ALIŞTIM SENİ SEVMEYE

Yüreğimin nefretini salıyorum gecenin karanlığında
Ağlayan gözlere nefes oluyorum bilmeden
Görüyorum uzaklarda bir yerde senin bulunduğun yeri
Ama elimi uzatıpta alamıyorum seni oradan
Kendi kendime bakıp kalıyorum öylece
Tertemiz bahçelerden topladığım çiçekler
Sokaklardan çaldığım enfes sesler
İnsanların üzerinden söküp aldığım kokular
Hiçbirisi yetmiyor senin bana dönmen için
Alışmaya çalışıyorum sensizliğe ve seni sevmeye
Fakat olmuyor sensiz yaşamıyor ki bu yürek
Ama ne çare ki ben beklemeye alıştım bir kere
Bekleyip zamanın işlemesini seçtim
Seni seçip her şeyin bir çırpıda bitmesi yerine
Yıllar boyu bekledikten sonra ölümsüzleşen sevdamla
Seni bütün kuvvetimle kucaklamayı arzuluyorum
Dilerim ki bu süre kısa olur da çabuk dönersin bana
Doyasıya sarılırsın bana hem de ölümsüzleşen bir aşkla
Severiz birbirimizi hiç olmadığı kadar yüreklice
Ve anlarım seni sevmenin yüceliğini