Kalabalıklar gelmemiş üstüne, o hiç karışmamış onlara, bir tatlı uykunun içinden rüyalara tutunup çıkmış gibi, yabancısı buraların. Çekip almak isterlerken onu içinden, canını fena yakar bu yabancılık, bilirim kendimden...

Bu yüzden uydurmak gerek yerine geçecek bir kahraman, maskeyi taşıyacak birini yaratmak gerek bazen. Sahici olmayanın zülmüne dayanmak, keskin bir bıçağın ucunu sımsıkı kavramak gibi-metalin soğukluğu etine saplanır, kızıl damlalar akıtır ruhuna. O farkında; oynamak lazım bazen, kendini kaybetmemenin yolu bu, farkında bunun, ta başından...

Bir ölümsüz çelişki Hayat; varlığını küçük şeytanlara satmak... Bir çirkin alış-veriş, bir cennet-cehennem savaşı. Kaleler kurulmuş -ortada sen- kazanan ve kaybeden. Haykırsa da, paramparça olsa da, tırnakların sökülse de ruhuna tutunmaktan, bir kaybeden var hep bu yalan yaşamda, farkındaydı, en başından.


Hiç vazgeçmedi nefesinden. O benzersiz düşler diyarına götürmek istedi bazen, bilirim kendimden, mucizelere öyle çok inandı ki, olmazları sildi...

Karalama defterinin sayfalarında saklandı en güzel cümleleri, tek sessizliğini götürmek istedi yanında. Bir elin sıcaklığına uzandı, bekledi. Hislerinde yıkandı yüreği, umutları bir sarmaşık gibi ruhuna tutundu, o bekledi. Şarkılar, kelime kelime doldurdu sessizliğini, gölgeler şekle girdi, daha da büyürken yalnızlık, gülümsemeyi seçti. Yabancısı olmayan bir başka yalnızlığın içindeydi, yüreği gülümsedi, kendimden bilirim...

eylül