İzEdebiyat - BİNNUR EDİSAN

ANNEM

Hani şöyle, geçmiş sekiz yılıma dönüp bakınca, epey yazı yazmışım.Yazdıkça yaşamışım; yaşadıkça yazmışım.Kimi zaman kelimeler tükenmiş, bir kısır döngünün içinde harfleri vurmuşum duygularımın duvarlarına..Kimi zaman yazmışım dilediğimce.Yazmayan bu duygunun ne olduğunu anlayamaz.Sonuçta Binnur tarihine bakınca, dört kitaplık, yüzlerce denemelik bir hayatım olmuş demek ki.
Bana göre aşk demişim.
Bana göre dostluk demişim.
Bana göre sevda demişim
Demişim de demişim....Bugün ANNEM diyorum.Nasıl anlatabilirim duygularımı bilmiyorum ama, yine teslim oldum yüreğime, bakalım yüreğim neler diyecek size..
Annem ve tüm Anneler için.

Annem;

Bu yazıyı da, diğer tüm yazılarımı okuduğun gibi okuyacağını biliyorum,bu sebepten dolayı biraz telaşlıyım.Okudukça ağlayacağını da biliyorum ama yazmazsam olmaz.Yazdığım kitaplarda senden bahsettiğim sayfalar var elbette ama sana, sadece sana özel bir yazı yazmak zormuş.Seni çok seviyorum.Anneler ve evlatların duyguları kolay anlatılacak bir konu değil.

Hayat beş koca yıl, bedenlerimizi birbirinden ayırdı.Farklı bir kentte yaşadığım o dönemlerimi düşününce , şimdi yanında olduğum bu günlerin kıymetini daha iyi anlıyorum. Can dostumsun. Yanımda olamadığın zamanlarda, yaptığımız telefon görüşmelerinin ağır faturalarını ise ,babama yorumlatmak gerekir..Ne zaman hayatım puslu havalara girse , ışığın elinde nerede olursam olayım, kurtarırısın beni. Hani kendimden geçip, ‘Depresyondayım’ şarkısını dinlediğim ve evden dışarı çıkmadığım dönemsel sıkıntılarım vardır bilirsin, şimdi itiraf ediyorum onca dertten kaçtığım, en güvenli sığınağımsın sen benim. Uzun uzun süren sohbetlerimizde, kendime pay çıkaracağım misalle melerin ya da dokundurmalarından nasibimi alıyor ve anlıyorum seni annem .Senin hep şımarık kızın olarak kalacağımı da biliyorum.Rejimde olduğun zamanlarda çayına şeker atmayıp, bal kattığını ve bu rejimin nasıl bir rejim olduğunu sana soracak en ayrıcalıklı insanım herhalde. Doğum günümde beni arayıp kutlamak yerine, seni arayıp sana teşekkür eden arkadaşlarıma da bu kutlamanın hesabını sen sor artık:)

Her zaman, sana hiç uymasa bile saygı duydun tercihlerime, bir erkeğe gönül kapımı açtığımda önce durumu anlamaya çalıştın, sonra akıp gittiğim nehrin önüne engel olmadan sessizce izledin ama sonu ayrılık olduğunda saatlerce duygularımı anlamlandırmaya çalışıp moral vermeye çalıştın. Canımsın. On sekizli yaşlarımda, yüzümü yağlı boyalı bir resme çevirdiğim ve kilomu en az iki kilo artıran makyajlarımı bile anlayışa karşılardın.Sigara içtiğimi sana ispiyonladıklarında, yakalayana kadar inanmadın.İlk trafik kazamı, yanımda sen otururken yaptığımda, önümüzdeki duran dolmuşa neden çarptığımı sormadın bile ’ İn de arabadan şu arabanın sahibini bulalım.’ Dedin, ben şaşkınlıktan sana bakarken.Evet annem, ne zaman hayata karşı donup kalsam, buzlarımı kırmadan sen erittin.Ben büyüdükçe dertlerimde büyüdü, senin de yükün ağırlaştı farkındayım.İçimde fırtınaların koptuğu anlarda, yüreğimden içeri sızan güneş, senden selamla girer asileşen ruhuma, yumuşarım.
Biliyorsun dün gece ağır bir rahatsızlık geçirdim, nefes alamadığımda nefesini tutuşun ve çaresizliğin direnmeme neden oldu, gece boyunca odamda yatağımın başında nöbet tuttuğunu da biliyorum.Belki de, bu yazıyı Anneler günün de yazmalıydım ama, yarının garantisi yok ve duyumsadığım bu satırları ertelemeyi istemedim.Bugün insan olarak bir yerlere gelebildiysem, merhameti , insan sevgisini öğrenebildiysem bir anneciğe değil ANAYA sahip olmamdandır.Ve bir gün bu dünyadan göçüp gidersem, ardımda bıraktığım değerlerim, bir acı kahvenin hatırını saydığım dostluklarım, ve annemden babamdan öğrendiğim insanlığımla anılacağımı biliyorum.Sizlere çok şey borçluyum ve bu borcu ömrüm boyunca ödeyemeyeceğim.