"-nerdesin canım?
-yoldayım hayatım, otobüsü bekliyorum, trafik olmazsa çok gecikmem..
-içim çok huzursuz benim cem, kendine dikkat et olur mu?
-kıyamam ben sana bi'tanem, sıkma canını her şey yolunda, birazdan yanında olurum.
-bilmiyorum işte dikkat et sen
-tamam hayatım, dışarıdan istediğin birş..."

Aklını çalan o patlama sesinin etkisiyle, elindeki telefonu yere düşürdü Aslı. Aynı anda olay yerinde patlamanın ortaya çıkardığı basınç, şarapneller, cam kırıkları onlarca eve ateş düşürmeye yetecekti. Kalabalığın tam ortasına konulmuştu bomba, zaman ayarlıydı. Başkalarının hayallerini, umutlarını, akıllarını çalmaya ayarlıydı ve insanlar bu kez şanslı değildiler. Düşünür ya insan, hep kötü olaylar başkalarının başına gelir ve kendini şanslı hisseder. Ama bil(e)mez, o gün oradakiler şanslı değillerdi işte.

Cem, üniversitedeyken tanışmıştı Aslı'yla. Güzel beraberlikleri üniversite sonrası evlilikle süslenmişti. Güzel bir işi, kariyerli bir geleceği, çok mutlu olduğu ve henüz üç aylık olan bir evliliği vardı. Ancak bir zaman ayarlı bomba onlar için di li geçmiş zaman kullanılmasına sebep oluyordu. Yeni düzene oturttukları hayatlarında mutluydular oysa ki. Cem'in kopan elinde tuttuğu telefonu gösteren fotoğraf, ertesi günkü gazetelerin sayfalarına konu olacak, iki gün sonra hatırlanması oldukça güç olan bir olay olarak arşive gizlenecekti. Böyleydi işte toplumsal hafıza, ölüm o kadar sıradandı ki unutulması da bir o kadar kolay oluyordu.

Aslı, hayalleri olan yaşam dolu bir kadındı. Nayatını iki kişilik planlıyordu, aklı fikri Cem'di. Her şeyini Cem'e bağlamış, ona sıkı sıkıya sarılmadan uyuyamayan bir yapıya sahipti. Ufacık şeylerden mutlu olabiliyordu, onun mutluluğu için düşünülüp alınmış bir çikolata bile yeterdi. Bir çocuk edası yüklüydü her haline, belki çokça çocukçaydı düşleri, bu sebeple çocukmuş gibi gözükürdü. Bir kızı olsun isterdi, adını bile düşünmüşlerdi Cem le. Irmak olsun istiyordu kızının adının. Hatta Aslı bu hayallerin ardından bir keresinde şöyle cümleler kurmuştu;

"Aşkım benim adımın baş harfi 'a', senin ki 'c', kızımızın ki de 'ı' olacak. çok acı çekeceğiz bak" deyip o şen kahkahasını Cem e sunardı. Cem de neşeli "ağzından yel alsın canım, neden acı çekelim ki ne güzel mutluyuz huzurluyuz" diye karşılık verirdi.

Hayalleri öksüz kaldı..

Cem, teröre lanet edilen bir törenle defnedilirken, Aslı bir süre yatılı tedavi göreceği sinir hastalıkları hastanesine naklediliyordu. Hayat gerçekten acıydı ve bazen masum bünyelerden hıncını alabiliyordu.

3 sene sonra patlamanın unutuluşunun üzerinden yıllar geçtiği günlerde ve o günü kimsenin hatırlamadığı zamanlarda hastaneden taburcu oldu Aslı. Ev(ler)ine dönüp her zaman ki monotonlukta akşam yemeğini hazırlarken her şeyi yine iki kişilik hazırladığının farkında olmadı. Her şeyin mükemmel olduğu masaya yalnız oturdu. Saatlerce dokunmadan bekledi. Kadehlere doldurduğu Cem'in en sevdiği şaraptan bir yudum aldı. Masadan kalktı, yatak odasına geçti.

Cem'in elbiselerini çıkarttı, kokladı onları. Fotoğraf albümünden fotoğraflarına baktı, ağladı, çok ağladı. Özenip yaptığı makyaj gözlerinden aktı. Oturdu yatağının başına, komidinin üstünde duran mutlu fotoğraflarına bakarak kendi için ufacık, zaten tükenmiş hayatı için kocaman bir çizik attı bileklerine.

Her şey zaman ayarlıydı, sadece patlamayı bekliyordu. Kimisi bunun çok önceden farkına varıyordu, kimisi Hazırlıksız yakalanıyordu.

Pimi çekilmiş hayatlarınızın kıymetini bilin. Güzel değerlendirin onları. Tek şansınız var, ertelemeyin.