*****KIRLANGIÇ HATIRALARI-II*****

     komşumuzun kızıydı…ince, narin,esmere çalan bir yüzü, vardı küt kesilmiş saçları kurdele kabul etmezdi asla ...o haliyle tüm kızlardan büyük gösterirdi…kurdelesiz...zeynep…
     zeynep ‘ ti adı, kara kız diye çağırırdılar, gözleri vardı zeytin karası ve yanak yanağa değdirirdi bizi sevda haspası… utanırdım, korkardımda (zaman ayarsız bir bombaydı ne zaman patlayacağı belli olmayan… bir mayın, nerede ve ne zaman üstüne basacağımı bilemediğim ) aynı sınıfta okurduk, aynı sırada…(okulun en ufak talebesiydim o zamanlar) ben bilmem kaç yaş erken o bilmem kaç yaş geç başlamıştık okula… “ zeynep ablandan ayrılma” diye tembih yemiştim bir kere ayrılır mıydım hiç ?? o nerede ben orada…kaç kez kızlar tuvaletine girmek isterken tokat yemişim çetelesi yok bilemiyorum, alışkanlığımdı ,bu alışkanlığımın adını sevda koymuştu haspa sevda ablam ;okulun delisi.
     tebeşirler çalardım diğer sınıflardan ceplerime doldururdum ve yakalanırdımda… nasıl yakalanmayayım ki?? beyaz tebeşir veya pembe,mavi veya…siyah önlüğüme bir günah gibi yapışırdı tozları, günah koymuşum adını bir kere ne kadar arınırsam gitmez, kulaklarım çekilirdi elbet, ama zeynep’in resmini çizmek duvara her şeye bedeldi...her gün bir teneffüsümü ona ayırırdım, onun resmini çizmeye...aranırmış beni ,sorardı “neredeydin??” diye,sonra başımı alırdı koltuğunun altına “ayrılma benden bir daha”…kuzusunu bulmuş koyun giydi…kara gözlü…m… döverdi bazı zamanlar beni, bilirdim ki çok merak etmiş belli… dinlemeliydim aslında onu ,ama onun içindi teneffüste kendimi yoka çekmelerim…bilemedi…
     bir sonraki teneffüste götürüp resmini gösterirdim “ sensin” diyemezdim “bu resim” … gülerdi cin ali kitaplarından aşırıpta çizdiğim resimlere o gülerdi,ben utanırdım …beğenseydi eğer mutlaka derdim “sensin” diye…ama nasıl beğensin ki o süpürge saçlıyı??
     her şey güzeldi güzel olmasına ya… ah o sevda ,ne vardı sanki yanaştırmasa ikimizi yanak yanağa, tunç a kesmese yanağım,alışmasaydım…
     bir gün komşu bir teyze geldi, perişandı ,öğretmene bir şeyler söyledi ve elinden tutup gitti zeynep’in tenhalaştım, ıssızlaştım, …çizemedim o gün resmini , üşümüştü ellerim.
     bir mahalle ötemizdeydi okul ve diğer ağabeylerle ablalarda suskundu, vardı bir şeyler…biz o yolu şen şakrak giderdik oysa, o gün uysal, başı önde ne kabahat işlediğimizi bilemeden…
     sokak kalabalıktı, bayatılar doldurmuştu kulaklarımızı bir ölü vardı sokağımızda bu onun kalabalığı (babaannemden bilirdim) hızlanarak daldık kalabalığa… o orada,bir köşesinde bahçenin, öylece kalakalmıştı, yanına gittik … babam ölmüş diyebildi ancak… büzerek dudaklarını sonra sarıldı kuzusunun boynuna…birileri akvaryumunu kırmıştı gözlerimizin, birileri yağmur duasına durmuştu…
     o babasının derdinde, ben o gelmediğinin… kısa bir zaman sonra bir gece, bir feryatla yıkıldı sokağımız… yakıldı tüm lambalar kim girdiyse bahçelerine ağıtlar karıştı ağıtlara anneside terk etmişti onu, uzaktan gördüm ağlamıyordu, anlamsızdı ,göz yaşları mı tükenmişti?? bir duvarın dibinde, elleri koynunda kara kuru bir heykelcik…suskun… yanına gittim beni bile görmedi… kuzusunu…annem sarıldı ona kara kızımın kara yazgısı diye ağıtlar yakaraktan… taş gibi sessizdi, buza kesmişti ,oysa daha annesi beklide soğumamıştı…
     okul onsuz kaldı bir süre,ben onsuz kaldım,yavan bir ekmeği yer gibiydim o okul yolunu gidip, gelirken… (15 tatil derdik sömestre o zaman) karnesini ben getirdim…beklide bir bahaneydi,belki güler demiştim,belki yine başımı alır koynuna, belki yine döver çekinmeden götürdüm ama o sus pus…
