Bu ev varya, bu ev; sevgili günlüğüm✍🏻huzur var bu evde… Ahmet emmi işini biliyor yani… Ne iyi etmişte almış bu evi… Eşi o kadar kibirliydi ki; evi ilk gördüğümüzde içime sıcacık sevgisi geçerken evin, önlü arkalı camlarından ağaçların bakışını yakaladım inan böyle oldu.

Kadın kibrinden bir şeyler konuşuyor, ben ise kendi içimde mutluluğu yaşıyordum. Duymuyorum çoğu insanları, hele hele kibrin ayak seslerini önüne alıp yürüyen insanları duymadığım gibi, görmüyorum da…

Ağaçlar sevindi beni gördüğüne evi gezerken … Ya ben, ben ne kadar sevdim bu evi, bu kapıyı, şu saray gibi mutfak, ya şu salonuna bir bakar mısın ellerimi kocaman yanlara açıp kaç kereler döndüm kendi eksenimde…
Kendi evimde de dönerdim ama orada ağaçlar yoktu, eksikti dönüşlerim sanki…
Burası başka…

Yatak odamın camına değen dallardan inen yaprakların her birinin damarlarının şekillerini biliyorum.
Neredeyse hangi dal, hangi yaprağını, mevsimi gelince hangi ayın, kaçıncı haftasında, hangi günün kaçıncı saatini kaç geçe toprağa bırakacağını sarartısından anlatıveriyor gibi gibi hissediyorum.

Efendim sevgili günlüğüm?
Ahmet emmi kim mi?
B 12 in mi az sevgili günlüğüm✍🏻nasıl unutursun o kadar da bahsetmiştik ev sahibimizden… İğneyi batıralım önce kendimize ardından çuvaldızı karşıya, Ahmet emmi okur mu, denk gelirde günün birinde bu satırları… Okusun valla!

Ben de ev sahibiyim kiracılarım nasıl bahsediyor acaba benden diyecek olsam, hiç yormadım ki onları, onlar razı ben razı…
İnsan olmak içine sinecek bi kere… Ayakların yürürken asfaltta yere basmayacak… Dünya dediğin ne ki?
Kaç para eder?
Dünya’da para yerine insanlık geçerdi eskiden.
Eskiyi kucakladım ben, bu zamanla işim olmaz.
Eski kafalıyım diyorum göğsümü gere gere…

Benim çulumu almaz bu ev diyordu karısı, dönüp bakmıştım şaşkınlıkla görgüsüzlüğüne… O kadar kibri başını döndürmüştü; evini kiralamaya gelen insanlara konuştuğu şeye bak biricik günlüğüm✍🏻

Bu ev seni istemediği için, sen bu huzur dolu eve layık olmadığın için sana böyle gösteriyor ev kendini diyecek oldum; sus Hülya dedi ev… Sus, söyleme sen gel, sen kal içimde, kadir kıymet bilene görünürüm ben dedi duvarlar.
Sustum… Sustum…
Tek kusuru tavanları benim evim kadar yüksek değildi eh o kadar kusur kadı kızında da olur😉
Ben evimden taşınırken evimle bir vedalaşmam vardı ağladım… Bu ev elini uzatmış sağ elimden çekerken, sol elimi sımsıkı tutuyordu Fatih’te ki evim…
Günler öncesinden duvarlarına sarılmaya, girip çıktığım kapılarına şükran dolu sevgimi elimle sunuyordum.
Mutfak dolaplarım, hatta perlerimi astığım kornişlerime bile teşekkürler ettim. Sevgi öyle basit bir şey değil sevgili günlüğüm✍🏻 herşey bize hizmet ederken, insan nereye doğru gittiğini biliyorken bir de teşekkürü neden esirger canlılardan ve nesnelerden…
Sevgi titreşimi ile birlikte, dudaklarımızdan çıkan şükran cümlelerinin atomları yolumuzu aydınlatmasın mı?
Daha çok şükr eden olmayalım mı Rabbimize…
Teşekkür neden dilimize yabancı bir kelime gibi gelsin ki ve bu resim; Fatih’teki evime yürüme mesafesi en fazla on dakikalık spor kompleksinde ne çok günler antrenmanlar yapmıştım ve Boğaz elemeleri için günün birinde taaa uzaklardan Anadolu yakasından elimde çekçekli bavulla geleceğim hiç aklıma gelmezdi… Öyle çok severdim evimi fakat nereye gitsem seviyorum zaten böyle de bi huyum var sevgili günlüğüm✍🏻
Yazının sonuna doğru elemelerden bahsettim, heyecanlıydı, o kadar heyecanlıydı ki suya girene kadarmış heyecanımız bizim… Çok şükür iyi geçti hatta maşaallah beklediğimden daha iyi geçti diyebilirim ama lütfen sevgili günlüğüm sende maşaallah de✍🏻