BURUKACI

Neyim varsa yitirdim yokluğunda
Denize küstüm, kumsala küstüm, martılara küstüm
Ne güzellikler varsa yaşamımda bitirdim
Bu kalabalık kentte, bu insan çokluğunda
Tutuldu dilim sustum


Bir ben kaldım için için eriyen
Karanlık yerleşti en koyusundan iyice
Aydınlığa küstüm


Bir geceleri sevdim o gizemli karanlığı
Kimsesiz loş sokaklarda dolaştım hüzünlüce
Bir ayak seslerimi duydum, bir kol saatimin
Uzun uzun seni düşündüm bir sarhoşun kafasında
Sokaklara küstüm, yakamozlara küstüm, yıldızlara küstüm


Hayret yine şiirler yazıyorum ve seni anlatıyorum
Nefret etmem gerekir ve hala övüyorum
Bu nasıl sevgi, nasıl bir aşktır böyle
Nar çiçeklerinin açma zamanıdır şimdi
Nasıl bıraktıysan duruyor öyle
Kahrolurum çiçekleri düşerse yere
Yitirilen güzelliklere sövüyorum


Bir de yalnızlığı sevdim seni düşünmek için
Seni düşünmeyi sevdim, seni sevmeyi, bir daha denemeyi
Olmadı; kahroldum yokluğuna, koydum aklıma
İçin için erimeyi, yavaş yavaş ölmeyi
Sevgi tokluğuna


Yokluğun kahretti beni küstüm her şeye
Denize küstüm, kumsala küstüm, martılara küstüm
Bilmiyorum nesine aldandım, geldim nesine
İnsanlara küstüm, hayata küstüm, aşka küstüm
Ve oturdum sustum


Kumsalda yürüdüm uzun uzun
İçimde derin bir hüzün
Her şey eskisi gibi öyleydi
Sen değil
Talihim kahpeydi.

ERDEN ERKİN