Birinin sana ait olmadığını anladığın o demde; her şeyin soluklaşmaya başladığı bir nokta vardır: İnsan bir anda kendi ağırlığını kaybeder ve adeta yok olur…

Geriye sadece zaman ve mekânda yolculuk eden kuru bir beden kalır…

Birinin sana ait olmadığını anladığın o demde: ruhunla, teninle, etinle, tırnağınla, beyninle, hücrelerinle kendinle o demde karşılaşırsın…

Ve o esnada biri çıkar ve sana anlamı olan o tek soruyu sorar: Sen kimsin?

***

İnsanın kendini anlatması zordur. Ancak birinin anlatması kolaydır. Bu yüzden kendimi anlatırken kullandığım kelimelerin, harflerin, kendi kendine çözülüp dağılıp bir anda muhteşem bir resim gibi diyeceklerimi anlatmasını isterdim…

Bazıları o kelimeleri yüreğinizde yoğurduğunuzu bilse de; anlamaya, çözmeye yanaşmaz. Sonra “Uzun süre susmak şiire benziyor. Şiir sessizlikte mayalanır çünkü, sessizlikte insanlaşır.” sözüne inanmaya başlarsınız.
Siz beklemeye o da öylece bekletmeye devam eder ki geçen zaman içinde o yüzlerce pişmanlıkla yüzleşmek zorunda kalırsınız…
Bu gerilim hali ve acı veren düşüncelerin cenderesinde: “Ben kimim”, “Sen kimsin?”, “Ben neyim”i adamakıllı olgunlaştırmışsınızdır.
Tarifi olmayan sevginizden bir fedai gibi beden ve ruhunuzla çıktığınız bu yolculuktan ortaya biçimlenmiş yeni bir resim, yeni bir söz çıkarmak için gene düşüncelere dalarsınız…

Ama o da nafile…

Ey empati yoksunu, ey bencil, korkak ve her işi yokuşa sürmeyi, kafasında kurduklarıyla yaşamayı şiar edinen insanlar, gerçekten Siz Kimsiniz? Ve niye böyle bir hayatı yaşamak ve yaşatmak zorundasınız?

Bir kere istediniz de, bir parça toprak olmayı bildiniz de, o toprağa karanfil mi ekmedik?!