Her anda her cephede benden parça yaşıyor,
Dağılmış duygularım yüzyılları aşıyor.

Benliğim parçalara o kadar bölünmüş ki,
Benden eser kalmamış kendi ömrümde sanki.

Bir yanım koş diyorken yüce itilalara,
Tembel uyanıyorum sıradan sabahlara.

Kimi kutsal bir ayin kimi şehvet tadında,
Kimisi de geçmişin, zaferlerin yadında...

Aşkı arzuluyorum uykusuz bir gecede,
Sonra da siliyorum aşkı tek bir hecede.

Bir değil iki değil bin kimlik taşıyorum,
Bunlardan hiçbirisi değilim şaşıyorum.

Meğerse herşey olmak, hiçbir şey olmamakmış,
Çelikten bir kişilik bir ömür solmamakmış.

Kim ki çelişkilerle yaşıyorsa hayatı,
Karanlığın prensi bir yarasa hayatı...

Gece bir kan emici gündüzse bir sessizmiş,
Sanki bilinmeyenden meçhul sırları sezmiş.

Bulanık beyinlerin tüm ömrü ızdıraptır,
Hüzünlü yüreklerin kaderi hep haraptır.

Ve sonuçta ateşte pişer körpe vücutlar,
Sözün yerini alır gürültülü sükutlar...