Hani bir balıkçı meyhanesi vardı.
Seninle de giderdik
Arnavutköy’de
Yorgi’nin Yeri.
Ağlarla örülü meyhaneden,
Sarhoş olmadan kalkmazdık.
Rakının en soğuk olanı,
Balığın en lezizi oradaydı.
Yorgi sohbetimize pek karışmaz,
Sadece gözleriyle bizi izlerdi.
Sevdiğini kaybettiğinden beri,
Ne çiçekçi kızları,
Ne de falcı kadınları,
Alırdı meyhaneden içeri,
Onu bilen bilirdi.
Misafirleriydi müşterileri,
Bir damla içki içmezdi ,onların yanında.
Meyhaneyi kapatmadan az önce,
Ve son misafiri gidince,
Bir duble rakı alır,
Hep aynı plağı dinlerdi,
Hamiyet Yüceses’ten;

" Görmedim ömrümün asude geçen bir demini.
Çekerim hep o siyah gözlerinin matemini.
Hasretiyle inlediğim çekti benden elini.
Çekerim hep o siyah gözlerinin matemini."


Sonra evinin yolunu tutardı.
Ve bir gün...
Evine gitmedi Yorgi.

En son sandal ile denize açıldığını görmüşler.
Geriye de dönmemiş.
Derler ki;
“Meyhaneci Yorgi, siyah gözlerin peşinden gitti.”