”Sandık Sandıklar İçiinde Sandığıımız Vaar...”

Ardına takılıp gelen ikizleri ölü doğmuş olsa da: Sonuçta O, bir liderdi. Doğuştan lider doğan bebelerin, ebeleri, doğurttuğu cevanla ilgili kehanette bulunurlar. Ebesi, kıçını tokatlamak için ayaklarından tutup kaldırdığında, malum sıvılarla kaplı, deveci armudu gibi yamru yumru kafasına bakıp; onun için şu kehanette bulundu:
“Bu oğlan tavşan dudak… Tavşan dudaklılar sahipsiz sürü bulup güderse Yavuz, bulamadı mı? Diş gösterir, sürüye dalar Yavız olur.”

Mübarek üçayların başıydı. Mecburen adını doğduğu aydan aldı. Dedesine göbek adını koymak kaldı. Dede, anası ve babasından gönüllerinden geçen isimleri sordu. Biraz anasının istediği Tayyar, biraz babasının istediği Şuayyip adından aldı; torununa: Bir zamanlar, Beyoğlu pavyonlarında ardından koşturup, durduğu Oryantal dansözün adını andırır. Alelacayip bir göbek adı koydu.

Dükkânda elaltı işi gören çırağından olmamak için babası onu, akranlarından iki yıl geç okula yazdırdı. Ona göre hava hoştu. Yeter ki izinli olduğu pazar günleri Kulaksız mezarlığında yaptığı çift kale maçlara ilişmesinler. Kaleden, sol-açığa, sol-açıktan da hep hayalini kurduğu sağ-açık mevkiine terfi etmişti.
Gol mü? Al gülüm,
ver gülüm.
Sen, şekerden haber ver
bir golde fazladan yerim.
Gol pası kapmasının tek nedeni maç öncesi dükkandan cebine külah külah doldurduğu leblebi
şekerleri miydi? Elbette hayır. Babası, bakkalı ona emanet edipte Mısır Çarşısına alışverişe gittiğinde, arkadaşlarının içinden artist resimleri çıkan çikletleri kurcalamalarına izin verir; kendilerinde olmayan artist resimleriyle ellerindeki fazla resimleri değiştirmelerine ses çıkarmazdı. Arkadaşları, bu iyiliğinin altında kalmak istemezlerdi. Koyunu postundan ayırır gibi titizlikle ikiye ayırdıkları az bulunur bir artist resmini; aynı şekilde ayırdıkları bir başka artist resminin arkasına yapıştırırlar. Böylece iki çiklette bir çıkan; Kenan Pars’ın ön yüzünü, Yılmaz Güney’in resmi arkasına; Yılmaz Güney yazan yüzün arkasına da Kenan Pars’ın resmini yapıştırıp elde ettikleri resimlerin sadece bir tanesi karşılığında, sıkı bir pazarlık sonucu zor ikna olmuş pozlarıyla, ondan tam takıma yakın artist resmi kaparlardı. Bu önü Yılmaz, arkası Kenan kartların tersini çevirdiğinde kandırıldığını anlamaz mıydı? Anlamaz olur mu? Zoka yutmuş gibi yerinden fırlar, kandıracak kendinden koyun akıllı birini bulmak için mahalleyi arşınlar dururdu. Bulur muydu? Bulmasa bu makamlara gelir miydi?

İşin kuralı bu. Kandırdığın eşşeğin boynundan iltifat torbasını eksik etmeyeceksin. Arkadaşlarının oğlu hakkında bu türden iltifatlarına şahit olan babası :
”Bizim oğlan ilerde çok büyük adam, olacak hanım çok büyük”, der.
Kaç leblebi şekeri, kaç gazoza mal olduğunu bilmeden oğluyla gurur duyardı.

Ama Allahı var. Yediği kazıklar girişimci yanını geliştirmişti Tavşan Dudağın. Bakkal dükkânlarının önündeki boş kasalar, yaz akşamları askeri tersaneden çıkan işçilerin koyu renk şişelerden
bira içip, ekmek arası köfte, yerfıstığı atıştırdığı açık hava birahanesine dönüşürdü. İçkiye takılan tersane işçileri, bazen bir kangal sucuk, bir kalıp beyaz peynir bazen de yaz lokumu dedikleri koltuk altlarına vurdukları kocaman bir karpuzla evlerinin yolunu tutarlardı. Kapanışa yakın babası köfte mangalının üstüne bir kaç halka sucuk atar: “Nefislere eziyet, cüzdana afiyet”, bu sayede fazladan yapılan bu satışlardan gelen parayı yastıkaltı fonuna atardı. Lafı kestirmeden etmek gerek yazboyunca gündüzler ayna, akşamlar çalçal oyna geçerdi.

