndan bahsetti. Anne olmaktan, çocuk yetiþtirmekten, iþten, güçten, akýp giden zamandan, neden olamadýðýndan, olamayacaðýndan, yürütemeyiþimizin sebeplerinden… Sanki ikimizin de sorumluluðu yokmuþ gibi.. Sanki insanlar hata yapmamalý der gibi…
Bir ara aþk için bunlar çok sýradan bahaneler diyecektim ama “sýradan biri” olmaktan nefret ettiðini söyledi… Ýki cümle iki cümleydi benim için… O kadar yakýndan tanýdýðým halde, hiç tanýmýyormuþum gibi dinledim yeni fikirlerini…

***

Ne ise… ister telefon eder artýk, ister uzatýr elini… Ýster konuþur, ister ayýklar çözer her bir þeyi.. Ben artýk ayýklamak ve çözmek istemiyorum bu düðümü… Zaten hayatýmý, baþkasýnýn hayatýnda bulundurmayý baþarmýþ biri olamadým hiçbir zaman.. O da beni böyle görmek istemezdi sanýrým.. Ben, ülkemi, sevdamý istedim ondan.. Tek olmamý vermesini ya da unutturmasýný… Böylesi açýk, seçik tüm yaþadýklarýmýz…
Þimdi bu bekleyiþlerimin sözlerimi kýsalttýðýný fark ediyorum.. Ama kýsa da olsa iletiþim, iletiþimdir deðil mi?

Yani “sesi yitmiþ bir tanrýnýn bana diyecekleri” iletiþim kurmak arzusu olursa elbet dinlerim… Ve aþkla dinlerim üstelik… Zira iletiþimde olmak, mutlu kalmamak için hiçbir sebebimiz yoktu…

Sevgilerimle…