Halil, Cemal ve Hülya, cadde üzerindeki park etmiş araçların arasında buldukları bir boşluğa park ettikten sonra arabadan inerek, hemen yakınlardaki karakola kadar yürüdüler.
Karakol girişindeki nöbetçi polis memurunun yönlendirmesiyle komiser yardımcısının bürosuna girdiler. Sürekli tınlayan telsiz anonsları insanı tedirgin ediyordu. Komiser yardımcısıyla, masasında ağırladığı birkaç polis memuru, bürodan içeri gelenlere meraklı gözlerle baktılar.
Cemal, rahat hareketlerle komiser yardımcısının önüne dikildi.
“İyi günler!”
Komiser yardımcısı kibirli,
“Buyur!” diyerek karşıladı onu
Cemal, Halil’i göstererek,
“Beyefendi, arkadaşım, bugün öğlen saatlerinde içki içtiği bir meyhanede maalesef bir gaspa maruz kalmış olup, gerekli işlemlerin yerine getirilmesini rica etmek için rahatsız ettik sizi,” dedi.
Komiser Yardımcısı, heyecanlanarak,
“Gasp mı?” diye sordu.
“Evet.”
“Silahlı mı?”
“Hayır. Kaba kuvvet ile...”
Komiser yardımcısı Halil’e hitap ederek,
“Nasıl oldu?” diye sordu.
Ona cevabı gene Cemal verdi.
“Aynı yerde arkadaşımın cüzdanı çalındıktan sonra, hesabını ödeyemediği gerekçesiyle kolundaki saatine, paraya çevirmek amaçlı olarak el konulmuş.”
Komiser yardımcısı, olayı küçümseyerek,
“bu gasp mı şimdi?” diye sordu. “Besbelli ki arkadaşın cüzdanını yankesicilere çektirmiş. Hesabı ödeyemediği için de saatini rehin almışlar. Parasını götürüp, hesabı ödersiniz, saatinizi iade ederler.”
Cemal, onun bu tavrına bozularak,
“ne yani? Siz bir şeyler yapmayacak mısınız?” diye sordu.

Komiser yardımcısı, alaylı,
“bizim yapabileceğimiz bir şey yok bu olayda,” dedi.
Cemal,
“bakın beyefendi, siz benim kim olduğumu bilmiyorsunuz…” diye söylendi.
Komiser yardımcısı onu iyice alaya alarak,
“Kim olduğunu mu? Allah, Allah… Kimmişsin sen bakayım!” diyerek sırıttı.
Cemal, ona öfkeyle bakarak,
“bizim bu mağduriyetimize gönüllü olarak yardımcı olmazsanız, emrivakiyle asker ederim sizi karşımda,” diye söylendi.
Karşısındaki, onu inandırıcı bulmayarak üslubundan dolayı bozuldu.
“Şimdi, ben seni bir asker edersem, nezarethaneye tıkıp…”
“Hemen yarın, Muş Bulanık’a tayininiz çıkartılır.“
Komiser yardımcısı, iyice öfkelendi ise de kendini frenleme güdüsüyle ya sabır çekerek, alaylı,
“Hakkari Yüksekova daha uzak değil mi? Oraya çıkarttır tayinimi,” diye söylendi.

