Datça’ya inmiþtik nihayet sevgili günlüðüm ✍🏻
hatýrladýn mý?

Minik bir hatýrlatma yapayým önce ve ardýndan baþlayalým
Aquarallyswimming yazý serimize…

Beþyüz liraya uçak bileti bulmuþ, þoka girmiþ…
Hani çocuklarýma uçak saatinden bahsettiðimde; anne erken ineceksin ne yapacaksýn oralarda diyerek endiþelerini gizleyememiþti üçü ayrý ayrý aðýzdan..

Merak etmeyin yavrularým, eh ama abartýyorsunuz çocuk muyum demiþtim cevaben, hatýrladýn mý
sevgili günlüðüm?

Sakin sakin havaalanýna gitmiþ, sakin adýmlarla þeker pembesi bavulumu tartýya çýkarmýþ, yirmibeþ kiloyu geçecek mi diye bakmýþtým tartýnýn sayý göstergesine..

Gülücük atmýþtým havayolu þirketi çalýþanýna ilk defa ücret ödemiyorum tartý doðru mu demiþtim, yorgun çalýþanda gülerek doðru dedi ve karþýlýklý gülüþtük…

Daha saatler vardý uçaðýn kalkýþýna.. O uçak ki beni önce Dalaman’a, oradan Datça’ya götürecekti.

Ýstanbul’u çýkaracaktým üzerimden, belki gitme diyecekti kapanacaktý ayaklarýma Türk filmlerinde olduðu gibi; hiç oralý olmayacaktým Datça aþkýmdan…
Reddediliþi kabullenemeyecek, kibrinden diþ bileyecek, tilkinin dönüp dolaþacaðý yer kürkçü dükkaný diyecekti içinden; demiþtir de belki…

Üç yavrum burada olmasa dönüp ardýma bakmam Ýstanbul diye söylerdim lafýmý esirgemeden; ama sende þükret bu hali dillendiriþime gel el sýkýþalým küslüðü, kýrgýnlýðý býrakalým.

Hem ne bu sitemin koca Ýstanbul hýmmm?
Nereye gittim de gelmedim, dürüstçe söyle!
Siteme, tavra bak yolcu böyle mi uðurlanýr sevgiyle uðurlamak dururken koca þehir yalan mý, abartý mý sözlerim… Ben büyüdüm ama sen mýzmýz çocuk kalmýþsýn hale bak…

Yorgunum gençlik yýllarýmda insanlarý idare etmekten.
Nazýný sitemini geri çek Ýstanbul aðýz tadýyla gidip geleyim Aquarallyswimminge!

Ne çocuklarým ne de Ýstanbul bilmiyordu:
Bilmiyorlardý elbette ve ben de bilmiyordum eflatun çiçekleriyle Datça sokaklarýný süsleyen aðaçlarý görür görmez aþýk olacaðýmý eflatun renge ve eflatun sarkýk narin çiçekleri taþýyan gövdeye haberim yoktu.

Ýyi ki yoktu ve aþkýn kalbe o heyecan vuruþunu uykusuz gözlerim duyar, duymaz, uyku toplayýp pýlýný pýrtýsýný koþar adýmlarla gerisin geri geldiði gibi gitti; aþký
yine yeniden hissetti yüreðim, aðzým bir karýþ açýk… Sevgiliye kaçar gibi elinde koca pembe bavulla yokuþtan hýzla indim aþaðý… Ne in, ne cin vardý Datça sokaklarýnda…Öyle hýzlanmýþtým ki tepe taklak düþmeme ramak kalada bilirdi ucunda eflatun aþk olmasa…
Yolun sað tarafýnda daha çok varlardý.

Sabahýn körü olmasa, basacaktým sevinçle çýðlýðý.

Sessizce seyrettim tepeden týrnaða aðaçlarý, yere dökülen çiçekleri, dalýnda asýlý tepeden bakan maðrur çiçekleri izledim.
Sol elimle tutuyordum bavulu, sapýný býrakýverdim devrilmedi… Gözlerim doldu sevinçle yirmi üç nisan müsamere öðrencisi gibi eðildim yerlere çiçekler topladým, çiçekleri döken gövdeye seslendim. Beni mi çaðýrdýn haberim olmadan?Geldim buradayým,geldim geldim karþýndayým.
Ýlân-ý aþk ediyordum kimseler yoktu. Olsalarda duymam ki yanýmdan gelen geçen sesleri.