     “yengem bakmayacak bana” demiş anneme “izmir’e götürür belki abim”…(kulaklarıma inanmıyordum izmir…uzak çok uzak…ya ben???..)”bizde kalsa olmazmı bey??” derken annem öpmüşüm sevincimden ama “abileriyle konuşmak gerek” deyince babam küsmüştüm…
     tüm sokak komşu emanetini sahiplendi bırakmadılar kalacaktı,okuyacaktı ve zeynep sokağımızın kızı olacaktı sevinmişti, sevinmiştik içinde kopan fırtınalardan bi haber çocukluğumuz…
     el ayak çekilince evlerinden ve kapılarına vurulunca kilit, defterleri,kitapları toparlanıp bize getirildi, artık evin kızıydı bir süre sonra yine açıldı gülmeğe başladı, konuşmaya ve dayaklarıma     el üstünde dolanıyordu artık, kimse aratmak istemiyordu evlerini ona, sanki ben pişman gibiydim…iyi kızdı,güzel kızdı,sıcak kızdı birde dayakları olmazsa …yinede seviyordum ben onu
     aslında iyi, güzeldi her şey taa ki o stajyer öğretmen beni sevene kadar ne vardı sanki hiç sevmeseydi, her sabah okşamasaydı saçımı, yanaklarımı okşamasaydı ve ne vardı sanki aşık olmasaydım ona…
     dövülerek uyandırılırdım uykulardan, dövülerek ekmek almaya giderdim, dövülerek sofraya oturtulup ,dövülerek karnımı doyururdum ve yasaktı bana o zaman okullarda dağıtılan marshall yardımı yağlar, süt tozları yasaktı, yoğurt varsa yerdik yoksa yok , camdan bakmam bile dayak sebebimdi… insafa geldiği günler sadece kulağımı çekerdi, korkardım bir yandan bir kulağım büyük olacak diye…
     bir gün” gitsin artık” dedim beyaz makara iplik kafamda kızıla boyandığında…
     sustu , gözleri doldu , “ben gideyim artık” dedi “akşam amcam gelip abime telgraf çeksin” benden küsmüştü,kuzusundan… ama ben içimden dememiştim ki… akşama kadar ardınca dolandım onun” gitme “ diye yalvardım, sustu bir şey demedi sonra birden “çok acıyor mu kafan” dedi ve ağlamaya başladı…ağlaştık…”tamam “dedi “gitmeyeceğim, zaten istesem de göndermezler ki” hem gülüp hem ağlıyorduk…”o öğretmenle artık konuşmaaaaa” dedi uzatarak dudaklarını “ peki” dedim (dedim ama ben o öğretmeni gizlide sevdim,ondan habersiz, adı ihanet değildi onun ve bir süre sonra anladım ki tadı anneymiş…inci öğretmenimin gidişine çok sevinmişti     …) sarıldı bana,yanaklarını sürtüp yanağıma…yanaklarımda henüz ayva tüyleri…
     okul tatil olmuştu, bizsiz kalacaktı üç ay… bir hafta sonu piknik dönüşümüzde bir adama koşup sarıldı, abisiymiş izmir’den evleri satmaya gelmiş ve onu alıp gitmeye …ağaçlar devrilmişti içimde …”gidecek misin?” dedim …sustu…”anladım” dedim…başını yere eğmişti bakamıyordu gözlerimize “biz ne kadar sıcakta olsak onlar onun ailesi” dedi annem…”hem onlar gelirler arada bir… arada bir biz gideriz”…inandım…(değil aslında kendimi kandırdım…)ne onun kimsesi (bir hayırsız abiden başka)kalmıştı bizim şehrimizde ,nede bizim kimsemiz vardı izmir’de …ben kendimi kandırdım ve uzun zaman onun geleceğine inandım …     
     okutmamışlar, önce bir işte çalışmış…sonradan evlendirmişler,çocuk yaşında karışmış çocuklara…34 yaşında eşi bırakıp gitmiş tıpkı babası gibi 3 çocuğuyla beraber…
     zeynep çocukluğumun en acı hatırası…şimdi bir sesleniş ötemde, seslensem duyacak beklide sustum …soluk alsam kokumdan tanıyacak kardeşsi nefesimi… soluğumu tuttum…
     zeyneb’im
     çocukluğum…
     zannetme unuttum …
     bir kara gözlüyü hep içimde
hep diri tuttum…
     halen burnumda kardeşsi kokun…
     seni unutmadım …
asi & mavi