Halil, Cemal ve Hülya, cadde üzerindeki park etmiþ araçlarýn arasýnda bulduklarý bir boþluða park ettikten sonra arabadan inerek, hemen yakýnlardaki karakola kadar yürüdüler.
Karakol giriþindeki nöbetçi polis memurunun yönlendirmesiyle komiser yardýmcýsýnýn bürosuna girdiler. Sürekli týnlayan telsiz anonslarý insaný tedirgin ediyordu. Komiser yardýmcýsýyla, masasýnda aðýrladýðý birkaç polis memuru, bürodan içeri gelenlere meraklý gözlerle baktýlar.
Cemal, rahat hareketlerle komiser yardýmcýsýnýn önüne dikildi.
“Ýyi günler!”
Komiser yardýmcýsý kibirli,
“Buyur!” diyerek karþýladý onu
Cemal, Halil’i göstererek,
“Beyefendi, arkadaþým, bugün öðlen saatlerinde içki içtiði bir meyhanede maalesef bir gaspa maruz kalmýþ olup, gerekli iþlemlerin yerine getirilmesini rica etmek için rahatsýz ettik sizi,” dedi.
Komiser Yardýmcýsý, heyecanlanarak,
“Gasp mý?” diye sordu.
“Evet.”
“Silahlý mý?”
“Hayýr. Kaba kuvvet ile...”
Komiser yardýmcýsý Halil’e hitap ederek,
“Nasýl oldu?” diye sordu.
Ona cevabý gene Cemal verdi.
“Ayný yerde arkadaþýmýn cüzdaný çalýndýktan sonra, hesabýný ödeyemediði gerekçesiyle kolundaki saatine, paraya çevirmek amaçlý olarak el konulmuþ.”
Komiser yardýmcýsý, olayý küçümseyerek,
“bu gasp mý þimdi?” diye sordu. “Besbelli ki arkadaþýn cüzdanýný yankesicilere çektirmiþ. Hesabý ödeyemediði için de saatini rehin almýþlar. Parasýný götürüp, hesabý ödersiniz, saatinizi iade ederler.”
Cemal, onun bu tavrýna bozularak,
“ne yani? Siz bir þeyler yapmayacak mýsýnýz?” diye sordu.

Komiser yardýmcýsý, alaylý,
“bizim yapabileceðimiz bir þey yok bu olayda,” dedi.
Cemal,
“bakýn beyefendi, siz benim kim olduðumu bilmiyorsunuz…” diye söylendi.
Komiser yardýmcýsý onu iyice alaya alarak,
“Kim olduðunu mu? Allah, Allah… Kimmiþsin sen bakayým!” diyerek sýrýttý.
Cemal, ona öfkeyle bakarak,
“bizim bu maðduriyetimize gönüllü olarak yardýmcý olmazsanýz, emrivakiyle asker ederim sizi karþýmda,” diye söylendi.
Karþýsýndaki, onu inandýrýcý bulmayarak üslubundan dolayý bozuldu.
“Þimdi, ben seni bir asker edersem, nezarethaneye týkýp…”
“Hemen yarýn, Muþ Bulanýk’a tayininiz çýkartýlýr.“
Komiser yardýmcýsý, iyice öfkelendi ise de kendini frenleme güdüsüyle ya sabýr çekerek, alaylý,
“Hakkari Yüksekova daha uzak deðil mi? Oraya çýkarttýr tayinimi,” diye söylendi.

