Bedri bey, arkadaþýný desteklemek isteyerek, “Ültimatom verdi, Ýzzetçiðim; ültimatom…” diye laf attý. Bedri bey, Halil ile Erol’un büyük bir merak içinde, olanlarý anlamaya çalýþtýklarýný görerek devam etti: “Bize, Halil ile evlenmek istediðini, bu olursa mutlu olacaðýný ve mutlu edeceðini söyledi.”
Ümmühan, sohbet eden grubun dýþýnda, masa kenarýndan onlarý izliyordu. Erol, kýz kardeþine öyle bir bakýþ attý ki, Ümmühan, onun ‘orospu!” diye haykýrdýðýný, yüzüne tükürük yaðdýrdýðýný zannetti.
Halil ise, soðuk soðuk terler dökmeye baþlamýþtý.
Sözü Ýzzet Bey devam ettirdi: “Velhasýlý kelam, biz iki aile…”
Halil bir an, onun, ‘kendi aramýzda bu iki gence söz kestik,’ diyeceðini sanarak, eline aldýðý bir peçeteyle yüzündeki, ensesindeki terlerini sildi.
Ýzzet bey, “… Bu deli kýzýn, böyle tek taraflý bir taleple karþýmýza çýkmasýnýn abesle iþtigal olduðuna…” diye devam etti.
Halil Kaya’nýn bu söz üzerine terlemesi býçakla kesilir gibi kesiliverdi. Aðzýndan sesli bir “ohhh!…” kaçtý. Rahatlamýþtý.
Ümmühan, Halil’in bu haline, oturduðu yerden tiz bir kahkaha atarak güldü. Sonra, “O kadar da rahatlama! Babam, lafýný bitirmedi!” diye seslendi.
Ýzzet bey, sözünü, “ama, her iki gençte böyle bir talepte bulunursa, bu evliliðin, bizi gururlandýracaðýna karar verdik!” diye tamamladý. ”Öyle deðil mi, Bedri bey?”
Bedri bey, “Herhangi bir emrivaki yok… Eðer gençler isterse…” diye cevap verdi.
Halil ve Erol dýþýnda ki herkes þen þakraktý.
Halil Kaya hiçbir þey konuþamamakta, sadece, neler olduðunu anlayamamaktan ötürü sýkýntýlý anlar yaþamaktaydý.
Erol, sinirlenmiþti ama, avukatlýk mesleðinin verdiði sakin bir soðuklukla, “Böyle bir saçmalýða çanak tutulmamalý,” diyerek lafa karýþtý. “Ümmühan, önce üniversite kazanýp okusun! Ýki defadýr üniversite sýnavýna giriyor, bir yeri tutturamýyor. Üniversiteden ümidi kesti de, okumayacak nasýl olsa, bari evlensin mi, diyorsunuz? Halil de enayi ya, okumamýþ, mesleði olmayan bir kýzý alacak, onu bir kýz kurusu olarak evde kalmaktan kurtaracak…”
Halil Kaya, oturduðu yerden, Erol’a minnetle baktý. Kalkýp, onu, sarýlýp, öpmek geliyordu içinden.
Erol, takýntýlý; “Hem, nasýl bir üslup bu böyle yahu? Ümmühan hanýmefendiler þýmarýklýk yapýyor, siz de destekliyorsunuz!…” diye söylendi.
Ümmühan atýldý. “Sana ne?”
Erol Soylu: “Kýzým, sende hiç onur yok mu? Çocuk istemiyor iþte, illa da evleneceðim diye þýmarmak niye?” diye çýkýþtý.
Ümmühan, ”Nereden biliyorsun, istemediðini? Ýstiyor…” diye söylendi.
Halil’in kendisi hakkýnda yapýlan bu tartýþmalardan dolayý çektiði sýkýntý gözle görülebiliyordu. “Ýstiyor,” demiþti kýz çocukça bir cüretle. “Nereden vardý bu kanaate, acaba?” diye sordu kendi kendine.
Erol Soylu, sinirlenerek, ”Saçmalama yahu! Benim kan kardeþimin neyi isteyip istemediðini bilmez miyim? O, okulunda kariyer yapacak, daha… Seni, bir kýz kardeþ olarak görür…” dedi.
Ümmühan, þýmararak ”Kardeþlik bitti! Artýk karý koca olmak zamaný…” diye gülümsedi.
“Tamam,” diye düþündü Halil, “bu kýzcaðýz, henüz bir çocuk. Yaptýklarý da çocukça þýmarýklýk…”
Ýzzet Soylu, onlara müdahale ederek, ”Mevzuu daha fazla ciddiye alarak abartmayýn! “ diye çýkýþtý.
Gene de kýzýyla ayný patavatsýzlýkla, “ Kýzýmý vermek için, Halil’den daha mükemmel bir damat adayý bulabilecek deðilim ya? “ diye konuþunca, bu defa Ayþe Soylu, Erol’a sataþarak, ona müdahale etti.
“Lütfen, kýzýmý küçümsemeyi býrak! O, sen de çok iyi biliyorsun ki, mükemmel bir kýzdýr.”
Bedri Kaya, bir tartýþma oluþmasýn diye lafa girerek, “Gençler her ne karar alýrlarsa alsýnlar, biz o kararýn arkasýndayýz…” dedi. “Ýzzet’çiðimin demek istediði de buydu… Öyle deðil mi, Ýzzet’çiðim?”
“Öyle!”
Halil, bu konuya bir son nokta koymalýydý; yoksa, o sessiz kaldýkça kendi kendilerine gelin güvey olmayý sürdüreceklerdi bu insanlar. Biraz da zorlanarak, “Müsaade ederseniz, size konuþmak istediðim bir þey var…” dedi.
