Öyle bir sükut et ki unut kendi sesini,
Hislerine perde çek öl ve tut nefesini...

Gözlerini uyandır kendini rafa kaldır,
Düşlerini tehir et onlar yalnız masaldır...

Ne boyunun hükmü var; ne kilon ne de tenin,
Makamınsa bir roldür hiçbiri değil senin...

Faniliğin' bilirsin ölümü göre göre,
Diğer insancıklarla didişirsin bir süre...

Aldanırsın maddenin soğuk ışıltısına,
Kaygan arzularının çirkin parıltısına...

Nefsine yoldaş olup takılırsın peşine,
Burnun Kaf'dadır sanki rastlanmamış eşine...

Cismini gayen sanıp gölgene eğilirsin,
Gördüğün her suskunu deli diye bilirsin...

Şimdi sus ve de dinle içinde bir ses vardır,
O varlığının tözü ben sandığın duvardır...

İşte sen bu benliğe kapatılmış bir ruhsun,
Hayata hapsedilmiş vücudunda mahkumsun...

Gözlerin gerçekliği bir kere görmemiştir,
Zindanı nakış nakış tabiat örmemiştir...

Hissettiğin her duygu tutunduğun her rüya,
Boynunda bir ilmektir nimet sanırsın güya...

Ürkütücü bir sahne hayat gerçek sanılan,
Bilincin oynadığı zevklerine kanılan...

Kulaklarını kapat bütün sesleri dindir,
Öyle bir sükut et ki kendini duymayasın...

Hislerini tehir et üstüne perde indir,
Ruhuna bir damla su sonra geç kalmayasın...

Umut Salih TİRYAKİOĞLU