“Muþ Bulanýk benim memleketim olur…Orada, sizi layýk olduðunuz biçimde aðýrlayacak bir çok hýsýmým var. Ben, Muþ Milletvekili Celal Kabaloðlu’nun oðluyum. Adým Cemal Kabaloðlu.”
Komiser Yardýmcýsý ona inanmamakta direnerek, ama gene de tedirginlikle,
“Tamam… Þimdi gidin meyhaneye, adamýn hesabýný ödeyin. Ödediðiniz halde saatinizi iade etmez ise, tekrar gelin buraya, birlikte gider alýrýz saati adamdan. Tamam mý? Anladýnýz mý?” dedi.
“Ben, adamlar, arkadaþýmý döverek kolundaki saatini ve cebindeki cüzdanýný gasp etmiþ diyorum, ama siz bizi küçümseyerek baþýnýzdan savýyorsunuz!” Cemal, baþýyla gitmeyi iþaret etti arkadaþlarýna; “Siz bilirsiniz!” Hep birlikte oradan çýkýp gittiler.
Karakol dýþýnda, hemen yan taraftaki bir maðazanýn önünde,
“siz az bekleyin burada,”
diyerek arkadaþlarýný kapý önünde býrakarak içeriye giren Cemal, maðaza sahibinden rica ettikten sonra maðazanýn telefonunu kullanarak, Emniyet Müdürlüðünün santralini de ikna etmekte bir hayli zorlandýktan sonra, Ýl Emniyet Müdürüyle konuþmaya baþladý.
“Ben Cemal Kabaloðlu’yum müdür bey”
“…”
“Ha, evet, o’yum efendim. Hani, bir sýkýntýn olursa direk beni ara demiþtiniz ya, onun için rahatsýz ettim sizi.”
“…”
“Çok Saðolun, efendim! Ben þu anda Çarþý karakolunun hemen yakýnýndayým, bir maðaza telefonuyla arýyorum sizi…”
“…”
“Madem ki, kýsaca arz edeyim: Bugün, ev arkadaþýmýn, bir kadeh bir þey içmek için girdiði meyhanede cüzdanýný çekmiþler. Cüzdaný çalýndýktan sonra da hesabý ödeyemediði için döverek, kolundaki saati gasp etmiþler…”
“…”
“Evet, öyle olmuþ…”
“…”
“Sizi rahatsýz etmeden önce, normal yollardan müracaatýmýzý yapalým, dedik. Biz, yardýmcý olacaklarýný umarak Çarþý karakoluna müracaat ettik ve görevli komiser yardýmcýsý arkadaþa olayý aktardýk…”
“…”
“Evet, yani þey…”
“…”
“Baþkomiser deðildi konuþtuðum, komiser yardýmcýsýydý.…”
“…”
“Mamafih o komiser yardýmcýsý olayý küçümseyerek ve bizi kovmaktan beter ederek, baþýndan savdý. Yardýmcý olmanýzý istirham ettiðim sýkýntým bundan ibaret efendim.…”
“…”
“Tamam, olur efendim; hemen döneriz karakola. Çok teþekkür ederim, sað olun!”
“……”
“Baþ üstüne! Ararým tabii…”
“…”
“Size de…. ”
Maðazanýn önünde vitrinlere bakmakta olan arkadaþlarýnýn yanýna geldiðinde aðzý kulaklarýndaydý.
“Hadi, karakola dönüyoruz,” diyerek onlarý karakola, geri götürdü.

Az önce komiser yardýmcýsýyla konuþtuklarý büronun önüne geldiklerinde, komiser yardýmcýsýný telefon elinde, esas duruþta,
“Emeriniz anlaþýlmýþtýr sayýn müdürüm,” diye tekmil verirken buldular.
Komiser yardýmcýsý telefonu elinden býraktýðýnda kýpkýrmýzý bir suratla gelerek Cemal’in önünde de esas duruþa geçti.
“Hoþ geldiniz beyefendi. Hoþ geldiniz! Az önceki tavýrlarýmýz için özür dilerim sizden. Buyurun, siz þöyle istirahat buyurun… Biz þahýslarý hemen getirerek gereðini yapacaðýz. Merak buyurmayýnýz…”
Cemal, adama acýyarak baktý. “Emrivakiden sonra böyle kývranacaðýna, adam gibi davranýp þikayetimizi ciddiye alsaydýn ya,” diye geçirdi aklýndan.
Komiser yardýmcýsý, yeni halini sürdürerek,
“Neredeydi meyhane?” diye sordu.
Halil Kaya,
“Anadolu üniversitesine giderken solda. Tesadüfen girdiðim bir yer olduðu için adýný bilmiyorum,” diyerek lafa karýþtý.
Komiser yardýmcýsý boynu bükük,
“Gösterseniz...” deyince, Halil, baþýyla onayladý. Adam, polis memurlarýna dönerek, “Kimmiþ þu meyhaneci, alýp gelin!” diye emretti. Halil’e, “memur arkadaþlara gösterirsiniz, deðil mi?” diye sordu.

*