“Bir gölge kadar yalnızım”, ”acıyım acıdan öteyim belki kaybolan yıllar ardında..” Tual mırıldanıyor şimdi bu ezgiyi. Dört duvar içinde, prangalanmış mahpusum çift kişilik yatağa. Ne kadar da manasız geliyor yatak. Hüzün kokuyor çarşaf, hasret kokuyor yastık ve çaresiz bir beden. Sarılıyorum nedensiz olarak yastığa sımsıkı, yar gibi. Zamanı yırtan sessizliğin içinde, nerden geldiği belirsiz bir ok hızla saplanıyor yüreğime. Kaçamıyorum, savunamıyorum, gözlerimi kapatamıyorum. Bir acı ki; acıdan öte. Kolumu kesip atsam önüne diyet olarak, bu acı yerine. Bir el girse yüreğime; söküp alsa bu fırtınayı. Gerekirse yüreğimle beraber, iliğimle kemiğimle beraber. Bir matkap geziniyor duygularım üzerinde. Derine doğru parçalayarak, kırarak, dönerek iniyor. Okun fırlatıldığı yeri buldum; yatağın kenarında Can Yücel’in gözüme ilişen bir mısraı. “KADINIM yaraşıyorsun sen Akdeniz’e..”, okun ucunda kalbime saplanan zehir ”kadınım..kadınım..kadınım….” Doğ(a)mamış sevdamın yoldaşı, kokumun sindiği ten, kanadım, tırnağım, ummanım, sarmaşığım, yastığım..Daha da sıkıyorum yastığı, başımı göğsüne gömüyorum.

Ne kadar kutsal olduğunu bir bilsen, nerelerde hayal ettim seni yıllardır, bosnada bebeciğin yeşil gözlerinden süzülen acıydın, filistinde minik generalin avucunda sıktığı taştaki nemdin, çeçen mücahidde göğe yükselen duaydın, ırakta ana sütü, ülkemde başörtülü kızın gözyaşıydın, yüreğimin keşfedilmemiş coğrafyası, canlarımızda yoğrulan bir cana, can katan can(ım)dın..kadınımdın…Başımı kaldırıyorum, yalnızlığın gözleri gözlerimde senin yerine ..

Kalkıp terasa gidiyorum nemli gözlerle. Dayıyorum sırtımı pütürlü duvara, hissiz. Her şey bir yana, doğmamış sevda dahi olsa başka bir yana. Depremler, felaketler, soykırımlar, katliamlar hepsi bir yana, yoğun yumruk sevda oluyor saplanıyor boğazıma. Yutkunmamı engelliyor, bedeni titretip, beni bir başka “ben” e teslim/esir ediyor. Tual devam ediyor; “içimde bir içli hüzün var sanki bir gölge kadar yalnızım”. Başımı kaldırıyorum. İçinde yitip gitmek istediğim deryanın bir ucundan, kızıllığıyla içimi mabede çeviren ay santim santim yükselmeye başlıyor. Hayret, neden güneşe tapanlar oldu da aya tapanlar olmadı acaba? Kızıllığı sarıya çalmaya başladı ve yükselmeye. Oysa derya nede hayranlıkla seyrediyor yârinin gidişini. Sorsam sana gelinliğini sırtından hiç çıkarmayan sevdalı; en sevdiğin şiir nedir diye? Cevabının “ayrılıkta sevdaya dâhil” olacağı kesin. Ne güzel bir ayrılış bu A.İlhan kesin size bakarak yazdı bu satırları ”ay ışığına batmış, karabiber ağaçları gümüş tozu; gecenin ırmağında yüzüyor zambaklar, yaseminler unutulmuş tedirgin gülümser. ”

Bir yol yaptılar yakamozdan bana. Ayın yüreğinden çıkıp, sevdası deryanın göğsünden uzanan. Tek hamle bütünleşmemizi sağlayacak. Aşk tek kişiliktir diyor ya şair; üç kişi yaşayacağız biz aşkı. Hayır; dört kişiyiz, nasılda unutuyordum asıl yarimi. Gecem. Son parçamız gece. Ne güzel olduk birbirimize yoldaş. Gecenin kol kanat germesi, ayın aydınlığı, denizin masumiyeti, benim gölgem! Buluşmamızın tek sebebi; sevda. Sizinle asırlarca kalabilirim burada. Her birinize sarılmak istiyorum. Öpüp koklamak, başım omzunuzda ağlamak, saçlarınızı okşamak, gözyaşlarınızı öpmek, kadınımsınız. Biliyorum ki, bırakmassınız ellerimi, adımlarımın ardındadır ayak izleriniz. Rüyalarımı izleyen bir çift göz. Her yanlışımı usulca silersiniz. Bir tebessümümsünüz dudağımın kenarında.

Dolmayan boşluğum
Kim bilir; nereden seyrediyorsun bu sevdayı?
Kadınım.


Ağustos 2005-çandarlı