Bir Nefes Alıp Verme Uzunluğunda…

Seval Deniz Karahaliloğlu

Bir nefes alıp verme uzunluğunda kaldım bu dünyada,
Sıcak bir dokunuş uzaklığında,
Serin pastırma yazlarının öğleden sonralarında,
Takılı kalan gülüşlerin hafifliğinde,
Bir nefes alıp verme uzunluğunda kaldım bu dünyada

Beyaz perdeye yansırken hayatımın hikayesi,
Karanlık salonun en arka koltuğunda uyuklarken,
Ve yıldızlarla donanmış bir gecede,
Gökteki elmaslardan biri olma düşleri kurarken,
Bir nefes alıp verme uzunluğunda kaldım bu dünyada

Kaçamak bakışların utancıyla,
Henüz güller açarken yanaklarımda,
Paylaşılan sıcaklığın anıları hala tazeyken,
Hem de yeni açmış bir gonca kadar,
Canlı hissederken kendimi,
Bir nefes alıp varma uzunluğunda kaldım bu dünyada.

Bir öpüşün sonsuzluğunda,
Uçucu sözlerin pembe yalanlarında,
Yorgunluk göz kapaklarıma inerken,
Üstelik hala 20’li yaşların kavak yelleri eserken yaşlı başımda,
Bir nefes alıp varma uzunluğunda kaldım bu dünyada

Tam da ayrılırken,
Sanki hırsızlamasına bir sigara içimi uğramış gibi,
Hani kapı önü sohbetlerinin dayanılmaz kısalığında,
Daha yapacaklarımın kaygısı yüreğimi kavururken,
Bir nefes alıp verme uzunluğunda kaldım bu dünyada.

Eğer şanslıysam,
Ayrılırken bir kaç güzel fotoğraf alırım yanıma,
Uçup giden anılardan arta kalan,
Bir tutam gülüş,
Taze kesilmiş otların kokusu,
Bahar sabahlarının mahmurluğuna karışan güneşin sıcaklığı,
Kocaman bir öpüş,
Mutlu anılar,
Sevdiklerimizle paylaşılan…

Huzurlu bir teslimiyetle ayrılırken,
Asla hiçbir şeyden pişman olmamanın rahatlığıyla,
Bir nefes alıp verme uzunluğunda kaldım bu dünyada,
Ve göz açıp kapayıncaya kadar geçti diyeceğim son anımda…