Bazý þeyleri ifade etmek kolay ama söz içeriðinin aðýrlýðýný dikkat çekici kýlmak zor oluyor gerçekten. Söylüyorsunuz, anlatýyorsunuz, yazýyorsunuz, izah etmeye çalýþýyorsunuz ama tesirinin olmadýðýný ve yerini bulmadýðýný anlayýnca hiçbir þey yapmak istemiyorsunuz.

Gerçek þu ki, insanlarý kaybetme, üzme korkusu ya da onlarýn ihtiyaçlarýný karþýlama ve yetersiz arkadaþlýklarý sebebiyle; yalnýzlýðý, sessizliði tercih ediyor oluþunuzun tek sebebi kafanýzdaki; “…mý acaba” ve birtakým “endiþe”lerden baþka bir þey deðildir. Kaygý ve endiþenin insaný insanlýktan çýkardýðýna onlarca kez þahit oldum… Bu kaygýlar sizi yüz parçaya bölerek; bazen doðru, bazen de yanlýþ kararlar almanýza neden olmuþ olabilir. Oysa kendinizi deðil yüz, bin parçaya da bölseniz yine de varlýðý, yokluðu, sözleri, suskunluðu hatta göz kýrpmanýzý bile yanlýþ anlayacak milyonlarca insan yaþýyor dünyada…

Peki ne yapmak lazým?

Elbette bu duygulardan kurtulmanýn bir yolunu bulmak lazým. Bunun da tek yolu her þeyi olduðu gibi kabul etmekten baþka bir þey deðildir. Yani kabul ediyorum artýk her þeyi, her hali, her kali… kabul ediyorum: suskunluklarý, sessizlikleri, inciten sözleri…
Bu kabul ediþin içinde hiçbir þeye yetemediðinizi, acizliðinizi daha net görmeye baþlýyorsunuz. Ýster doðru ister yanlýþ, ister sevinç, ister hüzünlü bir ruh halinde olun herþeyi olduðu gibi kabul edin… Zira güzel düþüncelerle, sevinçlerle, öfkelerle ve baþka baþka duygularla sürüp giden hayatýn akýþýnda daha büyük sorun ve sýkýntýlarla karþýlaþacaðýnýzdan emin olarak kabul edin…

Aðzýnýza götürdüðünüz bir lokma ekmeðin o sofraya gelebilmesi için nasýl zorluklar ve emekler harcandýðýný idrak etmeyi baþarabildiyseniz ne demek istediðimi çok daha iyi anlamýþ olacaksýnýz. Bu sebeple ne yaþarsanýz yaþayýn asla kenara çekilmeyin. Hatta “ben de ancak bu kadarýný yapabiliyorum” diye gardýnýzý düþürmeye yeltenmeyin. Ben kendimi de baþkalarýný da olduðu gibi kabul ediyorum… Çünkü bir baþkasýnýn veya baþkalarýnýn algýlarýndan ve yargýlarýndan sorumlu olmamýz mümkün deðildir. Zaten o ben deðil, ben de o deðilim. Elbette bu kabul ediþ, þahsi endiþelerimizi çoðaltýyor olsa da yaþadýðýmýz dünyayý daha iyi anlamamýzý saðlayacaktýr.

Bizim kuþak yani seksenler zorluðun, acýnýn harman olduðu her renk ve türünü yaþamýþ bir nesildir. Daha çoçuk çaðlarýmýzda sayýsýz zorluklarýn içinde piþe piþe bugünlere geldik. Öyle ki kiþiliklerimize oturan sabrýn ve metanetin tarifini yapmam mümkün deðil. Bu yüzden yaþanan, yaþadýklarýmýz, yaþadýklarýnýz, yaþananlar her ne olursa olsun; yapýcý, kuþatýcý olmaya devam ederek yaþama sýmsýký sarýlmaya devam edin. Zira; “Kötü günlere umut, karanlýða ýþýk tutmak gerek.” demiþ eskiler… Ayrýca zorluk, acý, keder, sýkýntý, stres, hastalýk gibi birçok olumsuz görünen duygularý taþýmak güzeldir. Çünkü insan sýkýntý çekmeden, bunalýma girmeden, zorluðun her türlüsünü tatmadan zaten hiçbir þeye inanmaz, geleceðe güvenle bakamaz ve yaþam ile bað kuracak hiçbir argümana sahip olamaz diye düþünüyorum…

Saðlýcakla kalýn…