BURUKACI

Neyim varsa yitirdim yokluðunda
Denize küstüm, kumsala küstüm, martýlara küstüm
Ne güzellikler varsa yaþamýmda bitirdim
Bu kalabalýk kentte, bu insan çokluðunda
Tutuldu dilim sustum


Bir ben kaldým için için eriyen
Karanlýk yerleþti en koyusundan iyice
Aydýnlýða küstüm


Bir geceleri sevdim o gizemli karanlýðý
Kimsesiz loþ sokaklarda dolaþtým hüzünlüce
Bir ayak seslerimi duydum, bir kol saatimin
Uzun uzun seni düþündüm bir sarhoþun kafasýnda
Sokaklara küstüm, yakamozlara küstüm, yýldýzlara küstüm


Hayret yine þiirler yazýyorum ve seni anlatýyorum
Nefret etmem gerekir ve hala övüyorum
Bu nasýl sevgi, nasýl bir aþktýr böyle
Nar çiçeklerinin açma zamanýdýr þimdi
Nasýl býraktýysan duruyor öyle
Kahrolurum çiçekleri düþerse yere
Yitirilen güzelliklere sövüyorum


Bir de yalnýzlýðý sevdim seni düþünmek için
Seni düþünmeyi sevdim, seni sevmeyi, bir daha denemeyi
Olmadý; kahroldum yokluðuna, koydum aklýma
Ýçin için erimeyi, yavaþ yavaþ ölmeyi
Sevgi tokluðuna


Yokluðun kahretti beni küstüm her þeye
Denize küstüm, kumsala küstüm, martýlara küstüm
Bilmiyorum nesine aldandým, geldim nesine
Ýnsanlara küstüm, hayata küstüm, aþka küstüm
Ve oturdum sustum


Kumsalda yürüdüm uzun uzun
Ýçimde derin bir hüzün
Her þey eskisi gibi öyleydi
Sen deðil
Talihim kahpeydi.

ERDEN ERKÝN