Halil Kaya, kendini iyice salak gibi hissetmeye baþlamýþtý bu kýz yüzünden, “Yahu, niye dalga geçiyorsun? Seninle hiçbir þeyi ciddi ciddi konuþamayacak mýyým ben?”
“Konuþursun, elbette! Bu yaz içinde evleneceðimizden konuþalým, bak, hiç dalga geçecek miyim o zaman, gör!”
Halil, bu iþin içinden çýkamayacaðýný iyice anladý.
Ümmühan, “Dur, ben ciddi bir þey konuþayým,” dedi. Halil’in, hele þükür, der gibi baktýðýný görerek, “Bana, sen beni eskiden de sevmezdin, demiþtin ya?” diye devam ederek yeni bir konu açmaya niyetlendi.
Halil Kaya, “Yine bir þeyler saçmalayacak,” diye düþünerek hayal kýrýklýðý yaþadý, mecburen, “Evet? N’olmuþ dediysem?” diye karþýlýk verdi ona. Þimdi, Allah bilir, yeni bir aþk ilanýný dinletecekti ona.
Ümmühan, devam ederek, “Ben de sana, abim seni benden çok seviyordu, onun için kýzýyordum sana, demiþtim, deðil mi?”
“Evet. Öyle demiþtin herhalde…”
“Ýtiraf ediyorum!” dedi, çok ciddi bir sesle; “abim seni, benden çok sevdiði için deðildi o kýzgýnlýklarým. Senin, abimi benden çok sevdiðin içindi! Çünkü ben, sana, ta o zamanlardan beri aþýktým!”
Halil Kaya, “beklediðim gibi, aþk itirafý…” diye düþündü; nedense hiç þaþýrmadý bu itirafa, “olabilir…” deyip sustu.
“Genç kýzlýða adým attýðýmdan bu yana, yüzlerce delikanlý, yanýma gelip arkadaþlýk teklif etti. Hiç birini kabul etmedim. Ve, onlara diyordum ki, ben sözlüyüm…”
“Benimle?…”
“Seninle!”
Halil kýza acýmayla baktý. “Ah, Ümmühan, ah!” diyerek iç geçirdi. “ Çekeceðim var senden…”Kýza þunlarý söylemeyi düþündü: “Kendine öyle yazýk etmiþsin ki! Ýnanýr mýsýn, bu seninki kesinlikle, aþk, deðil; beni çok aþýrý abartmýþsýn gözünde, ulaþýlamaz, elde edilemez biri olarak görmüþsün ve kendini, beni elde etmeye þartlandýrmýþsýn. Ve bu hýrsla, tutkunu abarttýkça abartmýþsýn. Vallahi, tallahi, ben abarttýðýn kadar biri deðilim! Beni elde etmiþ olsan, o tutkun bir anda bitecek, biliyor musun? Bu muymuþ diyeceksin, benim ilahlaþtýrdýðým adam, Ve, kýçýma tekmeyi sen vuracaksýn… Ýnan bana, bu, böyle…” Ama, söylemedi bunlarý. Söylerse, anlaþýlmayacaðýný biliyordu çünkü…
Ümmühan, sesi duygulanarak çatladý, “Býrak, denememe izin ver! Burada geçireceðin bir ay boyunca deneyeyim… Eðer seni kendime inandýramazsam, beni hiç sevemezsen, evlenmeyiz… Býrakýrsýn beni, zaten çekip gideceksin iþte…”
Halil, kýzýn bu en son tavrýndan dolayý çok duygulanmýþtý, “bana biraz zaman taný da, düþüneyim…” dedi o da duygulanarak.
*
Çaylarýný içip bitirmiþlerdi.
Ümmühan, “bir de yazlýðý dolaþalým da, kýrýðý, gediði var mý, yok mu, bir bakalým,” diyerek ayaklandý.
Halil, “galiba, pansiyon olarak kiraya veriyorsunuz yazlýðý, deðil mi?” diye, cevabýný zaten bildiði þeyi sordu.
Ümmühan da, onun bildiði þekilde, “evet,” dedi.”Aðustos onbeþine kadar. Sonra kendimiz geliyoruz…”
Halil çay paralarýný ödedi.
*
Sahil yolu boyunca yürümeyi sürdürdüler. Ümmühan, bir þarký mýrýldanmaya baþladý. ” W’ill Always Love You…” Sustu.
Halil Kaya, birden dikkat kesildi onun mýrýldandýðý þarkýya, “1974’müydü, 75’miydi, ne, rahmetli hocam Amerika dönüþünde bir kýrkbeþlik plak hediye etmiþti bana. Þarkýnýn bestecisi Dolly Parton söylüyordu. Bayýlýrým bu þarkýya.”
“Biliyorum o plaðý. Nereden ezberledim sanýyorsun þarkýyý? Senin evdeki plaklarýn arasýndan bulmuþtum ben de…”
“Benim odamý mý karýþtýrdýn ben yokken?”
“Hayýr, caným… Nisa teyze getiriyordu odandan, arada bir beraber dinliyorduk. Salonda yani…”
“Öyledir inþallah! Haydi, söyle biraz…” Ümmühan, þarkýyý sonuna kadar söyledi.
Halil Kaya, ”Þahane söyledin, yahu. Ne güzel sesin varmýþ!” dedi.
Ümmühan, ona, “Benimle evlendiðin vakit, sana her gün söyleyeceðim bu þarkýyý…” diyerek güldü.
Halil, konuyu aceleyle deðiþtirmek isteðiyle, “Arabayý almaya gidelim mi?” diye sordu.
Arabayý býrakmýþ olduklarý þehir merkezinin aksi istikametinde yürüyorlardý. “On dakikalýk yer, gideceðimiz… Yürüyelim de yolda sana þarkýlar söyleyeyim…”