Merhaba semed dede,
Sana bu mektubu ülkemin sahil kıyısında bulunan bir kentin sahile uzak bir semtinden yazıyorum. Sahil kıyısını senin deyiminle şahlar ağalar beyler tutmuş. Benim deyimimle burjuva sınıfı. Ama bu beni mutsuz etmiyor sevgili Semed dede. Her ne kadar isyan etsem de haksızlıklara ve adaletsizliklere, bu beni mutsuz etmiyor. Çünkü biliyorum ki, mutsuz olursam onların hak ettiği biçimde isyan edemem, ve onlara hak ettikleri tepkiyi gösteremem. Mutsuz değilim, çünkü yaşadığım yer soysuz soytarıların henüz ulaşıp kirletemediği ancak fiziksel kirliliğin güney tebrizdeki gibi olduğu bir yer. Hani anlatmıştın ya bize bir varmış bir yokmuşla başlayan püsküllü deve masalında, hani Latif’in ağzından dinlemiştik ya o masalı... işte tam olarak orası gibi olmasa da oraya yakın bir yer. Mutluyum! Çünkü mutsuz, züppe ve şımarık çocuklar yok sulu şeftalileri bir kere ısırıp bir kenara fırlatan benim mahallemde.

Sevgili öğretmenim, sevgili semed dede.
Yazdığın hiç bir şey yabancı gelmiyor bana. Benim ülkemde de var şahlar, ağalar ve beyler. Benim ülkemde de var güney ve kuzey tebriz. Hemde her kentimde. Mesela görmeni isterdim İstanbul’daki küçük armutlu ve akmerkezi. Hem öyle aralarında kilometreler yok. Bir çıkıversen tepesine akmerkezin, tam ortasında dursan bir yanın şanlı beşiktaş, ardına baksan küçük armutlu. Ve çatısında durduğun yer istanbuldaki burjuvanın kalelerinden yalnızca biri. Her şey öyle hızlı büyüdü ki dünyamda sen öldükten sonra, insanlar uzaya çıktılar örneğin. Aya uydular diktiler. Şimdi bilgisayar diye bir şey var elimizde. Ülkemin çocukları windows’un pencerelerini biliyorlar daha hayatın pencerelerini bilmeden. Ülkemdeki çocuklar korkuyorlar öğretmenim. Allahtan, cinlerden, tecavüzcülerden, sapıklardan korkuyorlar ve bunlarla korkutuluyorlar. Ülkemin çocukları seni bilmeden büyüyor sevgili Semed dede. Masallarının tadına varamadan büyüyüp öyle tatsız bir hayata hazırlanıyorlar ki, yetmiyor binlerce parçalık arabalar, yatlar ve en lüksü dairelerin. Hayat onlara az geliyor malesef. Aradıkça arıyolar ve ne aradıklarını bilmeden arıyorlar. Ve bulamıyorlar... bulamayınca daha hırslanıyorlar. Hırslandıkça daha çok arıyorlar bulamadıklarını ve ne olduğunu bilmedikleri o şeyi. Sonra birilerini vuruyorlar bir zamanlar bebek olanlar. Şimdi ruhu senin yanında bir yerdedir daha onyedi yaşında bir çocuk tarafından ensesinden vurulup öldürülen senin kardeşin, benim ağabeyim Hrant Dink. Ve babası Ararat’ın, dedesi Nora’nın ve nare’nin. Şimdi yakınlarında bir yerdedir. Bir baksan görürsün. Ve bir görsen eminim paylaşırsın sana saldığım selamımı onunla gözünü kırpmadan.

Sevgili öğretmenim, sevgili semed dede.
Sensiz büyüyen çocuk yarış atı gibi büyüyor. Hep en önde olması gerektiği anlatılıyor senin masalların yerine. Hep en önde, hep en ileride. Senin masallarında geçen tüm güzel ve büyülü sözcüklerin içini boşaltıp güç adında bir karmaya açıyorlar onların tümünü. Sevgi güçtür diyorlar örneğin. Güçlüysen paylaşabilirsin. Masallarındaki kırların yeşilinin yerini amerikan dolarının yeşili alıyor. Ve bomba yüklü uçaklarla kaplı masallarının masmavi gökyüzü. Bomba yüklü uçaklar bir yerden başka bir yere ölüm taşıyorlar. Ve düğmeye basmayı bekleyen birileri var plot kabininde. Bir zamanlar bebek olan, ve senin masallarını okumadan büyüyen eski bir çocuk. Senin masallarınla büyüseydi o eski çocuk şimdi büyük olan plot, öldürseler basmazdı o düğmeye. Çünkü öğrenirdi ulduzdan yaşamın kutsallığını. Bırakıp uçurduğu kocaman uçağı, küçük karabalık gibi hayatın farklı tatlarını arardı kocaman dünyada. Masmavi gökyüzü onun için uçağının uçtuğu yer olmazdı artık. Uçaklar yerine kuşları görmek isterdi. Karga, güvercin, serçe... ne olursa artık. Çünkü bilirdi gökyüzü kuşlarındır, uçakların değil.

