Her geceki gibiydi, yoktu hiçbir fark
Ne yanılmışım, oku da ibrete bak!
Gidiyordum tramvayla, evime ve sakince
Bir de şarkı dinliyordum sessiz ve kendimce
Derken tramvay durdu ve bir kadın sağımda
Ne yapacağını şaşırmış, bakıyor sağa sola
Vatmandan bir ses:”Bacım hangi durakta?”
Gördüm ya kadını, vardı galiba biraz da kafasında
Kadında sükut ama belli yardım dileniyor
Vatman bekler mi, işte tramvay gidiyor
Yapmalıydı birşeyler elbet, ama;
Düşündüm, bir erkeğim ben, ya yanlış anlaşılırsa?
Tramvay durdu ve açıldı kapı tekrar
Utandığı belli, inmek için vermiş karar
Tramvayda onlarca insan var
Utanmak işte o kadında! Onlarcada ne arar?
Utanma ey kadın, utanmak sana düşmez
Bin yıl yansak da bu ceza bize yetmez
İndi kadın, düştü gecenin şer dolu kucağına
Kimbilir belki de bir sapığın insafına…

Günler geçti, gidiyordum evime ve sakince
Bir de ıslık tutturmuşum sessiz ve kendimce
Derken bir afiş gördüm ve afişte bir resim
Resimdeki o kadındı, bu kesin
Altta bir yazı: “kayıptır, bulan arasın veya getirsin”
Kadının gözleri yardım dilemiyordu artık
Ve hatta gülüyordu
Biryandan da “suçlusu sizsiniz” diyordu
Ne olmuştu kadına ve neler yaşamıştı
Yoksa bir sapığın insafına mı kalmıştı
Belki de bir gaddar canını almıştı
Tüm suçlusu biziz elbet bunların, bilirim
Düşündükçe de insanlığımdan tiksinirim
Ey kadın, bu şiir senin içindir bilesin
Umulur ki hakkını helal edersin
Ey Ceyhan, yardımda tereddüt etme
İnsan postu giymiş hayvana bürünme