Mutsuz musunuz?

Mutsuzsunuz.. peki neden?, hiç neden diye sordunuz mu kendinize? Sordunuz… peki cevap ne? Bilmiyor musunuz?, bilmiyorsunuz… demek yolunda gitmeyen birşeyler var…
Hiç şöyle düşündünüz mü? Mutsuzluğumun sebeplerini önce bulayım ve artık bu nedenleri ortadan kaldırmak için birşeyler yapayım diye düşündünüz mü? Hayır mı?

Belki bütün rehavetinizle mutsuzluğu kader olarak benimseyip, acıları içinize gömmek daha kolay geldi size. Belki de hiçbir şeyi değiştiremeyeceğinizden korktunuz. Kendinizde mücadele gücünü bulmamış ya da işe nereden başlayacağınızı bulamamış olabilirsiniz. Bütün bunlar aşılabilecek zorluklar ve çıkmazlardır. İnsanoğlunun aşamayacağı engel neredeyse yok gibi artık çağımızda. Belki de kendinizi aşamadınız, korktunuz, gerekli cesareti gösteremediniz. Teslim ettiniz kendinizi mutsuzluğa… olamaz mı? Olabilir… teslimiyet denilen duygu insanı öylesine teslim alır ki farkına bile varamayız, teslim olduğumuzun.

Bu teslimiyet duygusundan her zaman nefret etmişimdir. Ölüme teslimiyeti anlıyorum, yapacak başka bir şey yoktur. Sorgusuz, sualsiz, koşulsuz teslim alır insanı ölüm. İtiraz hakkı da yoktur, direnme hakkı da. Hiçbir şey yoktur ölüm anında. Sıfır noktası… ölünür sadece… hepsi bu kadar, bu kadar basit. Benim nefret ettiğim yaşarken sunulan teslimiyetleredir. Olaylara, yaşadıklarımıza, yaşayacaklarımıza, birilerine sunulan teslimiyetlerimizedir nefretim.

Kendimize karşı çeşitli bahaneler sıralar dururuz teslimiyetlerimizi haklı kılmak için. Kimi zaman ihtiraslarımızdan, kimi zaman yüreksizliğimizden, kimi zaman işimize öyle geldiğinden, kimi zaman yılgınlığımızdan, bazen de fedakarlıklarımız boynumuzun borcu olduğundan, teslim ederiz kendimizi. Sorgulamaktan kaçar, görmezlikten gelir, kaderin kollarına bırakıveririz hayatımızın dümenini. Teslim bayrağını çeker, sonra da mutlu değilim diye dövünür “Neden?” diye sorarız. Oysa cevap açık ve nettir. Teslimiyet. Teslimiyet insan hayatında mutsuzluk olarak vücut bulur. Mutsuzsun çünkü teslim oldun. Sen teslim oldun!!! Daha ne bekliyorsun…

Şimdi bir an olsun durmalı ve düşünmelisin, mutsuzluğunun sebeplerini, onları ortadan kaldıracak engelleri ve hemen işe koyulmalısın. Öncelikle de kendini çıkarmalısın engellerin arasından… Dikkat et mutsuzluğuna kendin neden oluyor olabilirsin… Mutluluğunun ipi kendi ellerinin arasındaysa eğer onu çok iyi çekmeyi bilmelisin… haydi ipe iyice asıl, daha ne duruyorsun…

Samile İlter İzmiR 30.05.2007


(yazılarım,şiir ve hikayelerim adıma onaylattırılmış olup ismim belirtilmeden alıntı yapılamaz)