Dağlar Kıskandı Bizi
.
Yarım bir denizdim ben, diğer yanımda sen olan.
Aceleyle birleşince biz, okyanuslardı yaratılan.
Sevdamızı okşayan dalgalarda, sevgi içinde yüzerlerdi
mutlu, şen yunus balıkları.
Büyürdü sularımızda hasret özlü, mercan adaları.
Ya rengini gözlerimden almış kahverengi yosunlar?
Ya doğanın kutsal bestelerle sevdamızı fısıldaması?
Bu, öylesi tarifsiz bir doyumsuzluktu ki, ikimiz de
bilemedik bizi gözleyen, bize imrenen zirvelerdeki kem gözleri.
Oysa gün loşluğuyla gece karasının eşiklerinde
kıskançlık nöbetindeymiş onlar!
.
Bir ufukta tüterken benim kahve buğusu gözlerim,
diğerinde sevda yanığı dumanın yükselirken senin;
kara kara bulutlarla, hırçın rüzgarlar gönderildi üzerimize.
Alt üst olacağımız fırtınaların başlangıcıymış bu meğerse...
.
Eskimeden, eskiden kalmış sevda çatlaklarında sen aynı kalırken,
içimdeki kıskançlık közlerinde buharlaşmakta benim mavim...
Bıraktığımız izler nefret yosunları, inat çamurları...
.
Eksilmiş ruhumla yorgun bedenimde
çılgın sevgi dalgalarıyla zorlanmakta sınırlarım.
Boşa akan pınarlarımda solarken sular, uyumakta renkler.
Kurumuş, yıkıntı bir dünyada can çekişen,
karaya vurmuş umutlardır korkularım.
.
Ya her gün az biraz yıkılırım,
ya da bir gün birden yok olurum...
.
27 Ocak 2007
Nesrin Göçmen

****************
Yıkılmak / Yok Olmak
.
Yarım bir denizdi
diğer yanı, yanında olan
birleşince aceleyle
bir okyanustu yaratılan.
.
Sevdayı okşayan dalgalarda
sevgi içinde yüzerlerdi
mutlu, şen yunus balıkları,
büyürdü sularında
hasret özlü, mercan adaları.
.
Ya rengini gözlerinden almış
kahverengi yosunlar?
Ya doğanın kutsal bestelerle
bedenlerde fısıltıları?
Öylesi bir doyumsuzluktu ki
bilemediler, gün loşluğuyla
gece karasının eşiklerinde
onları gözleyen, imrenen
zirvelerdeki kem gözleri.
.
Ufuklarda tüterken sevda yanığı
dumanlarla kahve buğusu gözler,
üzerlerine yağdı bulutlarla raks eden
hırçın rüzgarlar.
.
Eskimeden eskiden kalmış
sevda çatlaklarına saklanırlarken,
kıskançlık közlerinde buharlaştı
yaşanacak yarınlar.
.
Eksilmiş ruhların sınırlarını
zorluyordu yorgun bedenlerde
çılgın sevgi dalgaları.
Boşa akan pınarlarda ağlıyordu
sular, yalanla uyutulurken
bütün duygular.
Kurumuş, yıkıntı bir dünyada
can çekişen, karaya vurmuş
umutlardı korkular.
.
Silinmeyen izler
nefret yosunları,
inat çamurları...
.
Ya her gün az biraz yıkılacaklar
ya da bir gün birden yok olacaklar...
.
27 Ocak 2007
Nesrin Göçmen