VEDA

“Ben” dedi adam “Sana veda etmek istemiyorum. Ne olur tekrar düşün? Bırakma beni.” Kadın, gülmeye çalışan ağlamaklı gözlerle baktı sevdiğine, “Ruh ikizim demiştin bana. İşte ruhumun yarısını sende bırakıp gidiyorum” dedi. “Gitme o halde" dedi adam. “Gitme. Neden gidiyorsun?” “Ben bu topraklara ait değilim” dedi kadın, “Buralarda çiçek açamam, solarım. Bunu benden isteme. Bu topraklar beni kabul etmez. Bak seninle aynı dili dahi konuşamıyoruz.” “Ruhumuz aynı dili konuşuyor ya" dedi adam. "O halde sen gel ardımdan" dedi kadın. Adam gözlerini yere indirdi. Halbuki o ana kadar gözlerini hiç esirgememişti. “Gelemem” dedi, “Ne olur bunu isteme benden. Bırakamayacağım çok şey var burada. Bırakamam.”

Kadın gülümsedi. “Merak etme bir tanem. Anlıyorum seni. Çok iyi anlıyorum. Sen benim ruh ikizimsin. Unuttun mu?” Kadın adamın dudaklarına sıcak bir öpücük kondurdu. “Elveda aşkım, elveda” dedi.

Kolundan tutup yalvarmak istedi adam, yapamadı, adım atmak istedi ardından kadının, atamadı. Kadın, kapıdan geçip uçağa yönelirken, ardına dönüp koşup boynuna sarılmak istedi adamın, yapamadı. Korktu kendinden, dönüp ardına dahi bakamadı.

"Ruh ikizim" dedi adam içinden, "Ruhumun yarısını aldın gidiyorsun işte." “Ruh ikizim” dedi içinden kadın, “Ruhumun yarısını sende bırakıp gidiyorum.” İkisi de kendi hayatlarında yol alırken, farkındaydılar hiçbir şey eskisi gibi olamayacak hayatlarında.

Leyla ÜNAL (23 Temmuz 2013)