Dükkanın gündüz cirosunu arttırmak için işbaşındaki tersane işçilerine buz dolu kovalarla portakallı gazoz servisi yapmayı akıl ettiğinde tavşan dudak, henüz ilkokul üçten dörde geçmek için yaz günü postekisi sayıyordu. Sınır tanımaz girişimciliği ve talebe göre şerbet verme becerisi gazozların içine bir parmak votka ilave etmeye dek götürmüştü onu. Tersane işçilerinin, normaliyle karışmaması için başlangıçta ‘‘ver bir takviyeli’’, diye istedikleri bu kafa yapıcı gazozların adı, fabrika yönetimi durumu çaktığından,‘‘takiyeli’’ olarak değiştirilmişti.

Ne yazık ki babasının sermayesi, onun yaşam tecrübelerinin üst üste yığılmasından ibaret girişimci ruhunu besleyecek denli büyük değildi. Erkenden fışkıran bıyıkları tavşan dudaklarını örtmeye başladığı yıl, babası, onu: İstanbul’un İstanbul olmaktan çıktığı semtlerinden birindeki Yalan-Kâtip Lisesine yazdırdı. Semtin kulağı kesik kedilerine sermaye ihracı kesilmişti.
Ebesinin onu doğurturken sözünü ettiği sürünün izini yeni okulunda bulur gibi oldu. Kasabalarından henüz kopmuş gelmiş ‘kopilleri’, Kulaksız mezarlığında öğrendiği numaralarla mat etmesi işten bile değildi.
’’Babayı gördünüz mü?’’, diye ortaya bir laf atar.
’’Yılmaz Güney’in mi? Marlon Brando’nun mu? Baba’sını’’, diye atlayan lapinlere, gevrek gevrek gülüp:
‘‘Siz hangisininkini gördüyseniz onu anlatın’’, der; gülüp geçerdi.      

Bu yıllarda edindiği arkadaşları sayesinde: Kalorifer radyatörü arasında pastırmalı-pekmezli tost yapmayı; Çırpıcı çayırında sazlı sözlü mangal sefalarında kebap yellemesini öğrendi. Çevredeki hazır giyim atölyelerinden üçe kapattığı defolu paçalı donları ‘‘İslami usullere göre biçilmiştir.’’ ayağıyla okul arkadaşlarına beşe satmayı da bu yıllarda öğrendi. Tavını geçirdiği için iyi tost yapamasa; közü geçirmeden, kebabı yelleyemese; defolu donların, az defolusunu seçemese de.
Tost da yaptı. Don da sattı. Belki, mangal partilerinde gazel okuyamadı. Ama şeker kâğıtlarının arkasına basılı manileri pörtlek gözlerini sınıf tavanına dikerek acıklı bir sesle okumayı o yıllarda öğrendi.
Hakkını yemeyelim. Bakırköy Ahır Sineması çıkışında; arkadaşlarıyla gittiği ’zaruret hamamında’ , göbek taşı üstünde onu yakalayan ilham perisi sayesinde:
‘‘Şu kurnalar yalağımız
Hamam tası bardağımız’’, diye daha özgün şiirler döktürdüğü de oldu.

Sesinin bedliğinden mi? Tasının, kurnasının elinden gitmesinden kaygılandığından mı? Bilinmez. Şiiri duyan hamamcı:
‘‘Aha bunlarda bizim silahımız’’, demiş; takunyayı kafasına indirmiş; onu etek tıraş odasına hapsetmişti. Bu olay onun doğuştan varolan girişimci ve değişimci vasıflarını biledi. Etek tıraş odası serindi. Takunya indirilen başı ağrıyor.Üşüyordu. Onu odadan çıkarmaya gelen iri yarı hamamcıyı, peştimalinden çekiştirip:
''Şiirimin sonunu dinlemedin be abi’’, dedi.
Çekiştirdiği peştamel elinde kalmış; gördüğü manzaradan etkilenmişti. Utangaç bir ses tonuyla ekledi:
''Hamamcının böylesine
Feda olsun çanağımız.’’
Onun etek tıraş odasından çıkmasını heyecanla bekleyen arkadaşlarının yanına döndüğünde, yetiştiği semte özgün duruşunu alıp; arkadaşlarına dönmüş; kararlı, taviz vermez, dünyaya meydan okuyan bir ses tonuyla:
     
