Aaaamet;benim adaþ,bir alameet.
Epey zaman olmuþ O’nu tanýyalý...
Zeka biraz normal altý,
Hayata tutunmaya çalýþýyor;kýyýsýndan köþesinden.
Askere de gidememiþ garibim bu yüzden,
Yine de hiç bir þey yitirmemiþ neþesinden...

Yýllar önce, babasý ile annesini abisi öldürmüþ;
Hem de gözlerinin önünde,
Bunun da kafaya bir mermer,
O gün bu gün kafayý yemiþ; hâla da yer...

Kimi kimsesi yok, Allah’ýndan baþka.
Nerelisin diye sordun mu,
Lafý uzatmaz tek cevap;Çankýrý Orta,
Sara hastasý ayný zamanda,
Öyle gidiyor iþte,Veysel’in dediði gibi...
’’Uzun ince bir yolda,Ýki kapýlý bir handa’’...

Aaaamet benim adaþ,
Soyadýný boþver, bana da söylemez zaten,
Nöbetler geldi mi kimseyi tanýmaz Aaaamet,
Ama tüm bunlara raðmen,O sara hastasý,
Olmuþ bir yaþam ustasý...
Üstü baþý tertemiz, düzenli traþ olur,
Her zaman cebindedir ustrasý...

Yazýn kömür çeker ara ara,
Alýr üç beþ kuruþ,çok düþmez dara...
Kýþýn frezeci de çalýþýr;
Çalýþýr dediysem, getir götür iþleri,
Bazen gazete, þiþe toplar...

Ýkibuçukluk kola’yý, tek baþýna bitirir, onbeþ dakkada...
Cigara içer çokça; içmeyip naapsýn, elde avuçta yok.
Hayat omuzlarýnda kocaman yük...
Ýtfaiye Meydanýnda, bir amcanýn evinde kalýr...
Hiç küsmez hayata,
Onca yoksulluk ve yoksunluklara inat.
Ara ara espri bile yapar...
Aðlamalarýný kimselere göstermez; ama ben anlarým,
Hiç sormam, niye aðladýn diye...

Aaaamet,
Ayný zamanda benim adaþ,
Bu kadar mý hayata tutunur bir insan,
Bu kadar mý ümidini kesmez Allah’ýndan,
Pes doðrusu gardaþ...