Afilifilintalar'da Alper Canýgüz'ün bir yazýsýný okudum. Þöyle noktalýyordu yazýsýný. "Acýyý parmak uçlarýnda hissetmeyen kiþiden yazar olmuyor."

Canýgüz'e göre, yazar olabilmenin liyakat töreni parmak uçlarýmýzýn alev almasýydý belki. Ve beni etkileyen de bu cümlenin içinde barýnan, yazý yazmanýn en önemli sebebi kabul ettiðim, o acý vurgusunun, bir yazar için düþünme mekanizmasýndan sonra gelen en deðerli olan uzvuna, yani parmaklarýna sirayet etmesi gerektiðinin altýný çizmesiydi. Öyle ya, kalemi tutan ellerimiz, parmaklarýmýz ne denli huzursuzsa, o denli de kâðýtla buluþmasý artýyordu...

Peki ya benim hayatýmda ne denli bir role sahipti kalem-kâðýt mefhumu?

Tükenmez kalemlerin, asla tükenmediðine inandýðým çaðlardý.

Her fýrsatta bir kalem-kâðýt tutuþtururdum elime ve bir köþede sesimi çýkarmaz, belki birkaç saat yazý yazmaya uðraþýr, kimi zaman ise resim yapýyorum diye çöp adamlarýn dikdörtgenden müþekkel vücudunu, kollarýyla orantýlamaya çalýþýrdým. Kurþun kalemlerim vardý. Hata yaptýðýmda güvenle silebileceðim... Severdim onlarý.

Ýlkokul... Birinci sýnýf, yaþ; beþ buçuk. Bir deftere, güzel yazý yazmayý öðrenebilmek için orantýlý çizgiler ve yuvarlaklar yapmaya baþladýðýmda, ilk kez parmaklarýmýn acýdýðý hissettim. Günlerce, haftalarca öðretmenimin gösterdiði gibi, kurþun kalemimi çizgi dýþýna çýkarmamamýn gerektiði öðretildi. Çizgi dýþýna çýkmamak.

Ve büyüdüm. Büyüdük, ne mutlu ki...

Ne mutlu ki artýk,

Alýp sýrt çantamýzý dünya turuna çýkacak kadar aklýmýz yetiyordu bazý þeylere...

Çizgi dýþýna asla çýkmayan kurþun kalemlerim vardý. Tükenmez kalemler tükeniyordu lakin hata yaptýðýmýzda yenisiyle deðiþtireceðimiz, bir tomar kâðýt da, hali hazýrdaydý artýk.

"Benim hiç papirüsüm olmadý anne!"

Acýlarýmýz vardý, ne âlâ! kocaman devasa bir baþkaldýrý, yüreðimizin orta yerinde, miðferini baþýndan çýkarmadan öylece bekliyordu. Parmak uçlarýmýzdan ayrýlýrken içimizdeki yangýnlarýn dumanlarý, bir kümeye yol bulup akýyordu, kalemsiz ve çizgisiz.

Acýlar, çoðalýyordu. Biz parmak uçlarýmýzý fark etmeden. Ve akþam ezaný ile evlerimizde olmamýz gerektiðini, zihin haritamýzda sýnýr ilan etmiþken, bir baþka yerde ise, demir leblebi gibi tümceler, yoðun bir trafik ihtiva etmekteydi.

Acýnýn mesken olduðu yürekler vardý bir de. Katýksýz, som bir yalnýzlýkla sað elini yüreðinin üzerine bastýrmýþ adamlardý, sokaðý adýmlayanlar... Ve elinde gümüþ eyeriyle, ümüðü kendirde gezenler vardý. Kimin acýsý sahiciydi ve kim bu yolun yolcusuydu, kimse bilmiyordu?

Herkesin yüreði söyleyeceði söz kadardý.

Koca bir çarkýn devinimleri arasýna, kargacýk-burgacýk bir yazý defteri düþtü sýrt çantamýzdan... Ýlk cümlesi, Ali gel.

Þimdi soruyorum gayet mütecessis bir edayla;

Sahiden acý çektiklerimizi mi yazýyoruz? Yazdýklarýmýza mý bir acýmsý kýlýf dikiyoruz, sentetik kumaþlardan? Sahiden acýyor mu parmak uçlarýmýz, bir ayazda buz kesmiþçesine?

Mevcut zaman diliminde, pamuk ipliðine baðlý bir köprü üzerinde, acýlarýn olmadýðý bir mekâný tahayyül ederek yürümek mi, bunca ahkâm kesmenin sebebi?

Acýyý parmak uçlarýnda hissetmeyen adamdan yazar olamýyor mu?



Bedia Belkýs BALCILAR