İnsanı çocukluğuna götürmek bayram günlerine has bir durum. Yoksa, bende böyle çalışır mı deseydim? Aman, herneyse, nasıl anlaşılırsa anlaşılsın. Edepsizlik etmek aklımın ucundan geçmez, değer bilmez değilim hatta bu konuda oldukça duyarlıyım lakin bayramlar beni gerer. Öyle unutulmayacak, özlenecek bayramlar geçmedi hayatımın içinden. Diğer günlerden farkları anlam ve renkleri.
Benim için bayram, büyükannemin gül kurusu kadifeden diktiği ve büyükbabamın içine bozuklukları doldurduğu para keselerini hatırlatır. Eğer bayram tatili babamın yanında kalacağım haftasonuna denk geldiyse, şehir merkezindeki havuzlu parkın girişindeki büfeden bana aldığı taze gevrekleri hatırlatır. Ola ki annem mesaideyse bir dilim tereyağlı şekerli ekmeği alıp arka bahçe kapısından nehrin kıyısına indiğim yolu hatırlarım. İşte, küçücük anlar sadece, geri kalanı tuhaf, renksiz, sessiz bir gerginlik.
Bir nevi " bitse de kurtulsam" durumu, nedense.
Abartılı gelir bana bazı şeyler, bayramlara değil, insanlara dair. Samimiyetsiz, gösterişli, bencilce. Bana ne derim demesine de, karışmak aklımın ucundan geçmese de bir an gelir tüm dünyadaki herkese " kendine gel" diye haykırmak istediğim çok olur. Hadi tüm dünya çok fazla oldu, en azından birkaç yüz kişiye duyursaydım... Yine de ben kimim ki, bana ne ki? İnsan kendini bilmeli, öyle uyarmakla, anlatmakla olmaz bu iş. İnsan kendini eğitmeli, bilmeli. Elbette şartların standardı yok, kimi güler, kimi ağlar. Elbette bu durum kader değil, Allah'tan değil kuldan bu hal. Cahil bırakılmak siyaset olsa da cahil kalmak bireyin seçimi. Kalma be kardeşim, oku, öğren ki sorasın. Sordukça uyanasın, uyandırasın.
İkidir bana ne diyorum ya, hiç de öyle değil ve utanıyorum, çünkü öyle anlar olur ki "bana ne" diyebilmeyi dilediğim. Üç maymunu oynayasım gelir mi, sadece gelir, yapamıyorum. Ben başkası olamıyorum ya, iyi ki.
Bayram günleri gerginliğimi çözemedim ya, her günümü bayram eden yüreğimi buldum. Gerginlik hayata kaldı, çocukluğum ise Yüreğime.

eylül



26 haziran 2017