Hayatla mücadelemin son demlerindeydim,benibulduğunda.Kabullenmişlik,bıkkınlık,çaresizlik,bazende mutluluk.Hapistim ben.Küçük bir zindan düşün,en yukarıda da bir pencere…İşte o benim elimde kalan tek mutluluğumdu.Oda yaşamak.Yaptığım saçma fedakarlıkların kurbanı olmuştum.Artık hiçbir yere gidemezdim.Aklım artık o küçük pencereden,kaçıp gitmeyi düşünmeye başlamıştı.Kendimi bulmalıydım.Küçük bir umutta olsa tırmanmaya başlamıştım.Arada bir elim kayıyor,oraya geri düşüyordum.Ama çıkmalıydım oradan,ne olursa olsun.

Uzun uğraşlar sonucunda ulaşmıştım pencereye.Ellerim,dizlerim kan içinde kalmıştı.Ama mutluydum ulaştığım için…

Ama o pencere o kadar küçüktü ki,bırak geçmeyi elimi zor çıkarıyordum dışarı…Olmadı! Ve yine umudumu kaybetmiştim,zayıftım.Kendimi hiçe sayıyordum hep.Yine yapamadın,yine olmadı.Mahkumsun işte diyordum devamlı.

Tam aşağıya inecekken,içeriye gözlerimi alan bir ışık girdi.İçerisi aydınlandı.O küçük karanlık zindan,aydınlanmıştı artık.O kadar parlaktı ki, bu ışık ne diye bakamıyordum bile….

Bilinçsizce elimi pencereden dışarı uzattım.Göremem ama hissederim belki diye..Ve o anda elimi tuttu biri.Öyle sıkı tuttu ki ellerimden kalbime bir şey gitti sanki.Güzel bir şey…Sıcak,samimi,sihirli bir iksir gibi.Hiç bir şey söylemeden,hiçbir şey konuşmadan el ele kırdık o duvarı.Pencere gitti,yerinde kocaman bir kapı vardı artık.Ama duvarı tek başıma kıramazdım.Hala zayıftım.Bana uzanan el öyle bir güç vermişti ki, kendime yeniden güvenmeye, bir kalbim olduğunu yıllar sonra fark etmemi, sağlamıştı.En derinime işlemişti bir anda.Gözlerim hiç böyle görmemiş,kulaklarım hiç böyle duymamıştı..Ya burnum? Aldığım o inanılmaz koku beni kendime getirmiş ve gerçeğin ne olduğunu göstermişti.Kalbim yerinden çıkacak gibiydi. O el, bütün bedenime işlemiş adeta “ ben ” olmuştu.Aslında o kadar tanıdıktı ki…Hem çok yabancı, bir o kadar da tanıdık.Kalbimi tümüyle teslim etmiştim.Kendime güvenim gelmiş,mantıklı düşünmeye başlamış ve kendimi sevmemi sağlamıştı o el.Daha yaşamadan, mutluluğu hissettirmişti bana.Sanki geleceği duyar,görür gibiydim.

Ama daha önceden yaşadığım hiçbir şeye benzemiyordu.Kişiliğini,benliğini kaybetmiş ben,yürümeyi yeni öğrenen yada yıllarca kör yaşayıp, bir anda gözleri açılan biri gibi mutluluğu ve huzuru yaşamıştım.Kalbime bir şeyler oluyordu.Biraz sıkışıyor,biraz hareketleniyor, bir anda çok hızlı atıp bir anda tekrar yavaşlıyordu.İçim içime sığmıyordu.O ele dokunduğumda ağlamaklı oluyordum her seferinde…Ama üzüntüden değil.Tarifsiz bir mutluluk ve inanılmaz bir sevgi başlamıştı içimde..Bana her dokunduğunda,yenileniyordum sanki.O ele sımsıkı tutundum,ben.Yıllarca beklediğim benliğim,kişiliği benim.Damarlarımda dolaşan aşkın,tutkunun,şehvetin,sadakatin ta kendisiydi o.Elim,kolum,gözüm,kulağım,bütün bedenim,kalbim,kanım,her şeyimdi o benim.Ve şimdi öyle mutluydum ki o elde beni bırakmak istemiyor.Benim hissettiklerimi hissediyor,benim duygularımı duyuyor oda.

Gözlerimi bu hayata tamamen yumduğum günde, o eli tutmak istiyorum.İçimdeki aşkın,bağlılığın bir tanımı yok.Olmadığında nefes almakta zorlandığımsın.Gözlerine baktığımda düşüp bayılacak gibi oluyorum sanki.En duygusal anlarımızda,en arzulu dakikalarda o gözler bana her şeyi anlatıyor.

Geldin…
Beni aldın.Beni çekip kurtardın o bataklıktan!
Gördüm…Aşık oldum!
Kalbini gördüm.Ağzını,burnunu,gözlerini gördüm.
Kokladım!
Tarifi olmayan,aklımı başımdan alan o kokuyu ciğerlerime çektim.Uyuştu,ellerim ve yüzüm.
Sevdim!
Sözlerini,dokunuşlarını,kalbini…
Bağlandım!
Bir anda…Koşulsuzca,sorgusuz ve yargısız sadece seni istedim,bağlandım.
Hissettim!
İçimde,en derinimde..Sıcaklığını
Öptüm!
En sıcağından,en içteninden.
Ve adadım!
Ömrümü,hayatımı,kalbimi,her şeyimi!

Aşk böyle bir şeymiş işte..Her dakika insanı ağlatan bir şey.Anlatamayınca sıkıntı yapan bir şey,Kelimelerin yetersiz kaldığı bir şey.Sen benim içimden kopansın.

Bensin!

Canımdan ötesin.