Günümden ne kazandım,
Elimde ne kaldı…

Hırçın bir yaşam koşturması içinde,
Her gün bir parçayı kaptırmak hayata…

Ufkunda doğan uzun yolun,
Koynuma dolanmasına ilk kez tanık olmuşum…
İlk kez çekmişim içime ıslak çimen kokusunu
Bir şiiri, şiir gibi değil de,
İnsan gibi okumayı özlemişim.
Haykırmadan, bağırmadan avaz avaz…
Özlemiş bir isyanın sessiz çığlıyla heceleyerek…

“Kalk gidelim dediğinde” kalakalırım ya öylece…
Biliyorum,
Bu dünyada gidecek yer yok başka…
Benim cennetim de sensin,
Cehennemimde sen!

Olsa olsa bir zaman daha çimen,
Bir parça daha ağaç…
Olmadı, birkaç aşk,
Birkaç yolculuk daha…
Ben hep sürsün isterim oysa.
Çamur koksun bedenim…
Hiç dinmesin, geçmesin,
Ve gitmesin yağmur…
Kalsın dediğimde,
Başucumda gecelesin dolunay…
Ne zaman duymak istesem,
Konuşsun yaz böceği…
Yatağım çimenler,
Yorganım gece olsun derim…

Derim, derim de…
Hasretim bin gam yar!

Her selâ sesiyle sen…
Ufkun avuçlarından dökülen
Kızıl ışıkta yokladım adını…
Adını andım.
Yorulmadım hiç!
Seni çağırdım usulca…

Ey bir kan pıhtısından dil veren!
Ey verdiği dile adını zikrettiren…
Ey zikriyle cennetine davet ettiren
Ve ey davetiyle ruhları dirilten…
Rahmetim de sensin, çilem de sen!
Puslu gecelerin, güneşsiz sabahlarında,
Tenim soğuktan titrerken dolan dilime…
Adını, adımdan eyle, ışığınla kuşat…




Yazı müziği: http://fizy.com/#s/1ai6dy