Dokundum, sarýldým, alnýmý dayadým, sað yanaðýmýn yanýnda sol yanaðýmý da yüz sürer gibi sürdüm eflatun çiçekli mor salkýmlý aðaca…
Ben bu yaþýma kadar sol yanaðýmý sana saklamýþým deyince alnýma kondu öpücük hissi ardý ardýna.
Sardýðýný, sarýldýðýný hissettim bir de yerden topladýðým dökülen çiçeklerin arasýna giren karýncalarýn ellerimin üzerinde yürüyüþünü.

Dakikalarca sarýldým aðaca… Gün ýþýyýnca dükkanlar teker teker esnaf tarafýndan açýlýnca. Eflatun çiçekleri gelin parasý gibi saçýlmýþtý pastanenin önünde ki sandalyeye oturdum. Çayýn demlenmesini de bekledim, poðaçanýn piþmesini de… Çayý güzel deðildi pastanenin, belli etmedim aðaç hisseder elbette.

Daha önceleri kýþýn kýþ yarýþý için gittiðimde Datça’ya uyuyordu demek ki mor çiçekler diyerek düþündüm aldýkça çaydan birer yudum…Henüz tomurcuklarý aðacýn ana kucaðýnda ninnilerle baharý bekliyorlardý ve ben kim bilir kaç kere yanlarýndan gelip geçtim hayret.

Dokun muþumdur garanti, deðmiþtir avuç içlerim ki baharý sindirdi gönüllü uça kaça Ýstanbul’dan getirtti.

Severim çok severim aðaçlarý, irtibatýmý hiç kesmedim ezelden bu yana…

Çocukluðumda daha küçüktü kollarým, gövdeleri çok geniþ gelirdi o günlerde ve ben büyüyeceðim o zaman size daha büyük sarýlacaðým der sað yanaðýmý sonra alnýmý dayardým, hâlâ aynýyým, deðiþmedim… Yedisinde neyse yetmiþinde aynýdýr derler o misal…

Aðaçlarda hâlâ ayný, gel gelelim sevgili günlüðüm kollarým uzadý kulaç atarak omuzlarým geniþlemesine raðmen hâlâ yetiþemiyorum koca koca aðaçlarýn gövdesini sarýp sarmalamaya.

Küçükken kocaman görünürlerdi büyümeyi umut ettik büyüdük iþte… Yoksa hâlâ çocuk muyuz ki kavuþamýyor ellerimiz týrtýklý gövdeli koca çýnarlara.

Bu bedenimin derdi. Ruhumla býrak koca çýnarlarý ormanlara sarýlýyorum. Her birine alnýmý dayýyorum. Her iki avuç içimle ruhumu bedenimi sunuyorum aðaçlara… O an ben varým ama ayný zamanda yokum.

Seslensen Hülya diye adýmý çok sevmeme raðmen dönüp bakmam, dönüp efendim demem gücenme emi.

Kurban ediyorum o anlarda zamaný, bedenimi, güçlendirip geri veriyor cömertliðinden.

Gövdesine dayadýðým alnýmdan öptüðünü hissediyorum. Sonra dallarýyla bana sarýldýðýný. Sakin alanlarda ayakkabýlarýmý çýkarýp sarýlýyorum aðaçlara, üstümde iki çul çaput var kusuruma bakma dallarýna, gövdene kurban olduðum…

Say ki; bende senin gibi anadan üryan, bir gömleðe bir pantolona iki çul çaputa takýlma býrak, tamam de görmezden geldim çulu çaputu de emi..

Ellerim tenine deðdi deðeli, beni senden gayrý kim anladý ki?

Kaç kiþi anladýk illüzyon dünyanýn sihrini, gerçekten ayýrt ettik..

Hayat tozu, dumana kata kata… Etliyi, sütlüye karýþtýra karýþtýra týkýrýnda iþliyor gibi görünsede bir siz eðmediniz baþýnýzý…