''Teslim olmak yok... Değişmeye karar verdim... Bu işler el tasıyla hamama girmekle olmuyor. Hamam eski, tas aynı olsa da arada bir kalay gerekiyor.'', demişti.
     
Arkadaşları, sözlerindeki derin felsefi anlamı çözemeseler de onun bu sözlerini kulaktan kulağa dolaştırdılar. Bu kendinden emin, cesurca söylenmiş sözlerin ardında yükselmek için her şeyi feda etmeğe hazır bir yüreğin yattığını biliyorlardı!

O günden sonra bizim Tavşan Dudağın ‘yürü kulum, ye kürküm’ devri başladı. O gün hamamcıdan nasıl tırstığından da; çıkışta ettiği hamaset yüklü laflarından da bahsedilse sonuçta gündemi o doldurdu. Çoban olmak için feda etmeyeceği koyun yoktu. Koyunlarsa her zaman olduklarından daha bir koyundular. Ünlü Çoban Sülü tedavülden kalkalı beri gönüllerince bir çobanın önderliğinde ardına takıldıkları arkadaşlarının kuyruklarına burunları dayayıp güven içinde yol almayı özlemişlerdi.

Malumdan, muamma çıkmaz. Tavşan Dudağın, hangi elçilik kokteylinde aldığı sunumlar sonrası: ‘Oyma akıl, koyma akıl’ yollara düştüğünü; hızını alamayıp, ardı sıra düşenleri nasıl sınır ötesi maceralara sürüklemeye niyetlendiğini, anlatmayacağım.
Medya patronlarının ona biçtiği yeni imaja uymadığı için, kazıtıp atmak zorunda kaldığı bıyıklarının ardından, aynada sırıtan yırtık dudaklarını...Uzun süre aradan sonra ilk kez aynada gördüğü yırtık dudaklarına bakarken, dolgun yanaklarından süzülen yaşları... Bu yaşların ardında yatan kişisel dramını da sizlere anlatacak değilim.

Aslına bakarsanız bu öykünün sonunu getirmeye de niyetli değilim. Bu tür öykülerin modasının geçtiğini; tek ve en sadık okurlarının tazminat avcıları olduğunu biliyorum. Bırakalım bu öykünün sonunu onun ardına takılıp, giden koyunlar belirlesin.

Bıyıklarının gizlediği yırtık dudaklarının görülmesiyle tılsım bozulur. Tavşan Dudak:
’’Yalan –Kâtip’ten sıra arkadaşının pastırma fabrikasında, eski güzel günler hatırına güç bela bulduğu gece bekçiliği işine kapağı atar. Ömrünün kalan yıllarını sertçe düşmüş pastırmaları attığı nutuklarla yumuşatmaya çalışarak geçirir’’,
diyen koyunlardansanız: Güldübür boşluk, 02’e...

’’Bir zamanlar, birlikte defolu don ticareti yaptığı arkadaşının, kurduğu iç giyim fabrikasında: işe başlar; zamana uyup, G-ring brande manager’lığa (Çatal örter -don ürün müdürü.) dek yükselir’’,
diyenlerdenseniz: Defolu don boşluk, 01’e...

Yok. ''Bu sonlar bizi açmaz, Tavşan Dudağın, değişimci ve gelişimci ruhu sınır tanımaz; Yeni imajıyla, karizmasını katlar. Yürü kulum ye kürküm devrininin, saltanatını kuşaktan kuşağa sürdürüp durur.’’, diyen Özkoyun Turizmin Sayın Yolcularındansanız.
Burası Türkiye boşluk, 00’a
SMS yollayın. Yolumuzu bulalım.

Hamamcıya da tasına da, tasını kurnasını kapmaya kalkana da diyorsanız:
”Sandık sandıklar içiinde sandığıımız vaar...” şarkısı ve eşliğinde sandık başına.
                                                   
İstanbul / 2007