Karşı tarafa geçmek için 15.10 Karşıyaka-Konak vapuruna biniyorum. Her zamanki gibi vapurun üst katında arka güvertede alıyorum soluğumu. Güneşli güzel bir gün yaşıyor İzmir. Tahta sıraya oturuyorum yavaşça. Hafif bir esinti saçlarımı, yüzümü okşayıp geçiyor. Vapur kalkıyor az sonra. Martılar da bizimle birlikte, biz denizden onlar havadan. Birkaç genç ellerindeki simitlerden küçük parçalar koparıp havaya atıyorlar. Martılar hücuma geçiyor. O tiz perdeden attıkları çığlıklar, kanat sesleri, bu yarış, bu kargaşa bayram yerine çeviriyor lacivert körfezi. İçim coşuyor. Bir ara gözükmez olmuşlardı ortalarda, bu yolculuk seferlerimde gözlerim uzaklara dalar olmuştu onların özlemiyle.
Çok şükür döndüler diyorum içimden, ne iyi ettiniz gelmekle… Ah bir de yunuslar dönse, bir dönseler artık…Tüm İzmir’liler bilir ya, eskiden yani bizler çocukken, genç kızken, delikanlıyken, körfezin o tertemiz berrak, dibinin görüldüğü zamanlar, vapurun iki yanında yarış yapardı yunuslar. Biz denizi kirlettik yunuslar da gitti. Konak-Karşıyaka arası bıkmadan, usanmadan gider gelirlerdi vapurla birlikte, yolculara eşlik ederek. Havaya ata ata kendilerini, döne döne zıplar oyun ederlerdi bize mutlulukla.
Vapur Konak İskelesine yanaşınca martılar denize ayak basıyor, ben karaya. İzmir’in sembolü Saat Kulesi’nin önünden geçiyorum göz kırparak. Arkada Şehit Gazeteci Hasan Tahsin’e selam veriyorum gözlerimle. Ortada Yalı(Konak) Camii, arkasında Hükümet Konağı’nın yanından vakurla geçiyorum. İşte bu diyorum, işte bu İzmir’im benim…En çok sevdiğim yolda özgürce yürüyorum içlere doğru. Kemeraltı hepimizin mekanı, canım, her şeyim…yürüyorum, mutluyum, bu gün çok mutluyum.
İşte sağda meşhur karadutçu orada her zamanki gibi. Fakat karadut şerbeti yok, çünkü kış, şimdi boza ve salep zamanı, başı kalabalık yine. İçim ısınıyor, seviniyorum direnenlerden diye. İşte solda Kemeraltı Karakolu, kapısında yine bir polis. Birileriyle konuşuyor, vatandaşlardan bir iki kişi, belli bir yer soruyorlar. Eliyle şu sokaktan gireceksiniz diye işaret ediyor sonra Kemeraltı Camii’ni gösteriyor. Elli üç yıldır o kapıda durur, gelen gidene bir şeyler anlatır, yer tarif eder hiç bıkmadan. Sık sık değişir polis, hep başkasıdır, ama benim için hep aynı kişidir, mekanın değişmez bir parçası çünkü. Ne fark eder ki adının ne olduğu.
İlerliyorum. Kestane Pazarı’na doğru, balıkçıların oradan giriyorum. Balıkçılar, sakatatçılar, zeytinciler, peynirciler. İşte bizim turşucu, ben kendimi bildim bileli orada, ona da teşekkür ediyorum orada olduğu için hala. Kuşçular, kafesteki köpekler, kediler, rengarenk yemler minik köpek yavruları neşeyle oynuyor kafeslerin içinde. Aktarlar, çerezciler, kestaneler, cevizler, demirciler, tenekeciler daha neler neler, hepsi yerli yerinde.
Kestane Pazarı Camii’nin önünden geçiyorum, çeyiz çarşısı, bir alt sokakta kuyumcular, havra sokağı, mantocular, şekerciler say say bitmez, ne ararsan var. Bir tek yok yok. Şadırvan Camii .
Sonunda Hisarönü’ne geliyorum. Ortadaki koca çınar dimdik duruyor, etrafında boncukçular, çiçekçiler, yeni menekşeler gelmiş rengarenk. Arkada Hisar Camii, koca Çınar’ın altında çaycılar. Yan tarafta Kızlarağası Hanı’nın kapısı geçmişten kalan bir yaprak gibi, içerideki gümüşçüler içimi gıcıklıyor, gülümsüyorum.
Bizim emektar çayhaneye oturuyorum, anneannemle de buraya otururdum, şimdi çocuklarımla da buraya otururum her zaman. Tavşan kanı çayım geliyor yudumluyorum, tanıdık tadını özlemişim bir haftadır. Çok şükür yalnız değilim, tıklım tıklım dolu masalar. Hiç boş kalmaz ki zaten, ne iyi…Hep birlikteyiz, birçok tanıdık yüzlerle…
Benimki ne gezmek, ne çay içme derdi. Sadece geçmişe bir yolculuk özlemi…Size de tavsiye ederim dostlar, çok güzel oluyor bu yolculuklar…

Samile İLTER.06.02.2007

(yazılarım ve şiirlerim adıma noterce tasdiklettirilmiş olup tüm hakları şahsıma aittir, isimim belirtilmeden alıntı yapılamaz)