Onu ilk gördüðümde gözleri parlýyordu. Týpký su damlasý gibi…

Neler saklýyordu bilmiyorum ama söyleyecek o kadar çok þeyi vardý ki. Dinlemek istedim. O konuþsa da ben dinlesem… Hiç bitmese anlatacaklarý. Yalnýzlýðýma ses düþürmüþtü. Sanki benden olan bir ses. Uzaklara ait olduðunu hissediyordum ama yine de… Sanki kalbimde. Ýþte tam þuramda hissediyordum titreþimini.

Ýnsan bir gün gideceðini bile bile, nasýl baðlanabilirdi ki? Kulaða hiç hoþ gelmese de, artýk merkezindeydim bu sözün. Merkezinde olduðumu farkettiðim de ise; artýk herþey için çok geçti.

* * *

Genç adam ahþap masasýnda duran, irice bir salkýmýnýn içinden seçtiði üzüm tanesini eline aldý… Parmaklarýnýn arasýnda yavaþca ezdiði üzüm tanesini seyrederken, içine düþtüðü bu saplantýlý sevdasýný da düþünecek mecali buluyordu kendisinde. Günlerdir açlýktan dili damaðý birbirine yapýþmýþ, fakat aðzýna doðru dürüst bir-iki lokma koymamýþtý. Evdekilerde durumun farkýndaydýlar.. Ah evdekiler.. Gitselerdi ya baþýndan!! Ne annesinin gözünün altýnda biriken o üzüntü torbalarýný görmek, ne babasýnýn alnýndaki derin kýrýþýklýklarýn müsebbibi olduðunu bilmek istiyordu…

Bilmek istediði sadece, su damlacýklarýnýn nasýl bu kadar harika oluþuydu? Nasýl dedi, nasýl da içten bakýyordular? Oysa ben, ona bir adým dahi yaklaþamýyorken, o yüreðime sokuldu ve gitti. Sonunun böyle olacaðýný sezemedim mi? Hayýr budala!! Elbette sezdin…. Ama elinden birþey gelmedi. Sus þimdi ve dövün bakalým…

* * *

Velev ki; ‘gel’ desem bile, gelir miydi benimle…?

* * *

Yorgun ve çelimsizleþen kollarýný ahþap masaya uzattý. Akþamdan kalma, yarýsý içilmiþ su bulunan cam bardaðý, iþaret parmaðýyla tek hamlede devirdi. Parkeye sýzan su damlacýklarýný izlerken, yüreðinde, aðýr gürültüleriyle taþlar yuvarlanmaya ve geçtiði noktalarý süratlice acýtmaya baþladýðýný hissetti. Yine o hezeyan gelmiþti iþte. Nöbet geçiriyordu… Titremeler ve üþütmeler arasýnda çýðlýk atamamak. Kasýlmak… Morarýncaya deðin.

Uzandýðý parkenin üzerinde, vav harfine benzer bir pozisyonda sabahlayacaðý aþikardý. Fýsýr fýsýr okunan dualarýn pýtýrtýsý kulaklarýnda, atýn toynaklarý gibi ses çýkarýyordu. Kurtulmalý bundan, diye baðýrmak istedi. Sonrasýnda baðýrýrmanýn iþi riske atacaðýný düþündü. Neden risk olduðunu bilmiyordu ama içinde öyle geçiyordu. Evdekilere sezdirmeden kurtulmalýyým o seslerden dedi. Çok fena þeyler olabilir. Bütün suç kendisinindi zaten…

Kasýlma nöbetinde þakaklarý uyuþuyor, kafa derisi þekil deðiþtiriyordu adeta. Bir el uzandý… Müþfik ses tonuyla okþadý tüm saç derisini. Ritmik hareketlerle kafasýný ovuþturdu sonra. Ne kadar süre geçti ardýndan ayýrt edemedi,ama yavaþ yavaþ düzelmeye meyletti tüm kaslarý. Kulaklarýndaki uðultu, yerini daha anlaþýlýr fýsýltýlara býrakýyordu.

