Halil Kaya, kendini iyice salak gibi hissetmeye başlamıştı bu kız yüzünden, “Yahu, niye dalga geçiyorsun? Seninle hiçbir şeyi ciddi ciddi konuşamayacak mıyım ben?”
“Konuşursun, elbette! Bu yaz içinde evleneceğimizden konuşalım, bak, hiç dalga geçecek miyim o zaman, gör!”
Halil, bu işin içinden çıkamayacağını iyice anladı.
Ümmühan, “Dur, ben ciddi bir şey konuşayım,” dedi. Halil’in, hele şükür, der gibi baktığını görerek, “Bana, sen beni eskiden de sevmezdin, demiştin ya?” diye devam ederek yeni bir konu açmaya niyetlendi.
Halil Kaya, “Yine bir şeyler saçmalayacak,” diye düşünerek hayal kırıklığı yaşadı, mecburen, “Evet? N’olmuş dediysem?” diye karşılık verdi ona. Şimdi, Allah bilir, yeni bir aşk ilanını dinletecekti ona.
Ümmühan, devam ederek, “Ben de sana, abim seni benden çok seviyordu, onun için kızıyordum sana, demiştim, değil mi?”
“Evet. Öyle demiştin herhalde…”
“İtiraf ediyorum!” dedi, çok ciddi bir sesle; “abim seni, benden çok sevdiği için değildi o kızgınlıklarım. Senin, abimi benden çok sevdiğin içindi! Çünkü ben, sana, ta o zamanlardan beri aşıktım!”
Halil Kaya, “beklediğim gibi, aşk itirafı…” diye düşündü; nedense hiç şaşırmadı bu itirafa, “olabilir…” deyip sustu.
“Genç kızlığa adım attığımdan bu yana, yüzlerce delikanlı, yanıma gelip arkadaşlık teklif etti. Hiç birini kabul etmedim. Ve, onlara diyordum ki, ben sözlüyüm…”
“Benimle?…”
“Seninle!”
Halil kıza acımayla baktı. “Ah, Ümmühan, ah!” diyerek iç geçirdi. “ Çekeceğim var senden…”Kıza şunları söylemeyi düşündü: “Kendine öyle yazık etmişsin ki! İnanır mısın, bu seninki kesinlikle, aşk, değil; beni çok aşırı abartmışsın gözünde, ulaşılamaz, elde edilemez biri olarak görmüşsün ve kendini, beni elde etmeye şartlandırmışsın. Ve bu hırsla, tutkunu abarttıkça abartmışsın. Vallahi, tallahi, ben abarttığın kadar biri değilim! Beni elde etmiş olsan, o tutkun bir anda bitecek, biliyor musun? Bu muymuş diyeceksin, benim ilahlaştırdığım adam, Ve, kıçıma tekmeyi sen vuracaksın… İnan bana, bu, böyle…” Ama, söylemedi bunları. Söylerse, anlaşılmayacağını biliyordu çünkü…
Ümmühan, sesi duygulanarak çatladı, “Bırak, denememe izin ver! Burada geçireceğin bir ay boyunca deneyeyim… Eğer seni kendime inandıramazsam, beni hiç sevemezsen, evlenmeyiz… Bırakırsın beni, zaten çekip gideceksin işte…”
Halil, kızın bu en son tavrından dolayı çok duygulanmıştı, “bana biraz zaman tanı da, düşüneyim…” dedi o da duygulanarak.
*
Çaylarını içip bitirmişlerdi.
Ümmühan, “bir de yazlığı dolaşalım da, kırığı, gediği var mı, yok mu, bir bakalım,” diyerek ayaklandı.
Halil, “galiba, pansiyon olarak kiraya veriyorsunuz yazlığı, değil mi?” diye, cevabını zaten bildiği şeyi sordu.
Ümmühan da, onun bildiği şekilde, “evet,” dedi.”Ağustos onbeşine kadar. Sonra kendimiz geliyoruz…”
Halil çay paralarını ödedi.
*
Sahil yolu boyunca yürümeyi sürdürdüler. Ümmühan, bir şarkı mırıldanmaya başladı. ” W’ill Always Love You…” Sustu.
Halil Kaya, birden dikkat kesildi onun mırıldandığı şarkıya, “1974’müydü, 75’miydi, ne, rahmetli hocam Amerika dönüşünde bir kırkbeşlik plak hediye etmişti bana. Şarkının bestecisi Dolly Parton söylüyordu. Bayılırım bu şarkıya.”
“Biliyorum o plağı. Nereden ezberledim sanıyorsun şarkıyı? Senin evdeki plakların arasından bulmuştum ben de…”
“Benim odamı mı karıştırdın ben yokken?”
“Hayır, canım… Nisa teyze getiriyordu odandan, arada bir beraber dinliyorduk. Salonda yani…”
“Öyledir inşallah! Haydi, söyle biraz…” Ümmühan, şarkıyı sonuna kadar söyledi.
Halil Kaya, ”Şahane söyledin, yahu. Ne güzel sesin varmış!” dedi.
Ümmühan, ona, “Benimle evlendiğin vakit, sana her gün söyleyeceğim bu şarkıyı…” diyerek güldü.
Halil, konuyu aceleyle değiştirmek isteğiyle, “Arabayı almaya gidelim mi?” diye sordu.
Arabayı bırakmış oldukları şehir merkezinin aksi istikametinde yürüyorlardı. “On dakikalık yer, gideceğimiz… Yürüyelim de yolda sana şarkılar söyleyeyim…”