Benim için yazýya baþlamak, yabancýsý olduðum bir yerde, doðru yönü bulmaya çalýþmak gibi. Kaybolmaktan korkmadým, lakin varacaðým yerden çekinmedim deðil. Düþüncelerin hýzý ve benim onlara yetiþebilme kabiliyetim þu an için tartýþýlýr olabilir. Yazýya uzun zaman ara vermenin etkisi de var.
Ýçimden “istemezdim” diye ürkek bir itiraz geldi. Sessiz bir yükseliþ, lakin gerektiði kadar etkili deðil.
Bir itme, hatta saðlam bir dürtme ile uyanýr mýyým?..
Hayat, hiç durmuyor. Devam etmekten baþka bir iþi yok. Biz, kafesin içinde dönüp dolaþýyoruz; hapsolduðumuza hayýflanýp yaþýyoruz. Mahkûm ettiklerimizi görmeden, duymadan, hissetmeden, yaþadýðýmýzý farzediyoruz. Fakat öyle herkes adýna konuþmak, yazmak olmaz, deðil mi?
Doðru, farklýyýz birbirimizden. Kabul etmeli bu gerçeði, korkmadan. Anlayabilsek, görebilsek, duyabilsek, hissetsek…
Huzur diye çýrpýnýyoruz. Sükunetin anlamýný yitirdiði çaðda huzur dileniyoruz. Ah, bize, ah ki ne…
Yazsam ne olur, yazmasam ne olur dedirten bu devrin bitmesine daha ne kadar kaldý? Söylenecek ne varsa yazýlsýn diye mi konuþmaktan vazgeçildi? Nasýl bir handikap bu? Eðer bu bir uyku ise, uyanmalý.
Þöyle gündoðumu olmalý, gülümseyen ve gülümseten. Adý yazýlmamýþ sevinçler ile kalbin pýr pýr atmalý.
Hafif, çok hafif, kanatlanmýþ gibi uyanmalý. Ne hayat, ne de Dünya, bir tek ruhun kalýr. Sükun.

eylül