Telaþ eden bir kadýn sesi, ýlýk bir gözyaþý, alnýna damlayan. Sesindeki hakimiyeti yitirmemeye çalýþan, tok bir adam sesi. Ve endiþe dolu bir ses daha…

Kanepeye uzattýlar. Midesi sýrtýna yapýþtýðýný belirten bir sinyal veriyordu. Kocaman kýrmýzý bir ýþýk yanýyordu, gövdesinin tam orta yerinde. Kalbinden geçen trenlerin ýþýklarý olmalý bu, diye düþündü. Kendisine uzatýlan tüm elleri reddediyordu günlerdir. Ne yemek, ne de ilaç… Zoraki ve býktýrýcý ritüellerdi sadece. Mutlaka bir plan yatýyordu ardýnda, tüm bunlar boþuna deðildi. “Hastalandýn sen, iyi deðilsin” demeleri çok abesti. Doktorlar da iþbirlikçi olmalýydý.

* * *

Gidenin ardýndan söylenecek kelime biriktirmek ne saçma… Gitmiþti giden!!

* * *

Evin içinde uçuk yeþil eþofmanýyla dolanýrken… Endiþe ve sevgi dolu bir ses baktý gözlerinin içine. Tüm dilek kipini harekete geçiricesine yalvardý kendisine…

Ne olur, dedi.

Lütfen, dedi.

Yalvarýrým, dedi.

Bana inan, dedi.

Korkulacak bir þey yok, dedi.

Seni böyle görmeye dayanamýyorum, dedi.

Lütfen, bir kerecik olsun, dedi.

Bir lokma olsun, dedi…

Bir lokma yesen ne olur? dedi.

Abiciðim, dedi.

Uzattýðý ekmeðe bir parça peynir koymuþ, tereddütlü ve yalvaran gözlerle yemesi için, abisine dil döken, henüz tomurcuklanmýþ bir kýz idi, endiþeli ses tonunun sahibi.

Hezeyanlarýn sahibinden çýt çýkmýyordu. Suskunluklar dilini damaðýný mühürlemiþ, sadece donuk bakýþlarla olaylarý tartan bir ifade ile geziyordu günlerdir.

Gözlerinde bir su damlasý birikti kýzkardeþinin. uzattýðý ekmeðe düþtü ýlýkça. Artýk nafile, diye içinden geçirdiði bir sýrada, beklemediði bir tepkiyle karþýlaþtý. Hiç konuþmadý genç adam, ama sararmýþ ve titreyen ellerini uzatarak kardeþinin eline, birden aldý katýklý ekmeði. Kuruyan dudaklarýný zorlukla açarak bir ýsýrýk aldý ekmekten ve çöken avurdunda beliren þiþkinlikten öyle anlaþýlýyordu ki, zor çiðnemekteydi lokmasýný. O an kýzkardeþinin sevinci, çoktan daðlarý tepeleri aþmýþtý…

Günlerdir yemek yemeyen bir genç adam.

Kýzkardeþin uzattýðý, kýrýk bir ekmek…

Ve bir lokma.

Tüm yaþananlarý silip götürmese de, o anýn içinde ikisi için, hayatlarýnýn en belirgin karesinden bir tanesi olmayý hakediyordu.

* * *

Ve gidiþin…

‘Mecnun olmak’ nasýl bir þey?

Eðer gövdemdeki þu sýzý ise, mecnunluk derdi… Ben bu yareden kurtulmak istemem… Ýsteye bilemem ki…

* * *

Aþk aþýðýn batýnýnda gizlediði þeydir. Ahfasýnda, bir bulduðu ve bir yitirdiði saklý düþleridir… O düþler ki, ne zaman yitirilir, ne zaman sahip olunur? ayýrt edilemez.

* * *

Susmak hiç bu kadar güzel olmamýþtý.

Nokta.

Bedia Belkýs BALCILAR