Bedri Bey: ”Buyur, oðlum!” diyerek oðluna baktý.
Halil Kaya, ”Ýzzet amcacýðým, babacýðým, Ümmühan ile evlenme esprisi üzerine daha fazla gidilmemesini istirham ediyorum sizlerden. O konu beni rahatsýz ediyor…” diye söylendi.
Nisa Haným, espri, lafýna takýlarak, ” O konuda, biz ciddiyiz…” dedi.
Halil Kaya: ”Anneciðim, Ümmühan’ý çok sevdiðini biliyorum, ama ne yazýk ki, ben henüz evlenemem… “ diyerek karþý çýktý annesine.
Nisa haným þüphelenerek, ”Bir sevgilin mi var, yoksa?” diye atýldý.
Halil Kaya, ”Hayýr! Size söyleme fýrsatým olmadý… Ben, üniversitede ki asistanlýk iþimden çýkartýldým. Daha doðrusu, doktoram tamamlanýnca otomatikman ayrýldým. Yani, hocam Yardýmcý Doçent olarak baþlatacaktý, ama o rahmetli olunca, o iþin ne olacaðý da belli deðil þimdi. Kadro durumlarý sýkýþýk… Belki bir iki yýl, kadro beklerim, belki hiç kadro açýlmaz… Anlýyor musunuz? Belirsiz bir yoldayým yani… Bir evliliðin sorumluluðunu üstlenemem.”
Nisa Haným, ”Sen bilirsin ama, ben Ümmühan’ý kaçýrmak istemiyorum, oðlum. Olmazsa niþan takarýz, evlilik için bir iki sene bekleyiverirsiniz… Ümmühan, daha on sekiz yaþýnda,” diyerek onu ikna çabalarýna giriþti.
Ümmühan, konuþmadan gene duramadý, çocuksu þýmarýklýðýyla, “On dokuz,” diyerek düzeltti onu.
Ýzzet Bey, Halil’in gerildiðini görerek, Nisa hanýmýn lafýna karýþtý. “Komþucuðum, baský yapmayalým, lütfen! Halil için önemli olan, bizim için de önemli; önce iþini eline almasý için bekleyelim. Zaman ne gösterecek görelim bir… Deðil mi, Bedri’ciðim?”
Bedri bey de öyle düþünüyordu. “Bekleyelim tabii,” dedi. Hanýmýna söylenerek, “Acele iþe þeytan karýþýr,” diye devam etti. Halil’e döndü, bu defa, “Seçtiðin yolda muvaffak olursun inþallah, oðlum! Senin her kararýnýn arkasýndayýz…” diyerek destek verdi.
Halil Kaya, ”Allah razý olsun, babacýðým! Sayenizde baþaracaðým, inþallah!” dedi.
Pastalar, çörekler yenilmiþ, çaylar, kahveler içilmiþ, gece iyice ilerlemiþti.
Ýzzet bey, ayaklandý. ” Bunlarý konuþacak daha upuzun bir ayýmýz var. Haydi, gitmiyor muyuz daha?”
Ayþe Soylu: “Saat gece yarýsý oldu. Haydi, gidelim madem…”diyerek toparlandý.
Nisa Haným, ”Yarýn, mesaiye yetiþecekmiþsiniz gibi, telâþe yapmayýn, Allah aþkýna!” diye sitem etti.
Ýzzet Soylu, ”Ne telaþesi komþu? Günü devirdik yahu!” diyerek güldü.
Hep birlikte antreye yöneldiler. Nisa haným önlerinden giderek ayakkabýlarýný dizdi. Ayakkabýsýný giyen kapý önüne çýktý. Ümmühan, Halil’in yanýna sokuldu.
“Yarýn, saat on’da hazýr ol! Sarýmsaklý’ya götüreceksin!” diye fýsýldadý.
Halil Kaya, :”Bakarýz…” dedi ise de, baþýna gelecek olaný biliyordu. Bu nedenle Ümmühan da kapýnýn önüne çýkýnca, kapýdan çýkmak üzere olan Erol’un kulaðýna ”Yarýn saat on’da götürecekmiþim. Allah aþkýna, sen de takýl! Þunla yalnýz yollama beni!” diye fýsýldadý.
Erol Soylu, zavallý arkadaþýna acýyarak, ”Merak etme sen!” diye kuvvet verdi.
Ýzzet Soylu, “Her þey için çok teþekkürler! Bize de buyurun bir akþam!” diyerek sokaðýn ortasýna geçerken, Ayþe Soylu da, kocasýnýn önerisini tekrarladý: ”Allah aþkýna bi’gelin!”
Nisa Haným, ”Ýnþallah! Geliriz…” diyerek kapý önünde dikildi.
Bedri Bey kapý aralýðýndaki kalabalýktan sokulamamýþ, içerden seslenmiþti. “Hayýrlý geceler!”
Ýzzet Soylu da ona, ”Ýyi geceler!” diye karþýlýk verdi.
Misafirler uzaklaþýncaya kadar kapý önünde bekleyip, sonra içeri döndüler.
Nisa Haným biraz buruk bir tavýrla, ”Ben þu tabaklarý, bardaklarý mutfaða taþýyayým!” diyerek masaya doðru yürüdü.
Bedri Bey: “Allah’ýný seversen býrak onlarý þimdi, haným! Yarýn sabah halledersin…” diyerek ona engel oldu.
“Evet, anneciðim! Bir beþ dakika otur artýk, yoruldun iyice…”
Bedri bey yatak odasýna yönelirken Halil, annesinin yanaklarýndan öperek gönlünü almaya çalýþtý; sonra o da odasýna gitti.
Nisa haným sinirli hareketlerle, kocasýnýn tembihine raðmen tabak ve bardaklarý mutfaða taþýmaya baþladý