Yolun kenarındaki kaldırıma ilişti. Başını göğe çevirdi. Havadaki kuşun süzülüşünü izledi biraz. Ardından gözlerini kapattı, derin bir nefes aldı.
Çevresinde, bildiği en kalabalık şehir... Her hücresine nüfuz etmekteydi. O ise her şeyin ortasında, hiçbir şeyden habersiz hissetti kendini. Denizdeki dalgalara daldı sonra. Nasıl bir hayatı olduğunu düşündü ve çevresindekileri...Bugün farklı bir şey yapmak istedi. Şiddetle gelen bir istekti bu. İlk kez oluyordu. Her gün gelip geçtiği, dursa da dönüp bakmadığı denizi, bugün görüyordu. Farklı görüyordu...
Karşısında Dolmabahçe, Çırağan, Ortaköy ve tüm bunların arasında sivrilen Gök Kafes... Öyle bir lüksün mutluluk getirmeyeceğini düşündü birden. Tüm güzelliklerin arasındaki modern yapı... Hepsinden daha sahte ve daha eski...
Bilmezdi isimlerini bile... Sadece baktı işte... “İçinde, çevresinde neler oluyordur”u merak etti.
Dolmabahçe ne ifade ediyordu kendisine düşündü... İlkokulda öğretmişlerdi, “Atatürk’ün öldüğü evi” idi. Başka ne biliyordu hakkında. Düşündü... Düşündü... Bir cevap bulamadı. “Ama bu da yeter” dedi kendince. Hiçbir şey bilmemekten iyiydi.
Ardından kafasını Çırağan’a kaydırdı. “Bizim Ahmet bir kez yürümüş önünden.” diye geçirdi içinden. Düğüneviydi heralde... Çünkü sarayı görünce aklına ilk gelenler, haberlere konu olan çok çok zengin insanların düğünleriyle ilgiliydi.
Ortaköy... Güzeldi. İnsan huzur bulurdu heralde orada. Ne de olsa köprünün bacağının dibiydi işte. Koskocaman köprüye bayağı yakın hissederdi insan kendini. Anlardı aslında bu dünyada hiçbir şey olmadığını o büyüklüğün altında. Ezilip kendine gelebilirdi.
Galata Kulesi vardı sonra. Geceleri ışık yanınca parıldayan leziz güzellik... Gözünü alıyordu insanın ister istemez.
Kız Kulesi geldi aklına birden. İstanbul’un simgesi, tarih harikası... Hakkında duydukları... Oraya kapatılan prensesin hikâyesi... “Öyle hayat da çekilmezdi dört yanın İstanbul olsa da bea” dedi. Heralde en iyisi ayağını toprağa basabiliyor olmaktı.
Başını eğdi. Oturduğu kaldırımın kenarındaki ezilmiş mine çiçeğine baktı. Gülümsedi. “Çevrende bu kadar güzellik varken sen hep yerinde kalmak zorundasın.” diye geçirdi içinden. Sonra bir de kendisine baktı. Tekrar gülümsedi...
Vapur yanaşıyordu. Oturduğu yerden yavaşça kalktı. İskele kapısına doğru yürüdü. İnsanlar inmeye başladılar. Derin bir nefes aldı, boğazını temizledi...
- Bi lira! Bi lira! Çocuğunuzu sevindirin. Renkli boyama kitapları bi lira!