ÝSÝMSÝZ ÞÝÝR

Kalbini ve ruhunu, küçücük bir zarfýn içine koymuþtu,
Göndermiþti genç adama.
Genç adam yanlýþ adreste, yanlýþ yerdeydi,
Kabul edemedi kadýnýn kalbini,
Önemsiz görmüþtü kadýnýn kendine gelen mektubu,
Bilmiyordu ki…
Kadýnýn kalbinin ve ruhunun küçücük zarfta olduðunu,
Bir küçük, yeþil zarfta…

Kadýnýn kalbi kýrýldý,
Zaman hep yaptýðýný yaptý,
Onardý yaralý kalbi,
Mevsimler geldi geçti
Genç adam bir gün tüm cesaretini topladý
Hep imâ edip kadýnýn anlamasýný beklediði þeyi yazdý
Kadýn þaþýrdý okuduðu cümlelere
Konuþurken cesaretli deðildi genç adam
Ama yazarken müthiþti.
Satýr aralarýna sýkýþtýrdýðý þeyleri iþte yazmýþtý.
“Benim baþýma saksý düþtü,
tüm gerçekleri kavradým” dedi kadýn
“Umarým, senin baþýna da saksý düþer”

Bilmem kaç mevsim daha geçti.
Kadýn yine sevgilisi denizleydi.
Sahilde yürürken düþünceliydi
Ayaklarý acýyordu çakýl taþlarýna bastýkça.
Yürüdü, yürüdü, yürüdü…
Caný yandýkça yürüdü.
Yürüdükçe caný yandý.
Hayat böyleydi galiba.
Ya da gerçek olandý.
Yüründükçe can yakan.
Ama ille de yürünen.

Denizin bittiði yere baktý kadýn.
Bakýþlarý ufukta asýlý kaldý.
Gökyüzüne kaldýrdý baþýný.
Gökte dolunay vardý.
Sandý ki bir þifre gizli dolunayda,
Tek kendisinin bir de genç adamýn bildiði.
Ýncecik kumlarý avuçladý eðilip
Hepsini avucunda tutamadý.
Elinden akýp gitti.
Tutamadýðý yaþam gibi.

Yürüdü yine denizin kýyýsýnda kadýn.
Çakýl taþlarý ayaklarýný acýtýyordu.
Caný yandýkça yürüdü
Yürüdükçe caný yandý.
Yorulana kadar yürümeye karar verdi
Yürüdü, yürüdü, yürüdü…
Son gördüðümde hâlâ yürüyordu.
Bir denizine bir dolunaya bakarak.
Düþüncelerinin derinine dalarak…


11-08-2003