“Muş Bulanık benim memleketim olur…Orada, sizi layık olduğunuz biçimde ağırlayacak bir çok hısımım var. Ben, Muş Milletvekili Celal Kabaloğlu’nun oğluyum. Adım Cemal Kabaloğlu.”
Komiser Yardımcısı ona inanmamakta direnerek, ama gene de tedirginlikle,
“Tamam… Şimdi gidin meyhaneye, adamın hesabını ödeyin. Ödediğiniz halde saatinizi iade etmez ise, tekrar gelin buraya, birlikte gider alırız saati adamdan. Tamam mı? Anladınız mı?” dedi.
“Ben, adamlar, arkadaşımı döverek kolundaki saatini ve cebindeki cüzdanını gasp etmiş diyorum, ama siz bizi küçümseyerek başınızdan savıyorsunuz!” Cemal, başıyla gitmeyi işaret etti arkadaşlarına; “Siz bilirsiniz!” Hep birlikte oradan çıkıp gittiler.
Karakol dışında, hemen yan taraftaki bir mağazanın önünde,
“siz az bekleyin burada,”
diyerek arkadaşlarını kapı önünde bırakarak içeriye giren Cemal, mağaza sahibinden rica ettikten sonra mağazanın telefonunu kullanarak, Emniyet Müdürlüğünün santralini de ikna etmekte bir hayli zorlandıktan sonra, İl Emniyet Müdürüyle konuşmaya başladı.
“Ben Cemal Kabaloğlu’yum müdür bey”
“…”
“Ha, evet, o’yum efendim. Hani, bir sıkıntın olursa direk beni ara demiştiniz ya, onun için rahatsız ettim sizi.”
“…”
“Çok Sağolun, efendim! Ben şu anda Çarşı karakolunun hemen yakınındayım, bir mağaza telefonuyla arıyorum sizi…”
“…”
“Madem ki, kısaca arz edeyim: Bugün, ev arkadaşımın, bir kadeh bir şey içmek için girdiği meyhanede cüzdanını çekmişler. Cüzdanı çalındıktan sonra da hesabı ödeyemediği için döverek, kolundaki saati gasp etmişler…”
“…”
“Evet, öyle olmuş…”
“…”
“Sizi rahatsız etmeden önce, normal yollardan müracaatımızı yapalım, dedik. Biz, yardımcı olacaklarını umarak Çarşı karakoluna müracaat ettik ve görevli komiser yardımcısı arkadaşa olayı aktardık…”
“…”
“Evet, yani şey…”
“…”
“Başkomiser değildi konuştuğum, komiser yardımcısıydı.…”
“…”
“Mamafih o komiser yardımcısı olayı küçümseyerek ve bizi kovmaktan beter ederek, başından savdı. Yardımcı olmanızı istirham ettiğim sıkıntım bundan ibaret efendim.…”
“…”
“Tamam, olur efendim; hemen döneriz karakola. Çok teşekkür ederim, sağ olun!”
“……”
“Baş üstüne! Ararım tabii…”
“…”
“Size de…. ”
Mağazanın önünde vitrinlere bakmakta olan arkadaşlarının yanına geldiğinde ağzı kulaklarındaydı.
“Hadi, karakola dönüyoruz,” diyerek onları karakola, geri götürdü.

Az önce komiser yardımcısıyla konuştukları büronun önüne geldiklerinde, komiser yardımcısını telefon elinde, esas duruşta,
“Emeriniz anlaşılmıştır sayın müdürüm,” diye tekmil verirken buldular.
Komiser yardımcısı telefonu elinden bıraktığında kıpkırmızı bir suratla gelerek Cemal’in önünde de esas duruşa geçti.
“Hoş geldiniz beyefendi. Hoş geldiniz! Az önceki tavırlarımız için özür dilerim sizden. Buyurun, siz şöyle istirahat buyurun… Biz şahısları hemen getirerek gereğini yapacağız. Merak buyurmayınız…”
Cemal, adama acıyarak baktı. “Emrivakiden sonra böyle kıvranacağına, adam gibi davranıp şikayetimizi ciddiye alsaydın ya,” diye geçirdi aklından.
Komiser yardımcısı, yeni halini sürdürerek,
“Neredeydi meyhane?” diye sordu.
Halil Kaya,
“Anadolu üniversitesine giderken solda. Tesadüfen girdiğim bir yer olduğu için adını bilmiyorum,” diyerek lafa karıştı.
Komiser yardımcısı boynu bükük,
“Gösterseniz...” deyince, Halil, başıyla onayladı. Adam, polis memurlarına dönerek, “Kimmiş şu meyhaneci, alıp gelin!” diye emretti. Halil’e, “memur arkadaşlara gösterirsiniz, değil mi?” diye sordu.

*