AŞKTA HESAP KAPANMAZ


Bir sahil kasabasındasınız ve işiniz gereği görevli gelmişsiniz; turizmcisiniz ya, çok şirin bir butik oteldesiniz. Barda bir yandan içiyorsunuz ve bir yandan da barmaidle sohbet ediyorsunuz.

Otelde sıkılıyorsunuz ve gece gece dolaşmak için dışarı çıkıyorsunuz.


Arnavutkaldırımıyla kaplı sokaklarda yürüyorsunuz uzun uzun. İçinizde yılların birikimi derin bir hüzün. Aklınızda geçmişe ait onlarca düşünce. Her biri çözülmez bir bilmece. Yürüyorsunuz ve ayak seslerinizi duyuyorsunuz: Tak, tak, tak! Kolunuzda saatiniz: Tik tak, tik tak!

Dolaşıyorsunuz loş sokaklar arasında. Bir çözüm bulamıyorsunuz bir sarhoşun kafasında. Sahile iniyorsunuz gece gece. Kumsalda oturuyorsunuz. Dalgaların kumsalı öperken çıkardığı hışırtıyı dinliyorsunuz. Martıları arıyor karanlıkta gözleriniz. Bulamıyorsunuz...


Gökkuşağının renklerini görmek için yağmurlarda ıslanmak, karın saf beyazlığını görmek için ayaz gecelere katlanmak zorundasınız.

Bir dönüp bakıyorsunuz ki geçmiş seneler, içinizde birikmiş neler neler olmuş kördüğüm; aynadaki gözlerinizde gördüğüm, hala onlar için yanmakta ve ağlamaktasınız.


Kimsenin uğramadığı, terk edilmiş istasyonun eski bankında bir başına oturmaktasınız. Dışarıda mevsimler değişmiş, zaman değişmiş farkındasınız. Bir sizsiniz değişmeyen, sizsiniz gidenleri bekleyen. Dönen yok, kendinizi kandırıyorsunuz.




Kiminiz, kimseniz yok bu sahil kasabasında. Göreviniz gereği gelmişsiniz. "Benim ne işim var burada" diye düşünüyorsunuz. Oteldeki barmaidin, barda sohbet ederken size söylediği sözleri geliyor aklınıza, "Aşkta hesap kapanmaz!"

İçinizi bir yalnızlık duygusu, bir atılmışlık, bir satılmışlık korkusu sarıyor ve denize karşı içinizdeki çocuk ağlamaya başlıyor; içinizdeki çocuk ağlarken dudaklarınızdan bir mırıltı dökülüyor: "Aşkta hesap kapanmaz!"


ERDEN ERKİN...