Gözlerini dünyaya çığlık çığlığa açan her bebek, daha ilk günden başlıyor etrafına surlar örmeye. İlk kavgayı anne ve babasından görüyor. Sonra evinin camından sokağı izlerken tanık oluyor insanların kavgalarına. Gazeteler, dergiler ve televizyon denilen medya araçları kavganın her gün bin türlüsünü veriyorlar haber ve realitiy show dedikleri yayınlarında. Her gün yeni bir ölme ve öldürme haberiyle büyüyor masalla büyümesi gereken çocuklar. Bizim zamanımızda senin masallarının yerini kirli diziler, kirli çizgi filmler aldı. Bunların hepsini televizyon denilen bir aygıtla çaka çaka yerleştiriyorlar ağalar beyler masum çocukların beynine. O çocuk kavgayı bilerek hazırlanıyor hayata, tamamını savaşla geçirmeye hayatının. Senin masalındaki çobanın bey kızına duyduğu sonsuz aşkın yerini bir gecelik zavallı ilişkiler aldı. Aşk deyince akla hemen süslü püslü bir otel odası yada sıradan bir yatak odası geliyor insanların aklına. Hayattaki her şeyi öyle hızlı tüketiyoruz ki, elimizdeki hayat bitiveriyor bir anda. Sonra başkalarının hayatını sömürmeye, tüketmeye başlıyoruz. Hayat bir tüketim yarışı haline geliyor. Kim kimi daha önce tüketirse o kazanıyor. Ta ki, onun hayatını daha güçlü biri tüketinceye kadar.

Sevgili öğretmenim, sevgili semed dede.
Keşke sana güzel şeyler anlatabilseydim. Senin masalların kadar güzel şeyler. Ancak senin masallarının gerçekçi yanları sen bizi terkettikten sonra öyle hızlı büyüyüp, öyle hızlı çoğaldı ki, merak etmeden duramıyorum. Acaba şimdi, yani bu dönemde yaşayıp yazsaydın, acaba nasıl kurtarırdın ulduzu uçuran karga sürüsünü şahların avcı uçaklarından. Yada hala direnebilirmiydi o tatlı ve şevkatli şeftali ana, bilim soytarılarının yapay gübrelerine? İnat edermiydi acaba bir şeftali bile vermemek için hala? Belkide latif bile kirlenip, yasal olmayan yoldan ancak oldukça ucuza bir silah edinip soyardı o oyuncak mağazasını çalmak için devesini. Peki deve yine de sever miydi latif’i?

Sevgili öğretmenim, sevgili semed dede.
Sistemi birilerinin ölümüyle besleyen ölüm yiyenler senin o güzel hayatını çaldıklarında henüz üç yaşında olan joanne k rowling adlı bir masal yazarımız var şimdilerde. Senin ağa dediğin bey dediğin kişilere o kara büyücü diyor, ölüm yiyen diyor. Bana sorarsan sevgili Semed dede, senin ağaların ve beylerin de birer ölüm yiyendi aslında. Çünkü güçlerini başkalarının acılarından başkalarının tüketilen hayatlarından alıyorlardı. Senin ağaların ve beylerin de korkutuyordu insanları. Ya da yüzme bilmeyen seni aras nehrine indiren, indirirken ayağına taş bağlayanlar senin ölümünle beslemedilermi köhne düzenlerini? Senin yüksek sesin onları korkutmadımı? Senin masalın mutlu sonla bitmedi semed dede. Mutlu sonla biten masalların yazarı olan senin masalın oldukça trajik bitti. Ancak rahat uyu sen. İsyanın isyanımdır. Ülkemin tanıyabildiğim tüm çocuklarına seni anlatmadan kendi masalımı bitirmeye niyetim yok. Senin isyanını onlarında isyanı yapmadan bitmeyecek masalım. Bir çocuk, bir anne yada bir baba benim gözümle seni tanısa, ve sonrakilere anlatsa bile bu kokuşmuş ve köhne düzende bir şeyler değişmeye başlıyor demektir. Sen rahat uyu ve selam et bulduğun tüm iyi ruhlara.
Sevgilerle