Hayatla mücadelemin son demlerindeydim,benibulduðunda.Kabullenmiþlik,býkkýnlýk,çaresizlik,bazende mutluluk.Hapistim ben.Küçük bir zindan düþün,en yukarýda da bir pencere…Ýþte o benim elimde kalan tek mutluluðumdu.Oda yaþamak.Yaptýðým saçma fedakarlýklarýn kurbaný olmuþtum.Artýk hiçbir yere gidemezdim.Aklým artýk o küçük pencereden,kaçýp gitmeyi düþünmeye baþlamýþtý.Kendimi bulmalýydým.Küçük bir umutta olsa týrmanmaya baþlamýþtým.Arada bir elim kayýyor,oraya geri düþüyordum.Ama çýkmalýydým oradan,ne olursa olsun.

Uzun uðraþlar sonucunda ulaþmýþtým pencereye.Ellerim,dizlerim kan içinde kalmýþtý.Ama mutluydum ulaþtýðým için…

Ama o pencere o kadar küçüktü ki,býrak geçmeyi elimi zor çýkarýyordum dýþarý…Olmadý! Ve yine umudumu kaybetmiþtim,zayýftým.Kendimi hiçe sayýyordum hep.Yine yapamadýn,yine olmadý.Mahkumsun iþte diyordum devamlý.

Tam aþaðýya inecekken,içeriye gözlerimi alan bir ýþýk girdi.Ýçerisi aydýnlandý.O küçük karanlýk zindan,aydýnlanmýþtý artýk.O kadar parlaktý ki, bu ýþýk ne diye bakamýyordum bile….

Bilinçsizce elimi pencereden dýþarý uzattým.Göremem ama hissederim belki diye..Ve o anda elimi tuttu biri.Öyle sýký tuttu ki ellerimden kalbime bir þey gitti sanki.Güzel bir þey…Sýcak,samimi,sihirli bir iksir gibi.Hiç bir þey söylemeden,hiçbir þey konuþmadan el ele kýrdýk o duvarý.Pencere gitti,yerinde kocaman bir kapý vardý artýk.Ama duvarý tek baþýma kýramazdým.Hala zayýftým.Bana uzanan el öyle bir güç vermiþti ki, kendime yeniden güvenmeye, bir kalbim olduðunu yýllar sonra fark etmemi, saðlamýþtý.En derinime iþlemiþti bir anda.Gözlerim hiç böyle görmemiþ,kulaklarým hiç böyle duymamýþtý..Ya burnum? Aldýðým o inanýlmaz koku beni kendime getirmiþ ve gerçeðin ne olduðunu göstermiþti.Kalbim yerinden çýkacak gibiydi. O el, bütün bedenime iþlemiþ adeta “ ben ” olmuþtu.Aslýnda o kadar tanýdýktý ki…Hem çok yabancý, bir o kadar da tanýdýk.Kalbimi tümüyle teslim etmiþtim.Kendime güvenim gelmiþ,mantýklý düþünmeye baþlamýþ ve kendimi sevmemi saðlamýþtý o el.Daha yaþamadan, mutluluðu hissettirmiþti bana.Sanki geleceði duyar,görür gibiydim.

Ama daha önceden yaþadýðým hiçbir þeye benzemiyordu.Kiþiliðini,benliðini kaybetmiþ ben,yürümeyi yeni öðrenen yada yýllarca kör yaþayýp, bir anda gözleri açýlan biri gibi mutluluðu ve huzuru yaþamýþtým.Kalbime bir þeyler oluyordu.Biraz sýkýþýyor,biraz hareketleniyor, bir anda çok hýzlý atýp bir anda tekrar yavaþlýyordu.Ýçim içime sýðmýyordu.O ele dokunduðumda aðlamaklý oluyordum her seferinde…Ama üzüntüden deðil.Tarifsiz bir mutluluk ve inanýlmaz bir sevgi baþlamýþtý içimde..Bana her dokunduðunda,yenileniyordum sanki.O ele sýmsýký tutundum,ben.Yýllarca beklediðim benliðim,kiþiliði benim.Damarlarýmda dolaþan aþkýn,tutkunun,þehvetin,sadakatin ta kendisiydi o.Elim,kolum,gözüm,kulaðým,bütün bedenim,kalbim,kaným,her þeyimdi o benim.Ve þimdi öyle mutluydum ki o elde beni býrakmak istemiyor.Benim hissettiklerimi hissediyor,benim duygularýmý duyuyor oda.

Gözlerimi bu hayata tamamen yumduðum günde, o eli tutmak istiyorum.Ýçimdeki aþkýn,baðlýlýðýn bir tanýmý yok.Olmadýðýnda nefes almakta zorlandýðýmsýn.Gözlerine baktýðýmda düþüp bayýlacak gibi oluyorum sanki.En duygusal anlarýmýzda,en arzulu dakikalarda o gözler bana her þeyi anlatýyor.

Geldin…
Beni aldýn.Beni çekip kurtardýn o bataklýktan!
Gördüm…Aþýk oldum!
Kalbini gördüm.Aðzýný,burnunu,gözlerini gördüm.
Kokladým!
Tarifi olmayan,aklýmý baþýmdan alan o kokuyu ciðerlerime çektim.Uyuþtu,ellerim ve yüzüm.
Sevdim!
Sözlerini,dokunuþlarýný,kalbini…
Baðlandým!
Bir anda…Koþulsuzca,sorgusuz ve yargýsýz sadece seni istedim,baðlandým.
Hissettim!
Ýçimde,en derinimde..Sýcaklýðýný
Öptüm!
En sýcaðýndan,en içteninden.
Ve adadým!
Ömrümü,hayatýmý,kalbimi,her þeyimi!

Aþk böyle bir þeymiþ iþte..Her dakika insaný aðlatan bir þey.Anlatamayýnca sýkýntý yapan bir þey,Kelimelerin yetersiz kaldýðý bir þey.Sen benim içimden kopansýn.

Bensin!

Canýmdan ötesin.