Akşamsefalı ,sardunyalı o bahçe,
Dört mevsim yaşadı,
Sadece...

İlk kez kışın,
Tanığıydı bir aşkın,
Cam duvar,
İpek perdeler ardından...

Dansederdi içerdekiler,
Bazen türkü söyler,
Bazen de öpüşürler...
Isınırdı bahçe kış ayazında
Tanıklık ettikçe bu aşka!

Bahara erken hazırlandı
İşte bu yüzden bahçe,
Ağırlamak istedi onları
Bir an önce...

Coştu sardunyalar,
Akşamsefaları...
Güller tomurcuklandı...
Sundular ergenleşmeye yakın
Yavrularını
Adamın ellerinden
Saçlarına kadının...

Bahçe katılmıştı baharda,
Olgunlaşmaya yüz tutmuş
Bu aşka...
Kurulan masalar,
Kaldırılan kadehlere...
Atılan kahkahalar,
Derinleşen sohbetlere...

Yaz sıcağı kavurduğunda,
Olgunlaşmış goncaları,
Bahçe ağırlaştı,
Terlerin buğusunda,
Tartışmaların ortasında,
Nefes alamadı,
Bunaldı...
Kavruluyordu onların
Olgunlaşan aşkları da,
Anladı...
Bahçe, biraz da ağladı...

Sonbahar geldiğinde
Yağmurlar eşlik etti,
Ağlaşan kadınla bahçeye...
Henüz daha vakit varken
Son yaprakların düşmesine,
Onlar ayrı düşmüşlerdi bile...

Kışa hazırlanırken bahçe,
Dışarısı gibiydi içeriside,
Soğuk, yalnız...
Türküsüz...

En ayaz günlerin birinde,
Birileri alıverdi,
Bahardan kalan
Masayı, koltukları, alelacele!
İpek perde yoktu artık
Pencerelerde...
Dışarısı gibiydi içeriside...
Kurumuş, boşalmıştı işte!

Bir kamyon hırıltısı duydu bahçe,
Yalnızlığın sessizliğini, birde...

Kadın geldi aklına,
Veda etmişti son gece...
Demişti ki;
“Hoşçakal bahçe!

Hoşça kal,
Bir aşka tanık oldun,
Üzülme, bir başkasına da olursun,
Umarım çok mevsimler geçirirsiniz,
Yeni taşınanlarla,
Hep bahar tadında...”