'...Bir gün, bütün renklerine saldýrdýklarýnda, yaralanmýþ þekilde sýðýnacak güvenli bir liman arayacaksýn. O vakit geldiðinde, siyaha sýðýn ey dost! Yüreðinin, aklýnýn ve ruhunun kararmasýna, karanlýkta yunmaya býrak kendini. Delirmekten korkma, yalnýzlýktan da, hele de karanlýktan... Çünkü birer birer saldýrýlmýþ, kirletilmiþ, incitilmiþ renkler bulamacýnda, bu hercümerçte bir kaypak ve bir zavallý gibi sürüklenmektense kimsenin eriþemeyeceði, uzanamayacaðý, dokunamayacaðý kendi siyahýnda ebediyen özgür, vakur ve kendin kalacaksýn. Ey dost...'
     '...Ol faninin damarlarýnda kan deðil de zehr'i aþk akýyorsa kimse ondan herkes gibi olmasýný beklememelidir. Zehir anatomiyi baþtan aþaðý dönüþtürürken bir ucubeye -þaþýlacak iþtir ki- bedenin küllerinden bir kýzýl gül doðuverir, doðar da kanat çýrpar bilinmeyen bir diyarda...'
     '...Sen ki sýradan bir bedene sýðmayacak kadar dolusun, varlýðýn taþýyor tenimden alev alev... Terden sýrýlsýklam uyandýðým her büyülü düþ, alay alay kan kusuyor yastýðýma. Varlýðýma lanetler yaðdýrmama sebep bekleyiþler, özleyiþler, tükeniþler alaylarla büyüyor. Ve sen sürekli büyüyorsun içimde, ýþýk gibi ve dalga dalga; fütûhatýn gizler içindeki topraklarý aydýnlatýyor...'
     '...Þu seyrini sürdüðümüz sahtelik, cesetlerimizdir sevdiceðim. Seni sonsuza kadar yaþatabilmek için ölüm kuþandým. Her yokoluþ provamda, varlýðýný sýðdýrabileceðim tek olguya -hayallerime- bir tuðla daha... Cesetlerimle öreceðim etrafýný saklý kentimin... Ýnsanlar ölümü tek ve son sanarlar, biliyorum; her adýmda ölmek lafzý bir þey ifade etmez fani belleklerimizde, benim kat'i yokoluþumsa yýkacak duvarlarýný hayal kentimin ve seni sýnýrsýzlýða kavuþturacak düþlerim. Heyhat... Ebediyeti soluyacaksýn gözlerimde yiten son parýltýda...'
     '...Ýçime sýðdýramadýðým varlýðýn taþarken cism'ü canýmdan, seni sýnýrsýzlýða sýðdýrabilme sancýmdandýr bütün arayýþ ve hayal; umalým ki ölümüm aralasýn sonsuzluðun kapýlarýný ardýna kadar. Umud ediyorum, deðer verdiðim herþey gibi seni de taþýyabilsin düþselliðim; þu kýsacýk ve trajik öykümün en azýndan -mutlu olmasa da- derin bir sonu olsun dilerim...'
     '...Bak! Yumru yumru ellerimde ne taþýyorum? Sana sonsuzluðu sunuyorum küçük avuçlarýmda... Varlýðýný sýradan, ürkek, zayýf bedenime sýðdýramýyorum çünkü. Kalbime sokulduðun soðuk Ankara sabahý týkandý yollarý kan çaðlayanýmýn. Durdu... Durdukça kirlendi. Ýçimi bu duraðan kan tortusu çürüttü. Akmaz oldu beni var eden bütün akýþkanlýk... Aþktan öte gitmedi hayat. Ýþte tam da bu yüzden, parçalanmýþ bedenimden arza yayýlmalýsýn daðýnýk, fütursuz, herhangi bir gaye gütmeden, tüm kýzýllýðýnla... Çünkü yalnýzca kaným akýyorsa “Varým!” diyebilirim. Öyleyse eðer “Hayat için!” ölmeliyim. Kalemimden dökülenler serzeniþ deðil, tahrîbin tahrîridir ey kýzýl gül...'
     '...Ýnkar edeceksin belki sebep olduklarýný, içimde yaþadýðýn gerçeðini yok sayacaksýn, þaþýracaksýn biliyorum. Pýrýl pýrýl gözlerinin ardýnda gizlenen simsiyah bakýþlarý, kâtil bir rûhu gizleyeceksin þaþýrmýþ yüz hatlarýnla; en azýndan bu satýrlarý okuyacak olsaydýn öyle yapardýn, bilmez misin ancak ben Azrail'e teslim olduktan sonra haberdar olacaðýný sözcüklerimden, ancak öldüðüm zaman! Çok beklemeyeceðini garanti edebilirim ey kýzýl gül, senin üzülmeni ister miyim hiç? Bekletmem elbette! Belki yarýn...'
     '...Ýtiraf etmeliyim ki vuslata ermek amacýnda olmadým hiç. Bir þey aradým. Tek bir þey... Ýlke. Aradýðým þeyin, gaipten bana seslenen bir mýsra olabileceðini düþünmüþtüm zaman zaman. Zamanýn varlýðýna inanmasam da... Meðer ebedi sancým, uðruna gecelerimi feda ettiðim gayem, amacýn kendisiymiþ. Kendi yazgýsý, kaný, iradesi olan bir amaç...'
     '...Üçüncü türü nasýl keþfedeceðini bilmiyorum, benden yadigar insanî korkularýn ve muazzam cesaretinle yürü! Yakýtýn, ölebilmek becerisinin ardýnda gizlidir; umarým sýnýrlarýný zorlayabilecek takati bulabileceksin dizlerinde! Var oluþun sýrrýný ölümlerin ardýnda bulabilecek olman, kendi yaþamýmdan esinlenilmiþ olabilir belki velhasýl toprak altýndayken yaratýcýlýðýmýn sorgulanmasýndan kaygýlanmayacak olmak ferahlýk verici...'
     '...Hissiyatýn insanoðlunda en ileri tecellisini hiçbir kelime, tavýr, duruþ yahut bakýþ; diri bir sembolden daha derin ifade edemez. Tek bir sembol, çoðu zaman yüzlerce sayfanýn açýklayamayacaðý oluþlarý mýzrak gibi saplar hakikatýn merkezine. Lakin semboller yalnýzca cehennemin -kaosun- ortasýna inþa edildiklerinde gerçekliðe bürünme gücüne sahip olurlar. Gerisi laf'ý güzaf, masaldýr cancaðýzým. Bir sembol, þeytanýn ülkesinden kotarýlmýþ vahalarda kurulmadýkça kuruntu ve nisyandan öte geçemez. Ve yalnýzca en seçme ilkelerden, en büyük felaketlerde kahramanca çarpýþan destanlardan, dizelerden, en manidar tablolardan kurulmalýdýr semboller diyarý. Baþka türlü cisimler alemine sýzamaz üçüncü tür. Ne cisimler kavramlarý etkileyebilir ne de kavramlar þekilleri... Zafer gibi, sembollerin tohumlarý da ancak cehennemin ikliminde ekilip, filiz vermiþse kýymetlidir.
     Ýþte tam da bu nedenle ben cehenneme gidiyorum. Dedim ya kalemimden dökülenler serzeniþ deðil tahribin tahriridir ey kýzýl ruh! Hoþça kal...'