Gecenin karanlýðýna karýþtý gözleri, yýldýzlar en aydýnlýk halini alýrken ruhu bedeni dünde kalmýþtý. Esen seher yeli içini titretirken, sol yanýnýn yarým kaldýðýný hissetti. Özlem sarmýþtý bedenini. Çaresiz kaldýðý bir özlem dalgasý örttü buðulu gözlerini. Sigaraya sarýldý, kanayan yüreðini acý çeken ciðerlerini öldürmek adýna art arda çekti sigaradan. Yaþadýðý þehrin suskunluðunu dinledi uzun uzadýya ve bir kahve ile savurdu omzuna binen uyku yükünü.

     Ayaða kalkýp voltalar attý evini terasýnda, yüreðindeki acýyý yormak adýna ama kabullenemiyordu yaþadýðý kayboluþu. Türkülere tutunmak istedi karanlýk dipsiz bir kuyuda kaybolmamak için. Ama kulaðýna iliþen melodiyle gözleri enginlere takýldý, içinde yaralarý kanarken….

“Ýnsanlarýn yüzlerini göremiyorum
Boðazým düðüm düðüm çözemiyorum
istesen de yanýna gelemiyorum
Tutsam þu karanlýðý Tutsam da yýrtsam
Ah elim tutuþmasa, elini tutsam
Susmasan konuþsan sesini duysam
Tutsam güzel yüzünü baðrýma bassam”

     Sevda nedir? diye sordu yaþadýðý kente. Uzaklardan tüten bir fabrika bacasý haykýrdý, kirli dumanýyla boðarken þehri. “iþçi kýzýn koynundaki resimde saklý” dedi. Ýþçi kýzý düþündü en masum yanýyla belki elini tutmadýðý, bir köþe baþýnda sadece göz göze gelip gülümsediði bir gencin fotoðrafýný taþýyordu koynunda en umut dolu yanýyla. En saf, en temiz duyguyu yaþýyordu beklide damarlarýndaki kan çekiliyordu sevdiðinin adýný duyunca. Neden sevdalýlar ayrýlýr? Diye haykýrdý þehre. Yine o burjuvazinin karanlýk yüreði gibi þehir örten dumandan geldi cevap. “ kim sevdayý yaþýyor ki?” evet kimse yaþamýyordu beklide, ama yakalamýþken bir kuþ olup kanatlanýþlardý iki ayrý yöne arkalarýna bile bakmadan kanayan yüreklerinin sesine aldýrmadan. Ýmkânsýzlýklar sarmýþtý bedenlerini çýðlýk olmuþlardý o günden bu güne isyan kokarak ama o çýðlýklar içinde susmayý seçmiþlerdi uykuya düþman kalarak. ”Biliyorum!.....” dedi kendince, “o masum gözlerinde ben varým týpký senin benim gözlerime takýldýðýn gibi.”

     Aþk kokan günlere daldý, Þehrin üstünü örten o kara duman o günlerin nasýl karardýðýný düþünerek. Bir elmanýn iki yarýsý gibilerdi. Delice, çocukca masumca sevmiþlerdi birbirlerini. Ve bu sevdayla öðrenmiþlerdi imkansýzlýðý ve bu sevda öðretmiþti onlara yüreðin nasýl kanadýðýný ve bu sevda öðretmiþti onlara güzel baþlayan olaylarýn göz yaþlarýyla son bulduðunu. Yada sevdalarýnda yarým kalabileceðini örendiler, sevdalar içinde sevdasýz kalmayý öðrendiler.

     Kara dumanýn kirine saplandý gözleri… ve bu hayatýn en kirli yanýný yaþamanýn çaresizliðini hissetti iliklerinde. Sonra bir ressam canlandý þehrin üstünde kuzeyden esen poyraz eþliðinde. Bir tuvale fýrça nasýl iþliyorsa renkleri poyrazda çizmeye baþlamýþtý en güzel resmi þehrin üstüne. Sanki yaþadýðý tüm güzellikler canlanmýþtý karþýsýnda. Yüzünde oluþan tebessüm içini aydýnlatmýþtý. Bir film izler gibi izliyordu geçmiþini… Doðacak güneþ kendini gelli etmiþti daðlarýn ardýndan en güzel kýzýllýðýyla. Ama kara bulutlar yine kapladý mavi gökyüzünü ve kestiler güneþin önünü, kuzeyden gelen ressam kayboldu birden. Oysa sevdayý çiziyordu tam yaþadýðý þehrin üsütüne. Ve þehrin üstündeki tuvalde eksik kaldý resim…. Týpký sevda sevda türkü türkü umut kokan yüreklerinde yarým kalan aþklarý gibi…..

www.hamzaekiz.com